Στην τεράστια σκηνή του Release Festival Παύλος και Γιάννης πήραν το σκαλπ όλων, όχι μόνο το δικό μας αλλά και των άλλων, των ξένων καλλιτεχνών, που εμφανίστηκαν εκεί τις προηγούμενες ημέρες.
03 Ιουνίου 2018Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Γιατί όταν βλέπεις τον Γιάννη Αγγελάκα και τον Παύλο Παυλίδη σε συνθήκες... ξένης συναυλίας, με μεγάλο stage, με τέλειο ήχο, με οθόνες κτλ καταλαβαίνεις πόσο μεγάλη είναι η αξία τους. Είναι πολύ εύκολο να σε καταπιεί μία τέτοια σκηνή, μη νομίζετε, να σε εξαφανίσει χωρίς να το καταλάβεις. Σάββατο βράδυ λοιπόν στην πλατεία Νερού και, συγγνώμη κιόλας, οι δύο πρώτες μέρες του Release έμοιαζαν νηπιακές μπροστά στο χθεσινό -κολασμένο- live.
Αλλά θα μου πείτε, «γιατί να κάνουμε συγκρίσεις, υπάρχει λόγος;», σωστά, ειδικά όταν ζεις μία τέτοια από... γιορτή σε... γιορτή. Κοινό λοιπόν και καλλιτέχνες, 10 χιλιάδες κόσμος και ο Παύλος με τον Γιάννη, σε μία από τις συναυλίες της ζωής τους, της ζωής μας δηλαδή. Λέγαμε πως ήταν δύσκολο να ξεπεραστεί εκείνη η τρομακτική έκρηξη του Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη, στην πρώτη τους συνάντηση. Ελα όμως που το χθεσινό ήταν πολλά επίπεδα πιο πάνω. Ηταν και οι δυο τους πιο έτοιμοι πλέον, γνωρίζονταν στη σκηνή, το είχαν δουλέψει και περισσότερο. Μία τέλεια συναυλία.
Τέσσερις ώρες κοντά, από τις 9 και κάτι μέχρι τη μία, πρώτος στη σκηνή ο Παύλος, μετά ο Γιάννης, δύο συναυλίες στη συσκευασία μίας, στο τέλος ήταν όλοι εκστασιασμένοι. Με εκείνα τα τραγούδια ακριβώς που θέλαμε να ακούσουμε και με τον έναν να συμπληρώνει τον άλλον, δύση και ανατολή, όλα στις απαραίτητες δόσεις για να δούμε το παζλ της μουσικής μας ζωής συμπληρωμένο.
Αυτό το καλοκαίρι μας κρύβει πολλές συναυλιακές εκπλήξεις τελικά. Και είμαστε μόνο στην αρχή.
Τρία βράδια σερί στην πλατεία Νερού, σε μία άψογη διοργάνωση σε έναν καταπληκτικό χώρο. Λέω να πάω κι απόψε εκεί και ας μην έχει live. Είναι ο εθισμός, δεν γίνεται αλλιώς.
(Φωτογραφίες: Γιώργος Ζούμας)
