-------------
Με «κούρδισε» λοιπόν ο Χουρδάκης. Ο Γιώργος, του Passport, στον Πειραιά. Θα μπορούσα να το γράψω κι έτσι: Με... χούρδισε ο Χουρδάκης (λέγεται και χούρδισμα το κούρδισμα). Μου έγραψε: «θα έπρεπε να αξιολογήσεις τα πέντε καλύτερα live που είδες μέσα στο 2013». Ο μπαγάσας. Ήξερε ότι κάποια από αυτά, κατά πάσα πιθανότητα, τα είχα δει στο μαγαζί του. Με έβαλε στη διαδικασία, όμως, και αυτό πρέπει να του το αναγνωρίσω και παραθέτω τη λίστα μου με τα 5 +1 καλύτερα live που παρακολούθησα μέσα στο 2013.

 

1. Roger Waters – Ο.Α.Κ.Α.

Τι κι αν παίξαμε την κολοκυθιά και αγχωθήκαμε μέχρι να αποφασιστεί ο οριστικός χώρος και χρόνος διεξαγωγής της συναυλίας; Τι κι αν παρακολουθήσαμε ένα show που είχαμε ξαναδεί δυο χρόνια νωρίτερα; Τι κι αν το Ο.Α.Κ.Α. δεν γέμισε; Ο Roger Waters δίδαξε επαγγελματισμό και μας πρόσφερε ένα ακόμα αλησμόνητο live. Στους Pink Floyd και στο Waters χρεώνονται τα σημαντικότερα και αρτιότερα live στη φτωχή συναυλιακή ιστορία της χώρας μας. Και αυτό μόνο τυχαίο δεν μπορεί να είναι. Προσωπικά, η συγκεκριμένη συναυλία, λίγο πριν τις καλοκαιρινές μου διακοπές, με προβλημάτισε σχετικά με τις εμφανίσεις των εγχώριων αστέρων. Και ο προβληματισμός αυτός παραμένει, ομολογώ. Τι να ακούσω, που να πάω μετά το αριστούργημά σας κύριε Waters; 

 

2. Zaz – Λυκαβηττός.

Αγαπημένη τραγουδίστρια και αθεράπευτος μουσικός (και όχι μόνο) έρωτάς μου. Δύο φορές έχει επισκεφτεί τη χώρα μας και τις δύο έφυγα μαγεμένος από το live της. Το Σεπτέμβριο, η ταλαντούχα Zaz γέμισε το θέατρο του Λυκαβηττού και λειτούργησε λιγουλάκι (για μένα) σαν αντίδοτο – ή αντίδωρο – της συναυλίας που αναφέρεται παραπάνω (του Waters, ντε). Με μια φρέσκια μπάντα και περισσότερα τραγούδια, πλέον μετά την κυκλοφορία ενός ακόμα προσωπικού άλμπουμ (Recto Verso), κατάφερε να μας κάνει να χαμογελάσουμε, να τραγουδήσουμε και να χορέψουμε, σε μια γλώσσα άγνωστη για τους περισσότερους. Ανυπομονώ να τριτώσει. Και για να μην ξεχνιόμαστε: Zaz, mon coeur, veux – tu m’ epouser? Εις μάτην…

 

3. Αλκίνοος Ιωαννίδης – Passport. 

Και να η χαρά για τον υποκινητή του παρόντος κειμένου. Πέτυχα τον Αλκίνοο σε μια δύσκολη προσωπική στιγμή. Η συνέντευξη μαζί του μου έδωσε ένα περίεργο κουράγιο. Η εμφάνισή του στη σκηνή του Passport, μερικές μέρες μετά, με «αποτελείωσε». Στις 11 Μαΐου, ο Αλκίνοος, λες και ήξερε πόσο ανάγκη το είχα(με), δεν κατέβαινε από τη σκηνή. Με φοβερή διάθεση και εκπληκτικές επιλογές ρεπερτορίου, καθήλωσε το ακροατήριο, δημιουργώντας μια κατανυκτική, συναισθηματική, άκρως φορτισμένη ατμόσφαιρα. Ξέρει εκείνος πώς να το πετυχαίνει, καλύτερα από οποιονδήποτε, θαρρώ. Ιδιαίτερο live. 

 

4. Θάνος Μικρούτσικος – Ηρώδειο / Λουκιανός Κηλαηδόνης – Κήπος Μεγάρου Μουσικής.  

Θυμάμαι και τις δύο αυτές συναυλίες με τα ίδια συναισθήματα. Αν παρατηρήσετε τη λίστα μου, έχω προτιμήσει τις συναυλίες από τα μαγαζιά. Ο ανοιχτός χώρος είναι πιο ωραίος και ιδιαιτέρως ταιριαστός όταν συνδυάζεται με καλή μουσική. Στο live του Μικρούτσικου στο Ηρώδειο, με το γενικό τίτλο «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι», ανέσυρα από τη μνήμη μου ένα εξαιρετικό τραγούδι. Μιλάω για το «Μοιράζουν τη ζωή σε μεροκάματα» (στίχοι: Οδυσσέα Ιωάννου)...



 ...που αναδείχθηκε από την εκπληκτική ερμηνεία του Δημήτρη Μπάση. Όταν ανασύρω ξεχασμένα (αλλά αγαπημένα) άσματα μέσα από ένα live, νιώθω μεγάλη χαρά. Το ίδιο μου συνέβη και στην περίπτωση του Κηλαηδόνη. Στη δική του συναυλία, επανήλθε στη μνήμη μου η «Τετάρτη 28 Ιουλίου».



Τα δυο αυτά τραγούδια έπαιξαν στο repeat όλη τη χρονιά μετά την ανέλκυσή τους από το ντουλαπάκι της ποιητικής μου μνήμης. Και μόνο αυτό το γεγονός, καθιστά τις δύο αυτές συναυλίες πολυτιμότατες, μέσα στη χρονιά που πέρασε.

 

5. Γιώργος Νταλάρας – Passport. 

Ο «θείος» εντός έδρας. Στη γειτονιά του. Με καλή παρέα. Και ρεπερτόριο λιγάκι πιο ρεμπέτικο. Με φίλους που ήρθαν στο live τηρώντας υποσχέσεις ζόρικες. Που τους είχα έννοια, αλλά πέρασαν καλά. Μιλάω για τον Κωστή, τη Νότα, τη Βίβιαν, τον Πέτρο, το Λευτέρη, τον Κυριάκο, την Κατερίνα (ξεχνάω κάποιον;). Δεν μου είναι και πολύ δύσκολο να εντάξω μια συναυλία του Νταλάρα στις αγαπημένες μιας χρονιάς. Εύκολα το πράττω κάθε χρόνο. Είπαμε, αδυναμίες είναι αυτές. Και πάθη. Και καλό είναι να μην τα κρύβουμε. Δεν είναι, πάντως, τυχαίο ότι έχω προτιμήσει την εμφάνιση του Νταλάρα στο Passport, από εκείνες που πραγματοποίησε σαν αφιέρωμα στον Καλδάρα.  Όχι ότι δεν μου άρεσαν οι τελευταίες, αλλά να, στο Passport ο τραγουδιστής ήταν πιο κοντά μας. Σε απόσταση πραγματική και – μοιραία εξ αυτής – σε απόσταση συναισθηματική. Από το συγκεκριμένο live κρατώ και τις εκπληκτικές φωτογραφίες του Λευτέρη Σιγαλού. 

 

Αυτά εν ολίγοις. Αυτά για φέτος. Του χρόνου, βλέπουμε. Καλή χρονιά να έχουμε! Να είναι το 2014, καλύτερο από το 2013 και, χειρότερο από το 2015.