Συμφωνήσαμε και είπαμε ότι θα ήταν σαν να κάναμε καινούργια αρχή, γιατί έτσι λένε  κάθε αρχή είναι καλή. Εκτός από την αρχή  του κακού.

Το πρώτο βράδυ δεν μου έλειψες, με ξάφνιασε μόνο που  είχα το κρεβάτι όλο δικό μου. Αποφάσισα για αλλαγή να κοιμηθώ στην δική σου πλευρά και το μόνο που κατάφερα ήταν να αποκοιμηθώ έχοντας την μυρωδιά σου στα ρουθούνια μου. Το πρωί στο γραφείο η Κική με ρώτησε αν  ήσουν καλά, απάντησα γρήγορα, με απόλυτη σιγουριά, <<Μια χαρά>>. Στον γυρισμό σταμάτησα στο περίπτερο και πήρα τσιγάρα, δικά σου και δικά μου. Δεν πειράζει σκέφτηκα θα του τα δώσω όταν γυρίσει. Το βράδυ ένοιωσα ένα μικρό, τόσο δα κενό. Είχα μια μικρή δυσκολία να το εντοπίσω μέσα μου. Μια το ένοιωθα στο στομάχι, μια στην καρδιά, μια κάπου εκεί πίσω από τα πλευρά. Ένα κινητό κενό σεργιάνιζε μέσα μου. Έπεσα να κοιμηθώ για να μην μεγαλώσει το κενό. Ποτέ όμως δεν τα κατάφερνα καλά με τον ύπνο, όταν είχα την ανάσα σου δίπλα μου αποκοιμιόμουν εύκολα. Σκέφτηκα αυτές τις κασέτες με τους ήχους της θάλασσας που διαφημίζουν στην τηλεόραση για να κοιμάται κάποιος ευκολότερα. Μαλακίες, ανάσες θα έπρεπε να είχαν  ηχογραφήσει, τότε να έβλεπες πωλήσεις. Χαμός θα γινόταν. Το πρωί το κενάκι μου ήταν σταθερά κινητό και όταν η Κική με ρώτησε πως είσαι, μεγάλωσε λίγο, κανένα εκατοστό κάπου εκεί το υπολόγισα.  Δεν απάντησα στην Κική, γιατί αν της απάνταγα θα της  έλεγα να πάει να γαμηθεί πρωί πρωί. 

 

 

Το τρίτο βράδυ άλλαξα το σαλόνι και το τέταρτο ξεκίνησα να διαβάζω το Έγκλημα και Τιμωρία, το ίδιο βράδυ σταμάτησα να το διαβάζω. Σταμάτησα στην τετάρτη σελίδα, στις λεπτομέρειες που μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα. Έβαλα τα κλάματα τόσο ξαφνικά, που ήταν σαν να έγινε σεισμός. Ένοιωσα τον αέρα να δονείται, το δυαράκι μου να πάλλεται και το κενό μου να κρατάει την ισορροπία μέσα μου. Πέρασα το βράδυ κλαίγοντας  ασταμάτητα. Την άλλη  δεν πήγα στην δουλειά. Όταν ξαναείδα την Κική, με ρώτησε αν είναι όλα καλά. Την ρώτησα αν ήθελε να πάμε για κανένα ποτό μετά τη δουλειά. 

Πήγαμε σε εκείνο το μικρό μπαράκι που είναι κοντά στο γραφείο, παρήγγειλα βότκα. Την πρώτη την ήπια λες και ήταν νεράκι. Της Κικής της είχε πέσει το σαγόνι. Κατάλαβε και δεν ρώτησε. Μιλάγαμε για ένα σωρό αδιάφορα θέματα, ενώ εγώ ήθελα να την ρωτήσω γιατί την λένε Κική. Εννοώ γιατί όχι Αγγελική που είναι και μια χαρά όνομα και επίσης γιατί το υποκοριστικό της Αγγελικής να είναι Κική. Θα μπορούσε να είναι Κίκι, ακόμα καλυτέρα Κί-κι, με παύλα στην μέση. Σχεδόν ακούγεται όνομα μέσα από την ζούγκλα, αν ποτέ έπαιρνα παπαγάλο έτσι θα τον έβγαζα Κί-κι, αυτό ήταν το είχα αποφασίσει. Σκέφτηκα ότι ήταν αστείο και ότι θα το έβρισκες και εσύ αστείο, αλλά δεν μπορούσα να σε πάρω να στο πω γιατί είχαμε ανάμεσα  μας το αστείο του χωρισμού μας. Το κενό μου έκανε ένα μπράφ και μεγάλωσε απότομα. Παρήγγειλα τρίτη Βότκα και εκείνη την ώρα στο μπαράκι μπήκε ο Γιαννάκης από το λογιστήριο.

 

Αναρωτήθηκα αν το κενό μίκραινε με το Γιάννη και αυτό ακριβώς σκεπτόμουν όταν του είπα να έρθει να κοιμηθεί μαζί μου. Και ο Γιαννάκης είπε ναι  γιατί ήταν καιρό ερωτευμένος μαζί μου και εγώ του μίλαγα μόνο όταν έπαιρνα τον μισθό.  Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα ήρεμα με τον Γιάννη δίπλα μου. Μετά από τέσσερις βότκες και έναν Γιάννη το κενό μου γαλήνεψε λίγο. 

Σκέφτηκα να σε πάρω την επομένη το πρωί και να σου πω να αφήσουμε τις βλακείες αλλά ούτε εσύ με είχες πάρει και μπορεί να έφταιγε ο πονοκέφαλος του αλκοόλ, μπορεί και το κορμί που ακόμα κοιμόταν δίπλα μου αλλά εκείνη την στιγμή μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί και να μην είναι τόσο βλακείες τελικά. 

Η Κική όταν με ξαναείδε μου είπε , <<Φαίνεσαι καλά>>. Α ρε έρημη Κική, είναι που το όνομα σου έχει δυο κ και δυο ι, δεν φταις εσύ. Όταν δεν έπρεπε να ρωτάς ρώταγες και τώρα καμία ερώτηση δεν κάνεις. Ίσως αν σε φώναζαν Αγγελική τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Ο Γιάννης κοιμόταν κάθε βράδυ στο σπίτι μου, ήταν το μικρό τέλειο υπνωτικό μου, ο θηριοδαμαστής του κενού μου. Έδειχνε τόσο χαρούμενος που ήταν μαζί μου. Ήταν όμορφος, γλυκός, τρυφερός σχεδόν  ιδανικός, αλλά έλα μου ντε που δεν γελάγαμε με τα ίδια αστεία. Όσο πλησίαζε η μέρα του τέλους του αστείου , τόσο πιο πολύ σκεπτόμουν ότι μου άρεσε που δεν ήμουν ερωτευμένη με τον Γιάννη, έμοιαζε η σχέση αυτή περισσότερο ξεκούραστη. Έμαθα να κοιμάμαι χωρίς την ανάσα σου, τώρα πια χρειαζόμουν μια οποιαδήποτε ανάσα, του Γιάννη, του Πέτρου δεν είχε καμία σημασία. Η διαπίστωση αυτή  άγγιζε τα όρια της απελευθέρωσης.


 

Όταν έφτασε η μέρα που θα ερχόσουν είχα μουδιάσει δεν ήξερα αν ήθελα να έρθεις ή όχι. Έβαλα το φαγητό στο ταψί , το έβαλα και στον φούρνο αλλά δεν τον άναψα, ούτε το τραπέζι έστρωσα όπως σου υποσχέθηκα και εσύ όμως δεν μου χτύπησες το κουδούνι. Και έμεινε μια υπόσχεση μετέωρη και ένα αστείο μισό. Το  βράδυ εκείνο πήγα εγώ στο σπίτι του Γιάννη και του είπα να με πάρει αγκαλιά τόσο δυνατά που να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Και μετά τον Γιάννη, ήταν ο Κοσμάς και μετά κάποιος άλλος . Το κινητό μου κενό το κρατάω κοιμισμένο. Δεν είναι ότι έχω παράπονο, όμορφες σχέσεις αλλά είναι που χωρίσαμε για πλάκα και όχι στα αλήθεια και νοιώθω ότι σε απατώ συνέχεια. Είναι που νοιώθω ότι μετά από χρόνια θα έρθεις να χτυπήσεις το κουδούνι και εγώ θα έχω στρώσει το τραπέζι, θα κάτσουμε αντικριστά και θα μιλήσουμε για τον αστείο χωρισμό μας.  

---

My Funny Valentine