Ανάσες βαριές, χέρια που ψάχνουν τον δρόμο τους, ρούχα πεταμένα στο πάτωμα, σεντόνια σαν κύματα και δυο κορμιά πεινασμένα. Τον κοιτάζει που κοιμάται και της λείπει, τον ακουμπάει ελαφρά στον ώμο και του ψιθυρίζει «Μου λείπεις, ξύπνα. Άσε να κοιμηθούμε αύριο και αύριο μέρα είναι», και εκείνος χαμογελάει και ξυπνάει, «Και αύριο μέρα είναι», της απαντάει. Και έτσι μένουν αγκαλιασμένοι στα λευκά κύματά τους. Για ώρες. Αναπνέουν τον ίδιο αέρα και αυτό τους είναι αρκετό. Γεμίζουν ο ένας με τον άλλον και αυτό τους είναι υπεραρκετό. Συναντήθηκαν τυχαία όπως συμβαίνει με όλες τις χαμένες ψυχές. Και όπως συμβαίνει με όλες τις παλιές ψυχές αμέσως κατάλαβαν. Δεν χρειαζόντουσαν λόγια και εξηγήσεις. 

 

Εκείνη λίγο πριν τα τριάντα, συνηθισμένη φυσιογνωμία θα μπορούσε κάποιος να πει. Και τι ακριβώς είναι το συνηθισμένο; Όλοι είμαστε μοναδικοί κατά κάποιον τρόπο, με όλους τους τρόπους. Το μόνο που αλλάζει είναι το βλέμμα που πέφτει πάνω μας. Αυτό είναι που μας κάνει να φαινόμαστε διαφορετικοί. Πάντα είχε την υποψία ότι κάτι της έλειπε, κάτι απροσδιόριστο που έκανε τα πάντα να φαίνονται λίγο λάθος. Οι σπουδές, οι φίλοι, οι σχέσεις ακόμα και τα ταξίδια της λίγο λάθος, λίγο σωστά της φαινόντουσαν. Και έτσι έμαθε να ζει με αυτήν την μικρή απόκλιση. Μέχρι που εκείνος την βρήκε.

 

Εκείνος λίγο μετά τα τριάντα, με μια ακατανίκητη ανάγκη για πιο πολλά. Κυνηγώντας ένα συν διαρκώς στις σπουδές, στη δουλειά, στους έρωτες, στα λεφτά και συνεχώς το συν αυτό τον οδηγούσε σε μείον. Λάθος εξίσωση η ύπαρξή του. Πρόσωπο που θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, μέχρι που εκείνη τον βρήκε. Και οι δυο μαζί, λίγο πριν, λίγο μετά, έκαναν χρόνια και ζωές να βρεθούν.    

 

Δυο άγρια θηρία επιτέλους δαμασμένα, κείτονται το ένα δίπλα στο άλλο. Του λέει «Πεινάω», της απαντάει «Μην φύγεις, θα μου λείψεις. Και αύριο μέρα είναι, θα φάμε αύριο». Κι εκείνη χορταίνει με το σώμα του. Δίνονται ο ένας στον άλλον γιατί είναι κάτι φυσικό για αυτούς, σαν την αναπνοή. Κάνουν έρωτα σαν να βρίσκονται στην άκρη του γκρεμού, αφήνουν το φως του ξημερώματος να πέσει πάνω τους λες και είναι φωτοστέφανο. Στο ελάχιστο κενό που τους χωρίζει κατοικεί ο θεός τους. Της λέει «Διψάω», του απαντάει «Μην φύγεις, θα μου λείψεις. Αύριο θα ξεδιψάσουμε και αύριο μέρα είναι».

 

Και το αύριο έχει φτάσει και έχουν νυστάξει, έχουν πεινάσει και έχουν διψάσει και είναι πιο ευτυχισμένοι από ποτέ, γιατί πια δεν λείπει ο ένας από τον άλλον. Έχουν ανταλλάξει ψυχές όπως κάποιοι άλλοι ανταλλάσσουν βέρες. Τον κοιτάει και του λέει «Θα πεθάνω δεν αντέχω άλλο», της απαντάει «Μην φύγεις, θα μου λείψεις. Άσε να πεθάνουμε αύριο και αύριο μέρα είναι» και του χαμογελάει και τον σφίγγει στην αγκαλιά της. Και έτσι θα μείνουν για πάντα αγκαλιασμένοι με έναν μικρό θεό στο ελάχιστο  που τους χωρίζει. Οι ώρες, οι μέρες, οι εποχές και τα χρόνια δεν έχουν πια καμία σημασία. Τα κύματα των σεντονιών τους έχουν ήδη καταπιεί και μένουν αυτοί οι δυο ιδανικοί και ανάξιοι μαζί.

 

Γιατί τα κορμιά έτσι είναι καμωμένα ώστε να αλλάζουν χέρια. Τόσες λαβές στο σώμα τοποθετημένες, φανερές, κρυφές, μυστικές. Το κορμί δεν έχει μνήμη, η ψύχη που μέσα του κατοικεί κάνει όλη την βρομοδουλειά. Αυτή θυμάται, αυτή ξεχνά, αυτή δημιουργεί ανατριχίλες και σπασμούς. Η ψυχή δεν πηγαίνει από χέρι σε χέρι, δεν είναι σκυτάλη σε αγώνα δρόμου, είναι αθλητής μακρινών αποστάσεων. Τα κορμιά  που πάλλονται από έρωτα, από πόθο, από πόνο, από αγάπη και από μίσος. Τα κορμιά τα θνητά, που αναζητούν την αθανασία, ξεχνούν γρήγορα, ξεχνούν ότι είναι το μέσο και όχι το μήνυμα. Η ψυχή είναι αυτή που οδηγεί τον αναστεναγμό, την κραυγή, την σιωπή. Τα χέρια αισθάνονται, τα μάτια είναι όμως αυτά που κόβουν την ανάσα.

---

THE MESS WE'RE IN