Και γιατί δηλαδή να μην προβληθεί σε τρία μέρη; Γιατί να περιορίσει την έμπνευσή του ο Δανός σκηνοθέτης σε πεντέμισι ώρες μόνο και να μην την αφήσει ελεύθερη να φτάσει σε εφτά και οχτώ; Στην τέχνη δεν υπάρχουν όρια, αγαπητοί μου. Μόνο η υπομονή (μας) έχει τα όριά της. 

 

Το καλό τουλάχιστον με κάποιες από τις ταινίες του Trier -είχα πει να μην ξαναπάω ως απλός θεατής που είμαι, αλλά πήγα και πάλι- είναι που χωρίζονται σε κεφάλαια. «Κεφάλαιο 1», «Κεφάλαιο 2» κ.ο.κ. Ετσι, έχοντας διαβάσει από πριν πως έχει πέντε κεφάλαια, η αναμονή προς την έξοδο του κινηματογράφου γίνεται λιγότερο βασανιστική. Αντε, δύο κεφαλαιάκια ακόμα και τελειώνουμε. 
 

Όσο για το «Nymphomaniac» του τίτλου, όντως το κορίτσι του έργου είναι νυμφομανής, αλλά άσε, να μας λείπει τέτοιο σεξ. Ακόμα κι εγώ που δεν θα έλεγα «όχι» σε ένα ωραίο one night stand, θα έφευγα τρέχοντας αν έπεφτα πάνω της. Το σεξ ως «στοίχημα» της βραδιάς με ανοιχτά τα μάτια να κοιτάς το κενό, μπορεί να είναι ως κινηματογραφικός συμβολισμός κάτι το σπουδαίο, κύριε Lars Von Trier μου, αλλά σεξ δεν είναι. Καλύτερα μόνος στο σπίτι. Και φυσικά δεν είναι αισθησιακή η ταινία. Εντάξει, δεν θέλει και να είναι. 

 

Όχι βέβαια πως δεν έχει και κάποιες στιγμές ερεθιστικές από κινηματογραφικής απόψεως. Αλλά κι εγώ αν γυρίσω μια εξάωρη ταινία, κάποιες από τις στιγμές της θα σας αρέσουν. Όλο και κάποιους συμβολισμούς θα ανακαλύψετε. «Γελούσα με τους συμβολισμούς που έβρισκαν στις ταινίες μου και τους οποίους ούτε που είχα σκεφτεί», έγραψε στην αυτοβιογραφία του ο Λουίς Μπουνιουέλ. Πάντως πρέπει να το παραδεχτούμε: μπορεί ως ταινία να μη λέει και τίποτε το «Nymphomaniac», ως promotion όμως παίρνει άριστα. Το πώς πλασαρίστηκε, διαφημίστηκε, τον ντόρο που ξεσήκωσε. Κι αυτό φιλμ της σύγχρονης ζωής είναι.