«Πήγα μια μέρα φυλλάδια της ΦΛΟΓΑΣ στο νηπιαγωγείο, να τα μοιράσω στους γονείς και στην αρχή δεν τα έπιαναν. Φοβόντουσαν μην κολλήσουν καρκίνο. Σιγά σιγά, όμως άρχισαν να ρωτάνε να θέλουν να ενημερωθούν». Νηπιαγωγός εθελόντρια στην ΦΛΟΓΑ.

Το ραντεβού ήταν για το απόγευμα της Τρίτης στο «Σπίτι» της ΦΛΟΓΑΣ. Το «σπίτι» για οικογένειες παιδιών με καρκίνο από την επαρχία. Δεν ξέρω γιατί, αλλά την Πρόεδρο της ΦΛΟΓΑΣ την Μαρία Τρυφωνίδου την θεωρώ δικό μου άνθρωπο χωρίς να γνωριζόμαστε ιδιαιτέρως. Την έχω δει να  δακρύζει και με έχει δει να δακρύζω. Αυτό αρκεί.

 

Την προηγούμενη μέρα έγιναν εγκαίνια στο Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία. Η ΦΛΟΓΑ των εθελοντών έχει αναδειχθεί μέσα από τις δράσεις της σε σημαντικό πυλώνα στήριξης για την λειτουργία των παιδιατρικών νοσοκομείων και την αντιμετώπιση του καρκίνου της παιδικής ηλικίας. Αφιερωμένη σε όλα τα παιδιά που το έχουν ανάγκη, η δωρεά ενός αξονικού τομογράφου. Το ίδιο και η πρόσφατη ανακαίνιση των  τμημάτων ακτινολογικού και αξονικού/μαγνητικού τομογράφου στο Νοσοκομείο Παίδων Αγία Σοφία. Τα ζώα του δάσους και τα ψαράκια της θάλασσας θα κρατάνε συντροφιά σε όσα παιδιά βρεθούν στην ανάγκη να υποβληθούν σε αξονική/μαγνητική τομογραφία, ακτινογραφία ή υπέρηχο στο νοσοκομείο. Χώροι που δεν μοιάζουν με νοσοκομείο. Ο προηγούμενος αξονικός τομογράφος ήταν 20ετίας. Οι γιατροί δεν μπορούσαν καλά καλά να διαβάσουν τα αποτελέσματα. Για τον καινούργιο τομογράφο ούτε τον ΦΠΑ δεν τους έκοψαν. Κι ας είναι δωρεά. Ποιοι νόμοι ποια προεδρικά διατάγματα; Ποιο Κράτος; Ποιοι πολιτικοί; Ποια πολιτική; Τα μάτια της Προέδρου της ΦΛΟΓΑΣ λάμπουν όταν μιλάει για το τι έχουν καταφέρει.

 

Πέτυχα και την γιορτή για την κοπή της πίτας. Γονείς, εθελοντές, παιδιά ένα. Εξάλλου μια οικογένεια είναι όλοι μαζί. Χαμόγελα, τραγούδια, αγκαλιές, φιλιά. Βλέμματα που συχνά χάνονται στο βάθος. Βλέμματα της μάνας που αύριο το πρόβλημά της δεν είναι το τι θα βάλει ή τι θα μαγειρέψει. Η μάνα που και αύριο έχει να παλέψει με το «γιατί» και την αγωνία στο βλέμμα του παιδιού της.

 

Η εκπομπή όπως πάντα 18.00-20.00. Τελικά ο τίτλος «Ζούμε αληθινά» με ξελασπώνει πάντα. Κόσμος αρκετός, μικρόφωνα, καλώδια, υπολογιστές, αμηχανία στην αρχή. Μόνο εικόνες και λίγα λόγια από το δίωρο στο «Σπίτι» της ΦΛΟΓΑΣ.

 

Ελένη Βασιλάτου-Κοσμίδη (παιδίατρος αιματολόγος/ογκολόγος): Από τα χέρια της έχουν περάσει χιλιάδες εξετάσεις παιδιών… Κουνάει το κεφάλι της αλλά σκάει ένα υπέροχο χαμόγελο όταν σκέφτεται, «ένα αγόρι που ήταν άρρωστο όταν ήταν μικρό. Και τώρα έχει τρία παιδιά. Και έτσι είναι τα περισσότερα πια».

Μια κυρία πάει κι έρχεται συνεχώς. Είναι από τη Λάρισα. Κουβαλάει δίσκους, πιάτα, ποτήρια, πλένει σκουπίζει. Είναι η μητέρα της Χριστίνας. 13 ετών. Δεν έχει μαλλιά. Στην αρχή φοράει ένα άσπρο σκουφάκι. Το βγάζει. Ολόκληρη κοπέλα. Μου χαμογελάει συνέχεια. Μιλάει στον πατέρα της στην Λάρισα και του λέει να ακούσει την εκπομπή. Τον αγαπάει πάρα πολύ μου λέει. Και του στέλνει φιλιά στο μικρόφωνο.

 

Μια μικρούλα, μόλις πέντε ετών με δύο πράσινα μάτια θέλει να μου πει ένα τραγούδι που έμαθε. Έχει δυο τρεις τούφες στο κεφαλάκι της αλλά φοράει ένα υπέροχο φορεματάκι και καμαρώνει. «Φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ…». Χειροκρότημα από όλους και χαμόγελα. Με την άκρη του ματιού πάντα πιάνω βλέμματα αμήχανα που δεν κοιτάνε πουθενά. Το βλέμμα της μάνας.

Η Άννα Μαρία. 21ενός. Έχει περάσει το ηλικιακό όριο για την ΦΛΟΓΑ. Αλλά για δεύτερη φορά μετά από χρόνια ξαναδίνει την μάχη… συνέχεια εξετάσεις. Το προσωπάκι της παραμορφωμένο. Και το πιο υπέροχο χαμόγελο. Σπουδάζει. Μιλάει υπέροχα. «Τα παιδιά που νοσούν να λένε αυτό που αισθάνονται». Η μητέρα της η Ολυμπία κάθεται διακριτικά πίσω και μου είπε την πιο σοφή κουβέντα, «εμείς οι γονείς και τα παιδιά μας θέλουμε δεν θέλουμε θα περάσουμε από την ΦΛΟΓΑ. Τους εθελοντές, όμως δεν τους υποχρεώνει κανείς να είναι εδώ».

 

Ο Σπύρος 25 υπεύθυνος των εθελοντών. Πήγε στην ΦΛΟΓΑ στα 18 όταν αρρώστησε η αδελφή του. Η Φωτεινή μια κοπελίτσα στα 20. Πυκνό μαύρο μαλλί. Δεν είχε τρίχα από τις θεραπείες. Τώρα μια χαρά. Είδα ότι με ακολούθησες και στο twitter Φωτεινή. Είναι όλη μέρα στην ΦΛΟΓΑ εθελοντικά και τρέχει για τα πάντα. Και χρωστάει στην ΦΛΟΓΑ πολλά όπως είπε.

Μια κυρία κάθεται δίπλα μου. Είναι από την Λάρισα και αυτή. «Μην με ρωτήσεις για την αρρώστια, γιατί με ακούει το παιδί και δεν θέλω…». Μου λέει πως περνάει την μέρα στο «Σπίτι». «Είμαστε μια οικογένεια. Όλοι μαζί μαγειρεύουμε, πλένουμε…». Και δακρύζει. Αν υπήρχε κάμερα θα έκανε «ζουμ» στο δάκρυ. Κι ενδεχομένως κάποιος στο κοντρόλ θα ούρλιαζε «το δάκρυ ρε… το δάκρυ». Πως μου ήρθε εκείνη την ώρα και της λέω, «έμαθα ότι φτιάχνετε φοβερές πίτες»… Αυτό ήταν, χαμογέλασε ξεχάστηκε και μιλήσαμε για συνταγές.

Ένα μούλτι κάνει θόρυβο στην άκρη. Πολτός μοσχαράκι, καρότο, πατάτα για την μικρή Στελίτσα από την Ηλεία. Το έφαγε όλο το φαγητό της στην αγκαλιά της μητέρας της. Και χαμογελούσε, χαμογελούσε, χαμογελούσε…

 

Απέναντί μου συνέχεια η Πρόεδρος η Μαρία. Μιλάμε πια στον ενικό. Πότε γελάει πότε συγκινείται. Μου λέει την δική της ιστορία και για το παιδί που έχασε. Κι ένα σημείωμα που έχει από την κόρη της, είκοσι τόσα χρόνια μετά. Να γιατί την αγαπάω. Γιατί όταν κοιταχτούν δυο άνθρωποι που έχουν περάσει από αυτή την ιστορία, έχουν χάσει άνθρωπο τους από καρκίνο, κοιτάζονται αλλιώς στα μάτια. Και η ΦΛΟΓΑ θα συνεχίσει όσο ο καρκίνος θεωρείται επάρατος, και όσο σκοτώνει το ένα από τα τρία παιδιά που νοσούν.