Τώρα πια αυτό έχει γίνει μόδα, πολλοί είναι αυτοί που λοξοκοιτάζουν στο παρελθόν. Οι Gadjo Dilo λόγου χάριν που είδα χθες το βράδυ στο Gazarte. Η αλήθεια είναι πως δεν τρελάθηκα με το άλμπουμ τους, το «Manouche De Grec», που περιλαμβάνει 12 διασκευές από ελληνικά τραγούδια μεγάλων παλιών δημιουργών όπως το «Πέφτεις σε Λάθη» του Βασίλη Τσιτσάνη, το «Άλλα μου λεν τα μάτια σου» του Θ. Δερβενιώτη ή το «Ήρθα και απόψε στα σκαλοπάτια σου» του Γιώργου Ζαμπέτα. Αλλά παίζονται τόσο πολύ στα ραδιόφωνα που ήθελα να τους παρακολουθήσω και live, να καταλάβω περί τίνος πρόκειται. Γιατί διάβαζα πως είναι και θαυμαστές του Django Reinhardt οπότε αυτό είναι ένα ακόμα συν. 

 

Χρειάζονται δουλειά ακόμα όμως. Δεν είναι εύκολο αυτό που κάνουν, θέλει τέχνη. Κάτι τους λείπει προς το παρόν. Αν και η τραγουδίστριά τους, η (ξυπόλητη!) Ηλιάνα Τσαπατσάρη παρουσιάζεται πολύ τσαχπίνα και χαμογελαστή. Δεν ξέρω, ίσως να μην με... γέμιζαν προσωπικά και τα ακουστικά όργανα που παίζουν και, κατά τη γνώμη μου, δεν βοηθούν την κατάσταση σε ένα μαγαζί. Τι κέφι να κάνεις με κοντραμπάσο και βιολί; Και ο ίδιος ο Μπετόβεν να ήταν στο κοινό, μάλλον θα είχε βαρεθεί λίγο... Βέβαια αυτά τα όργανα απαιτεί το project, οπότε πάσο. 

Χάθηκαν λοιπόν στη σκηνή του Gazarte. Ήταν και μέτριος, μετριότατος ο ήχος, πιθανότατα να έπαιξε ρόλο και αυτό. Δεν είναι οι Gadjo Dilo πια η μπάντα εκείνη που θα αυτοσχεδιάσει ελεύθερα και χαλαρά. Ωραία τα (όποια) τζαζ αλλά τώρα, εκ των πραγμάτων, οδεύουν προς άλλη ηχητική κατεύθυνση. Και το κοινό άλλωστε που αρχίζει να τους παρακολουθεί, αυτοί που βρέθηκαν στο Gazarte το Σάββατο, για άλλα πράγματα μάλλον ήταν εκεί. «Αυτοί δεν λένε το "Σου Σφυρίζω"» με ρώτησε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων την ώρα που έκοβε τα εισιτήριά του. Στα υπόψιν λοιπόν γιατί είναι φανερό πως πρόκεται για μία πολύ καλή μπάντα και με μέλλον. 

 

Το πήρως ανακαινισμένο Gazarte πάντως γέμισε ασφυκτικά, sold out ήταν. Και αυτό σημαίνει πολλά πράγματα. Απ' όποια σκοπιά και να το δεις.