Εκεί και ο Σταύρος, ερχότανε να μας μιλήσει κάθε πέντε λεπτά, λογικό, κάποιοι στην παρέα ήταν φίλοι του και συνάδελφοι κατά καιρούς σε διάφορα ΜΜΕ. Ένας καθ' όλα... ευγενικός οικοδεσπότης. «Δοκιμάσατε την κρητική μας σαλάτα;» μας ρωτούσε, δεν είχαμε πάρει, «φέρτε στα παιδιά από αυτή την καινούργια σαλάτα να δουν πόσο ωραία είναι» καλούσε τα γκαρσόνια. Οι προτάσεις του ήταν όντως εύστοχες. Και ορεκτικά μας πρόσφερε που δεν είχαμε πάρει κι ένα-δύο κύρια πιάτα που κατά τη γνώμη του έπρεπε «α π α ρ α ι τ ή τ ω ς» να δοκιμάσουμε και μία πιατέλα με γλυκά στο τέλος, όλα τους καταπληκτικά. Είχαμε να (το) λέμε μεταξύ μας, πολύ εξυπηρετικός και γαλαντόμος. 

 

Στο τέλος τον χάσαμε τον Σταύρο Θεοδωράκη. Εξαφανίστηκε. Εντάξει, μπορεί να ήταν κάπου μέσα στην κουζίνα. Ήρθε η ώρα να φύγουμε, «could we get the check please?». Και, ω του θαύματος, όλα όσα μας πρόσφερε ο Σταύρος περιέχονταν μέσα στο λογαριασμό. Και οι... περίεργες σαλάτες και τα ορεκτικά που «δεν έχετε ιδέα πόσο ωραία είναι» κι εκείνη η περίφημη πιατέλα με τα γλυκά, την ύπαρξη της οποίας αγνοούσαμε πριν τη δούμε ξαφνικά να έρχεται στο τραπέζι μας. Πάλι καλά που δεν μας «κέρασε»και κανένα μπουκάλι κρασί των 250 ευρώ... Αλλά και τι έγινε που ήταν όλα τσιμπημένα στις τιμές τους (πανάκριβα δηλαδή); Εμείς κύριοι σε όλα μας, αφήσαμε και φιλοδώρημα. 

 

Ο Δημήτρης Σκαρμούτσος ήταν τότε σεφ στο Αλάτσι. Δεν είχε γίνει διάσημος ακόμα όμως. Τώρα δεν δουλεύει εκεί πια. Δύο διάσημοι στον ίδιο χώρο δεν χωρούν, ρωτήστε και τον ίδιο τον Σταύρο Θεοδωράκη.