Δεν ξέρω και δεν θα μπω σε αυτή τη λογική, άλλωστε και οι δύο πλευρές από τη μεριά τους έχουν το δίκιο τους, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Ωστόσο, με τη διάσπασή τους στο Δεύτερο Πρόγραμμα και στο Μετα-Δεύτερο Πρόγραμμα, έχασαν πια την έξωθεν καλή μαρτυρία. Ανάγκασαν τον κόσμο να μην (τους) πιστεύει, να αναρωτιέται (για) ακόμα μία φορά αν το όποιο πείραμα της αυτοδιαχείρισης μπορεί να πετύχει.

 

Και, πάνω απ' όλα, αυτή η διάσπαση αποτελεί βούτυρο στο ψωμί των πολιτικών υπευθύνων της ΝΕΡΙΤ. Του Σίμου Κεδίκογλου και της παρέας του. Αλλά και όλων όσων βρέθηκαν στη ΝΕΡΙΤ, εργαζόμενων και (κυρίως) επικεφαλής. Όλων αυτών που έκαναν αίτηση για να μπουν στο νέο ραδιοτηλεοπτικό φορέα και οι οποίοι, τώρα, θα νιώθουν πιο σίγουροι και ασφαλείς για την επιλογή τους.

 

Η ήττα των εργαζόμενων του Δεύτερου Προγράμματος (αλλά και όλων όσων αγωνίζονται) γίνεται ακόμα πιο μεγάλη αν σκεφτούμε πως το εγχείρημά τους, το ανεξάρτητο και αυτοδιαχειριζόμενο Δεύτερο Πρόγραμμα, ήταν εκείνο που μπλόκαρε εντελώς τον προγραμματισμό της ΝΕΡΙΤ να φτιάξει ραδιόφωνο με ελληνική μουσική. Ναι! Αλλά (το) κατέστρεψαν κι αυτό...