Του Νίκου Παπαδογιάννη

Όχι, κύριε Δήμο, Δήμα, Δήμου, πώς σας λένε. Καμία εθνοκάθαρση δεν έγινε από Ελληνες στην Τριπολιτσά. Κανένας Έλληνας δεν επιχείρησε επεκτατικό πόλεμο στη Μικρασία. Κανένας Ελληνας δεν διέπραξε θηριωδίες στους εθνικούς πολέμους. Καμία ελληνορθόδοξη εκκλησία δεν προσκύνησε τον Τούρκο. Ουδέποτε υπήρξαν εμφύλιες έριδες εν καιρώ πολέμου, κατοχής ή αντίστασης. Ουδείς οπλαρχηγός ήταν Αρβανίτης. Όλοι κατάγονταν απ’ ευθείας από τον Περικλή και μιλούσαν φαρσί τα ελληνικά. Το κρυφό σχολειό ήταν ιστορική πραγματικότητα. Ποτέ δεν έχυσε Έλληνας ελληνικό αίμα. Προδότες αυτός ο τόπος δεν βγάζει. Ούτε αργυρώνητους ούτε γερμανοτσολιάδες ούτε προσκηνημένους ούτε μοβόρους φονιάδες.
 

Είμαστε, κύριε Δήμα μου, ο λαός ο περιούσιος, ο πεφωτισμένος, ο εκλεκτός του Θεού, ο φορέας της αρετής, ο αιώνιος φάρος της δημοκρατίας, ο ακρογωνιαίος λίθος του παγκόσμιου πολιτισμού. Από την εποχή του Μεγαλέξανδρου κιόλας, ελληνισμός σημαίνει φως. Δεν θ’ αφήσουμε να μας θίξει τα ιερά και τα όσια η ξενόφερτη και θολοκουλτουριάρικη ιντελιγκέντσια.
 

Εδώ είναι Ελλάδα, κύριε Δήμο, όχι παίξε γέλασε. Εβδομήντα χρόνια μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ, εμείς τον βγάζουμε από τον τάφο και τον ανεβάζουμε στα εικονίσματα, έτσι για να σκάσουν στο δικό τους μνήμα οι μάταιοι νεκροί του Διστόμου και της Βιάννου και των Καλαβρύτων. Είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο του κομμουνισμού, εμείς ανακαλύπτουμε τον αντικομμουνισμό και δικαιώνουμε τους παππούδες που ισχυρίζονταν ότι «οι κουμουνισταί θα μας πάρουν τα σπίτια».
 

Δεν ανεχόμαστε λαπάδες ποιητές και συγγραφείς και διανοούμενους εμείς, κύριε Δήμε. Εχουμε φωτεινά μυαλά που μεταλαμπαδεύουν τη σκέψη τους στη συννεφιασμένη ανθρωπότητα: τον Φαήλο, τον Χρύσανθο, τον Μπαλτάκο, τον Ντινόπουλο, τον Αδωνι, τον Μαυρουδή Βορίδη, τους Κασιδιαραίους, τους Μιχαλολιάκους, τους Λαγούς, τους Καμμένους, τους ψεκασμένους, τον Αντωνάκη τον Μεσσήνιο τον ένδοξο απόγονο του Κολοκοτρώνη. Οχι αυτού με την εθνοκάθαρση, του άλλου, αυτού που γράφουν τα σχολικά βιβλία. Αυτό δα έλειπε, να μας πείτε ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν Αλβανός. Αυτό το «Δήμου», αρβανίτικο δεν είναι;

«Η δυστυχία, να είσαι Έλληνας», τιτλοφορείται το εγχειρίδιο που κάποτε έγραψε, μέσα στη νεοελληνική του δυστυχία, ο Νίκος Δήμου. Κρύβει, σε 200 σελίδες, αυτό ακριβώς που περιγράφει ο τίτλος. Θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία, μαζί με τα συγγράμματα του Ηλία Πετρόπουλου και με βιβλία ιστορίας γραμμένα από ανθρώπους απαλλαγμένους από γαλανόλευκες παρωπίδες.
 

Ο ευαίσθητος και διαβασμένος Δήμου είναι από τους ελάχιστους Έλληνες που κρατούν απόσταση από τις πατριωτικές κορώνες και την πατριδοκαπηλεία. Μακάρι να ήμασταν όλοι σαν αυτόν. Eάν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.

Οι εθελότυφλοι που διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους ότι ζούμε στην καλύτερη χώρα του κόσμου, τα κάνουμε όλα σωστά και περνάμε όσα περνάμε χωρίς καμία δική μας ευθύνη είναι οι πιο επικίνδυνοι απ’ όλους. Αυτοί δεν πρόκειται να κάνουν το παραμικρό για να διορθωθεί αυτός ο δύσμοιρος τόπος.