Τέτοιο americana κλάμα είχαμε πολύ καιρό να ακούσουμε, να «ρίξουμε» δηλαδή. Ιδανικός για την κατάθλιψη στην οποία βρίσκεται η χώρα. Το σκηνικό ήταν λιτό και αφαιρετικό. Μόνος του ο τραγουδοποιός επί σκηνής, να κάθεται σε ένα σκαμνάκι, σκυφτός, είχε ρίξει και τα μακριά του μαλλιά μπροστά κι έπαιζε την κιθάρα του (ξεκούρδιστη;). Αυτό ήταν. Να λέει ιστορίες (μόνος του)... Α, ναι, και με ένα αναμμένο πορτατίφ δίπλα του να συμπληρώνει το σκηνικό. Ένα βιβλίο χρειαζόμασταν να ξαπλώσουμε κι εμείς μαζί, να μας πάρει πιο εύκολα ο ύπνος. Την επόμενη φορά θα γράψουμε τους 5 λόγους για να μην πάτε σε μία συναυλία (μην διαβάσετε ΕΔΩ).

 

Νωρίτερα έπαιξε και ο Pall Jenkins των The Black Heart Procession. Κι αυτός μόνος του. Άλλο κλάμα πιο πριν. Τουλάχιστον ο Pall ήταν πιο ηλεκτρονικός στον ήχο του οπότε και λιγότερο βαρετός (ή, έστω, με περισσότερο ενδιαφέρον). 

 

Το μόνο καλό της υποθέσεως είναι που το Gagarin ήταν στημένο με τραπεζάκια και καρέκλες και ταίριαζε με τη φάση έτσι «ζεστό» όπως ήταν - γύρω στα 450-500 άτομα βρέθηκαν χθες εκεί. Ο καλύτερος ροκ χώρος της πόλης. Και, προσοχή, με κανονικά ποτήρια πλέον. Γυάλινα, όχι πλαστικά. Δεν ξέρω αν ήταν μόνο για τη φάση, θα δείξει. Λίγο δύσκολο να ισχύει και στους Nightstalker που γιορτάζουν την Παρασκευή τα 25 χρόνια τους. Σε μία συναυλία που θα γίνει ένα... θριαμβευτικό sold out - σπεύσατε.