Ηταν και θέμα αξιοπρέπειας να μην δημοσιοποιήσουμε το ότι ένας από εμάς (την κοινότητα του πολιτιστικού ρεπορτάζ), από τους πιο ταλαντούχους, γελαστούς και όμορφους, από τους πιο έντονους, ειλικρινείς και φρέσκους, χτυπήθηκε από μια ξαφνική κι επιθετική ασθένεια, ένα σπάνιο αυτοάνοσο και δεν είχε ελπίδες. Το ξέρω πώς όλοι όσοι τον αγαπήσαμε κάναμε ευχές και προσευχές να ανανήψει. Και πώς στον Ευαγγελισμό ακόμα κι αν μας έλεγαν πώς ουσιαστικά έχει φύγει πήγαμε για να του μιλήσουμε στο αυτί, ελπίζοντας σαν να είμαστε σε καμία χαζή αμερικανική ταινία ότι θα μας ακούσει και θα επιστρέψει. Και πώς μπαίναμε στην σελίδα του στο Facebook και χαζεύαμε μεγάλοι άνθρωποι κάνοντας μαγικές σκέψεις πώς θα δούμε ξαφνικά ένα δικό του ποστ, απ΄αυτά τα λακωνικά, τα βαφτισμένα στο χιούμορ ή στο αποενοχοποιημένο αίσθημα.

Αλλά όχι. Ο Νίκος Ράλλης κι είναι απίστευτο, απίστευτο, απίστευτο, πέθανε σήμερα το πρωί. Θα σταματήσω την κλάψα που καθόλου δεν του πήγαινε του Νίκου. Που είχε χιούμορ. Και θετικότητα στη ζωή. Και μία γοητευτική ιδιοτροπία αυτήν που έχουν όσοι έχουν έντονη προσωπικότητα. Και πείσμα. Και που του άρεσε ο Χατζιδάκις («με ι») αλλά και η Μαντόνα. Που έγραφε τα πιο φρέσκα κείμενα (στον Επενδυτή, τη Lifo παλαιότερα, το tospirto.net πιο πρόσφατα). Που έπαιρνε τις πιο ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις, τολμώντας τις δύσκολες ερωτήσεις. Που είχε καυστικό χιούμορ και του άρεσε να λέμε «φριχτά» κουτσομπολιά. Που μπορούσε να ενθουσιάζεται με πάθος. Να απογοητεύεται με πάθος. Και να ερωτεύεται με πάθος.

Να μια εικόνα του που κρατώ: στο Θησείο μετά από ένα θερινό σινεμά να αναλύει ό,τι είχαμε δει και να αστειεύεται. Στο Βύρωνα μετά από συναυλία του Αγγελάκα, ενθουσιασμένος να κατηφορίζει χαμογελώντας. Στην πλατεία Καρύτση να πίνουμε ποτά και να κουτσομπολεύουμε. Τον ανακαλώ πάντα καλοκαίρι… Όσοι τον αγαπήσαμε πολύ ξέρουμε πώς ο μόνος αποχαιρετισμός είναι να βάλουμε ένα τραγούδι πολύ δυνατά. Πολύ δυνατά.  Ένα χορευτικό, ένα αισιόδοξο, ένα χαρούμενο. Για τον Νίκο μας που ήταν πολύ όμορφος, πολύ νέος και πολύ «προδιαγεγραμμένος»…