Όταν την πρωτοάκουσα, με ξένισε. Έως και με απώθησε. Την βρήκα υπερβολική στην άρθρωσή της και στην επί σκηνής παρουσία της. Είπα, λοιπόν, να την «παραμερίσω», αποκλείοντάς την από τα ακούσματά μου. Κάθε τόσο, όμως, ερχόταν ένα «μήνυμά» της και με έβρισκε. Ανά τακτά διαστήματα, έπιανα τον εαυτό μου να «κολλάει» με κάποιο τραγούδι δικό της ή με την ερμηνεία της σε ένα παλαιότερο. Είχε και τις καλύτερες «συστάσεις»: τον ίδιο το Θάνο Μικρούτσικο. Δεν άργησα να αλλάξω άποψη και ρότα. Και, όποτε μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο, νιώθω ευτυχής. Πρώτον, γιατί ηρεμώ ενθυμούμενος ότι όποιος δεν μπορεί να αλλάξει γνώμη για κάτι «έχει θέματα» και δεύτερον, γιατί έχω ανακαλύψει ένα ακόμα «αγαπημένο». Τέτοια αγαπημένη τραγουδίστρια είναι, πια, για μένα η Ρίτα Αντωνοπούλου. Και η θερμή της χειραψία κατά την συνάντησή μας για τη συνέντευξη που ακολουθεί με έκανε να νιώσω – έως και – τύψεις για την επιπόλαιη αρχική μου εντύπωση. Δεν το ξέρει. Θα το διαβάσει, μαζί με εσάς, φαντάζομαι. Αλλά, έχω σχεδόν τη βεβαιότητα ότι και την επόμενη φορά που θα συναντηθούμε η χειραψία θα είναι πάλι θερμή. Πότε; Όπως σας είπα, στις 20 Ιουνίου, στο θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη, όπου θα εμφανιστεί με το Θάνο Μικρούτσικο και το Γιάννη Κότσιρα, ίσως σε κάποια μικρότερη εμφάνισή της για να ακούσω και εκείνο το καινούργιο της τραγούδι, τη «Μάνα» σε μουσική και στίχους Γιώργου Ανδρέου, που θα διαβάσετε παρακάτω.  

 

Παίζετε αρκετό καιρό μαζί με το Θάνο Μικρούτσικο και το Γιάννη Κότσιρα. Ποιες διαφορές και ποιες ομοιότητες θα έχει το πρόγραμμα στη συναυλία της Πετρούπολης (20/6);

Θα έχει καλοκαιρινή διάθεση (γέλια). Θα κρατηθεί ένας βασικός κεντρικός κορμός από το πρόγραμμα του χειμώνα, γιατί δεν υπάρχει και λόγος να αλλάξει αυτό. Ήτανε το ουσιαστικό συστατικό της επιτυχίας, αυτό που κάναμε. Θα βγουν αγαπημένα τραγούδια, όπως και να έχει, και του Θάνου Μικρούτσικου, και του Γιάννη, και σύμπραξη των δυο μας και των δυο τους. Νομίζω όμως ότι αυτό που μετράει πιο πολύ, για να πω την αλήθεια, από την όποια επιλογή προγράμματος, είναι η διάθεση με την οποία το κάνει η παρέα και η αγάπη με την οποία το αντιμετωπίζει. Αυτό είναι, νομίζω, που κάνει τη διαφορά και αυτό είναι και το βασικό συστατικό, νομίζω, της όποιας χημείας αποκτήσαμε το χειμώνα.

 

Ο Ράινε Μαρία Ρίλκε (Γράμματα σε ένα νέο ποιητή) έλεγε ότι το χειρότερο πράγμα που συνέβη ποτέ στην τέχνη είναι η κριτική. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη; 

Μετά από τα χρόνια τα τελευταία, που σε γενικές γραμμές οι κριτικές που με αφορούν είναι θετικές και θεωρώ ότι είμαι από τους τυχερούς, τουλάχιστον σε αυτό, η όποια «αρνητική» κριτική έχει γίνει, έχει να κάνει με τη θεατρικότητά μου, που κάποιοι μπορεί να τη βρίσκουν υπερβολική. Να βρίσκουν, δηλαδή, την έκφρασή μου υπερβολική για τα τραγούδια που τραγουδάω. Αυτό το είχα σκεφτεί αρκετές φορές. Μήπως έχουν δίκιο, δηλαδή. Κάποιες φορές, θυμάμαι, είχα μπει στη διαδικασία να το σκέφτομαι την ώρα που τραγουδάω, μήπως πρέπει να είμαι λίγο πιο «μαζεμένη». Μετά, όμως, καταλάβαινα ότι αυτό με αποσυντόνιζε από αυτό που έκανα εκείνη την ώρα. Δεν γίνεται. Δηλαδή, όποια κριτική και να μου κάνεις πάνω σε αυτό, αυτός είναι ο τρόπος μου, έτσι το νιώθω, έτσι το καταλαβαίνω. Δεν θα το αλλάξω. Έχω, πια, καταλάβει ότι δεν γίνεται να αρέσουμε και σε όλον τον κόσμο και να επικοινωνίες αυτό που κάνεις με τον ίδιο τρόπο σε όλους. Δεν γίνεται. Από εκεί και πέρα, θεωρώ ότι υπάρχει και η κριτική που έχει καλή πρόθεση, υπάρχει και η κριτική που έχει κακή πρόθεση. Και δεν μιλάω τόσο πολύ για τους επαγγελματίες του χώρου, όσο για την αυθαιρεσία του ίντερνετ που ο καθένας μπορεί να μπαίνει και να γράφει ό,τι του κατεβαίνει στο κεφάλι. Αν ήτανε να μπαίνουμε στη διαδικασία να ασχολούμαστε με ό,τι γράφεται κατά καιρούς, θα είχαμε τρελαθεί όλοι. Δεν έχει νόημα. Δεν ξέρεις καν ποιος είναι πίσω από αυτό που γράφει. 

 

Στις καθημερινές σου δραστηριότητες υπάρχει το τραγούδι; Τραγουδάς κατά τη διάρκεια της ημέρας σου;

Τραγουδάω πάρα πολύ στο αυτοκίνητο, αλλά ακόμα και αυτό, τώρα πια, είναι σε μορφή πρόβας. Επειδή στο σπίτι, λόγω της μικρής μου κόρης, δεν έχω πάρα πολύ χρόνο να κάνω τις πρόβες μου και τη δουλειά που χρειάζομαι, προσπαθώ να εφευρίσκω χρόνο και ο ωφέλιμος αυτός χρόνος, για μένα εντοπίζεται στις διαδρομές που κάνω καθημερινά με το αυτοκίνητο. Εκεί κάνω τις πιο πολλές πρόβες μου. Πριν ξεκινήσω να ασχολούμαι με το τραγούδι επαγγελματικά, το τραγούδι ήταν καθημερινότητα για μένα σαν τρόπος έκφρασης γιατί το είχα μεγάλη ανάγκη. Από τότε που ξεκίνησε η επαγγελματική πορεία, μπήκα σε μία διαδικασία να προσέχω. Αυτό σήμαινε: μην τραγουδάς πάρα πολύ, μην μιλάς πολύ δυνατά, μην κουράζεις τη φωνή σου, μην ξενυχτάς, μην πίνεις, μην καπνίζεις κλπ. Γενικά προσέχω. Αλλά αυτό μου λείπει. Αυτή η ελευθερία που είχα όπου ήμουν, ό,τι ώρα ήμουν, με όποιους ήμουν, να εκφραστώ μέσα από το τραγούδι μού λείπει. 

 

Σε αυτό το πρόγραμμα, υπάρχει κάποιο τραγούδι που ήθελες να πεις, αλλά, για οποιονδήποτε λόγο, δεν θα το πεις;

(γέλια) Ναι.

 

Ποιο; Ή μήπως δεν κάνει να το πούμε; Να μην πούμε τον λόγο τότε. Που, βέβαια, φαντάζομαι θα έχει να κάνει με το χρόνο και τον συνολικό αριθμό των τραγουδιών που θα περιλαμβάνει το live.

Ο βασικός λόγος είναι αυτός. Επίσης, εγώ έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο με κάποια τραγούδια τα οποία σίγουρα δεν είναι... κεφάτα (γέλια). Οπότε, σε μία καλοκαιρινή συναυλία, το ότι εγώ μπορεί να θέλω να πω ένα τραγούδι που με «χαρακώνει» μέσα μου, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα χωράει και στο πρόγραμμα. 

 

Θα μου πεις τίτλο;

Είναι ένα τραγούδι από την καινούργια μου δουλειά που θα κυκλοφορήσει μετά το καλοκαίρι, σε στίχους και μουσική του Γιώργου Ανδρέου. Το τραγούδι λέγεται «Μάνα», αλλά δεν θα το πω. Θα το πω του χρόνου στις εμφανίσεις μου.

 

Μπορούμε, όμως, να κρατήσουμε αυτή την πληροφορία σαν ίντριγκα, σαν teaser, για το τραγούδι που έρχεται. 

Είναι ένα απίθανο τραγούδι. Το δοκίμασα για πρώτη φορά χθες, είχα ένα live με τον Παναγιώτη Τσεβά στο ακορντεόν, και νομίζω ότι θα πρέπει να προειδοποιώ τον κόσμο πριν το τραγουδήσω, γιατί, χθες, τα μπροστινά τραπέζια κλαίγανε για τα δύο επόμενα τραγούδια. 

 

Με αυτά που λες, θέλω πολύ να το ακούσω αυτό το τραγούδι.

Κι εγώ, από τη μεριά μου, δεν ξέρω αν θα μπορώ να το τραγουδάω ζωντανά κάθε φορά, γιατί κι εγώ έκλαιγα χθες. Δεν μπορώ να στο περιγράψω.