Έχει ερμηνεύσει σπουδαία τραγούδια, έχει απολαύσει ξεχωριστές συνεργασίες και όλα αυτά κρατώντας ένα επίπεδο και μια απόσταση από τις «εύκολες λύσεις». Ένα ακόμα γεγονός που δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό που του αποδίδει ο Μικρούτσικος είναι τα πολλά τραγούδια που έχει πει σε δεύτερες εκτελέσεις και έχουν «χαραχτεί» στη συνείδηση του κοινού (π.χ. «Πρώτη φορά» των Μίμη Πλέσσα – Λευτέρη Παπαδόπουλου, «Τυφλές ελπίδες» του Πέτρου Δουρδουμπάκη). Ο Γιάννης Κότσιρας, λίγο πριν την κυκλοφορία της νέας του δισκογραφικής δουλειάς σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και στίχους Οδυσσέα Ιωάννου, λίγο πριν τη μεγάλη καλοκαιρινή συναυλία του με το Θάνο Μικρούτσικο και τη Ρίτα Αντωνοπούλου στο θέατρο Πέτρας στις 20 Ιουνίου, αλλά και με αφορμή τα παραπάνω, μας παραχώρησε την παρακάτω συνέντευξη. 
 

Παίζετε αρκετό καιρό μαζί με το Θάνο Μικρούτσικο και τη Ρίτα Αντωνοπούλου. 

Ξεκινήσαμε με το «Πάντα γελαστοί και γελασμένοι», δηλαδή τα λαϊκά τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου, και στη συνέχεια φτιάξαμε αυτή την παράσταση, το «Λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται» στο Σταυρό του Νότου, στη Θεσσαλονίκη, στην Κύπρο. Σε πολλά μέρη. Ουσιαστικά, αυτή η συνεργασία κλείνει τον κύκλο της με αυτή την περιοδεία την καλοκαιρινή και, ειδικά στην Αθήνα, με τη μόνη μας λαϊκή συναυλία στο θέατρο Πέτρας στις 20 του μηνός. 
 

Θα υπάρχουν διαφοροποιήσεις σε αυτή τη συναυλία της Πετρούπολης σε σχέση με τις προηγούμενες;

Πολύ μεγάλες διαφοροποιήσεις. Καταρχήν, ξεκινάμε από το ότι είναι μια καλοκαιρινή συναυλία. Άρα, η διάθεση των τραγουδιών που θα επιλεγούν θα είναι πιο καλοκαιρινή. Κατά δεύτερον, θα υπάρξουν και καινούργια τραγούδια, το οποίο έτσι και αλλιώς αλλάζει την ισορροπία. Είναι επειδή, έτσι κι αλλιώς, το βασικό ρεπερτόριο περιλαμβάνει τα τραγούδια που ξέρει ο κόσμος, τα δικά μου, του Θάνου ή της Ρίτας. Θα υπάρχουν λοιπόν κοινά στοιχεία. Όμως, η όλη διάθεση του εγχειρήματος είναι εντελώς διαφορετική. 
 

Στο πρόγραμμα θα υπάρχουν και καινούργια τραγούδια από τη νέα σου δουλειά που είναι προ των πυλών;

Θα υπάρχουν κάποια από αυτά.
 

Πόσα τραγούδια θα περιλαμβάνει η καινούργια δουλειά;

Έντεκα. 
 

Και πόσα εξ αυτών θα ακουστούν στην συναυλία;

Ακόμα δεν ξέρουμε τον ακριβή αριθμό, για να σου πω την αλήθεια. Εκτός από το «Αυτός ο ήλιος», που έχει ήδη κυκλοφορήσει, σίγουρα θα υπάρξουν από ένα έως τρία ακόμα. Αλλά αυτή την στιγμή, δεν ξέρω να σου πω. 
 

Ξεκίνησες την πορεία σου σαν τραγουδιστής και αργότερα πέρασες και στο κομμάτι του τραγουδοποιού… 

Πειραματικά περισσότερο. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Ποια η διαφορά; - θα μου πεις. Επειδή έγραψα τραγούδια. Αυτά που έγραψα είναι τραγούδια μαζεμένα εδώ και χρόνια. Δηλαδή, δεν είμαι κατ’ επάγγελμα τραγουδοποιός. Απλώς, αραιά και που, αισθανόμουν την ανάγκη να εκφραστώ και με έναν άλλο τρόπο και όχι απλώς τραγουδώντας τις εμπνεύσεις κάποιων άλλων. Μάζεψα, λοιπόν, αυτά τα τραγούδια και, επειδή ένας από τους βασικούς ανθρώπους που με ενέπνεαν να γράψω μουσική ήταν ο Μητροπάνος, του τα πήγα, ειδικά τα δύο ζεϊμπέκικα, και μου λέει: επειδή εμένα μου αρέσουν όλα αυτά τα τραγούδια, προχώρα να κάνεις το δίσκο και εγώ θα έρθω να σου πω αυτά τα δύο ζεϊμπέκικα. Έτσι βγήκε ο δίσκος. Δηλαδή, εγώ δεν είχα αυτοσκοπό να το παίξω συνθέτης. Αντιθέτως, εμένα  ο ρόλος μου είναι καθαρά αυτός του τραγουδιστή. Είναι πολύ δύσκολο από μόνο του αυτό. Οπότε, ο λόγος που βγήκε το «Μουσικό κουτί» ήτανε αυτός. Και να εκφράσω τα σώψυχά μου, αλλά περισσότερο να ακούσω αυτά τα δύο τραγούδια ερμηνευμένα από το Μητροπάνο. Το οποίο τελικά δεν έγινε. 

 

Όμως εγώ θα επιμείνω λίγο σε αυτό. Υπάρχει περίπτωση να σε δούμε στο μέλλον στον ρόλο του δημιουργού αποκλειστικά; Θα σε ενδιέφερε να δώσεις τραγούδια σου σε κάποιον άλλο ερμηνευτή;

Το έχω κάνει. Έχω δώσει τραγούδια μου στο Μητροπάνο, στο Μπάση, στο Γιάννη τον Κούτρα. Έχω δώσει στη Ραλλία τη Χρηστίδου, έχω δώσει και σε πιο νέα παιδία. Κάποια τραγούδια μου, κιόλας, προτιμώ να τα ακούω από άλλους. 
 

Στις καθημερινές σου δραστηριότητες υπάρχει το τραγούδι; Τραγουδάς κατά τη διάρκεια της ημέρας σου;

Όχι. Προσπαθώ η καθημερινότητά μου να μην έχει απόλυτη σχέση με τη μουσική γιατί δεν γίνεται. Δεν αντέχω. Η καθημερινότητά μου έχει να κάνει κυρίως με το σπίτι, με κάποιες δράσεις που πραγματοποιώ εγώ ως πολίτης – ας το πούμε έτσι – είτε είναι περιβαλλοντικές, είτε είναι κοινωνικές, είτε οτιδήποτε, με το σκύλο μου, με τέτοια πράγματα. Η μουσική έρχεται εντελώς ξαφνικά, κάποια στιγμή, όπου θα στρίψει κάτι στο μυαλό μου και θα πρέπει να το καταγράψω, γιατί, αν δεν το κάνω εκείνη τη στιγμή, θα το ξεχάσω και δεν θέλω. Δηλαδή, δεν ακούω πολλή μουσική στο σπίτι. Δεν αντέχω να ακούω. Βλέπω σήριαλ, βλέπω ταινίες, τέτοια πράγματα. 
 

Πως δέχεσαι την κριτική (θετική – αρνητική); Σου έχει τύχει να λάβεις θετικές κριτικές για κάτι που δεν θεωρούσες ότι το άξιζε και το αντίθετο;

Άκου λοιπόν για την κριτική. Βασικά, εγώ – ούτως ή άλλως – δεν είμαι των απόλυτων ρήσεων. Δεν υπήρξα τέτοιος άνθρωπος ποτέ. Συμφωνώ ότι η κριτική εμφανίζει προβλήματα. Αυτό συμβαίνει επειδή αρχίζουν να μπαίνουν στο παιχνίδι διάφορες παράμετροι. Οι παράμετροι αυτές είναι: τι σχέση έχει αυτός που σου κάνει κριτική με το αντικείμενό σου; Τι εμπάθειες έχει; - γιατί εγώ έχω δεχτεί άσχημη κριτική από ανθρώπους που έχω απορρίψει καλλιτεχνικά. Ή που προέρχονται από ανθρώπους που απέτυχαν οι ίδιοι να γίνουν κάτι που εγώ πέτυχα. Παίζουν ρόλο όλες αυτές οι παράμετροι σε μια κριτική. Προσωπικά, πολύ σπάνια έχω διαβάσει αντικειμενική κριτική, η οποία να με βοηθήσει και μένα. Δεν μπορείς να απορρίψεις ή να αφορίσεις την κριτική, λοιπόν, όταν έχει ως στόχο να βοηθήσει. Η κριτική που έχει σαν στόχο να πικάρει ή να ρίξει χολή ή όταν εκφράζει το μίσος ή τα απωθημένα εκείνου που την κάνει, τότε έχουμε θέμα. Και δυστυχώς, στην Ελλάδα, έχουμε χορτάσει από το δεύτερο. Δυστυχώς. Από εκεί και πέρα, εγώ επαναλαμβάνω ότι δεν μου αρέσουν οι αφορισμοί αυτού του τύπου. Υπήρξαν, λοιπόν, στιγμές – βραδιές ολόκληρες – που ξέρω ότι, είτε για ψυχολογικούς λόγους, είτε για λόγους υγείας, είτε για άλλους λόγους ψυχολογικούς, ήμουν πάρα πολύ κακός για τα δικά μου μέτρα και σταθμά, και όντως η επόμενη μέρα με βρήκε εντελώς απροετοίμαστο για τα καλά λόγια που διάβασα. Σε τόσο αποθεωτικό βαθμό, μάλιστα, που, άρχισα να σκέφτομαι μήπως πρέπει να τραγουδάω άσχημα για να μου γράφουν καλές κριτικές. Ναι, έχει συμβεί και αυτό. 
 

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των πρόσφατων ευρωεκλογών, όλοι έχουμε ακροδεξιούς στον κοινωνικό μας περίγυρο. Εσύ γνωρίζεις ανθρώπους που ψήφισαν Χ.Α. και, αν ναι, ποια η συμπεριφορά σου απέναντί τους;

Όχι. Καταρχάς να σου πω ότι, στον κύκλο μου δεν έχω τέτοιους ανθρώπους. Ωστόσο, θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω μαζί σου.
 

Με χαρά.

Γιατί το λέω: ακούω αυτή την τάση και σκέφτομαι ότι μάλλον ζούμε σε άλλη χώρα. Με ποια έννοια; Ζούμε μια εποχή, που παρόμοιά της η Ελλάδα δεν ξέρω αν έχει ξαναζήσει. Τουλάχιστον, όσο ζω εγώ, δεν τη θυμάμαι. Στα 44 μου χρόνια. Τέτοιο πράγμα δεν το θυμάμαι: να περπατάω στο δρόμο και να βλέπω ανθρώπους να τρώνε από τα σκουπίδια, να ακούω συνεχώς «δεν αντέχω, θα φύγω από αυτή τη χώρα», να ακούω ανθρώπους να μην έχουνε να φάνε. Αυτό, λοιπόν, έχουμε πάρα πολλά χρόνια να το ζήσουμε. Σε αυτή, λοιπόν, τη συνθήκη, όπου όλη η υπόλοιπη Ευρώπη διπλασίασε έως τριπλασίασε τα φαινόμενα ναζισμού και ακροδεξιάς – γιατί είναι δύο διαφορετικά φαινόμενα – στην Ελλάδα τους δώσαμε 1.5% παραπάνω από τις προηγούμενες εκλογές. Εγώ αυτό το θεωρώ τεράστιο μήνυμα. Ο κόσμος αντιδρά σε αυτό το φαινόμενο. Θα ευχόμουνα να μην υπήρχε. Από τη στιγμή που το ίδιο το πολιτικό σύστημα την εξέθρεψε με τις κωλοτούμπες του, θεωρώ τεράστιο και θετικό μήνυμα ότι η Ελλάδα, μια μικρή χώρα, μέσα σε αυτό τον κυκεώνα της κρίσης, λέει: εσείς ακροδεξιά – εμείς αριστερά. Την ακροδεξιά την κρατάμε πολύ χαμηλά. Εγώ είμαι αισιόδοξος από αυτή την άποψη. Δεν είμαι αρνητικός.


 

Σαν αγγελιοφόρος κομίζω μια ερώτηση από τη Ρίτα Αντωνοπούλου, η οποία σε ρωτάει την γνώμη σου για την ίδια, όχι όμως σαν ερμηνεύτρια, αλλά σαν άνθρωπο.

Η Ρίτα Αντωνοπούλου είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου (γέλια). Καταρχήν, να πω για τη Ρίτα ότι είναι μια πάρα πολύ όμορφη γυναίκα, η οποία με έχει κερδίσει με τον αυθορμητισμό, την εξυπνάδα και την ειλικρίνειά της. Αυτά τα τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της: ειλικρίνεια, εξυπνάδα και αυθορμητισμός. Αυτά ήταν πάντα, έτσι κι αλλιώς, τα τρία χαρακτηριστικά που με γοήτευαν στις γυναίκες. Οπότε, αυτή είναι η άποψή μου για τη Ρίτα. Την αγαπώ γιατί είναι αυτό το πράγμα. 
 

Έχω και δύο ερωτήσεις από το Θάνο Μικρούτσικο. Η πρώτη είναι αν μετά το Σεπτέμβριο και το τέλος της περιοδείας θα τον επιθυμήσεις.

(γέλια) Και η ιδέα μόνο ότι η συνεργασία μας ολοκληρώνεται το Σεπτέμβριο, μου δημιουργεί την ανάγκη να τον επιθυμήσω από τώρα. 
 

Και η άλλη ερώτησή του είναι: πέραν των τραγουδιών, όταν τελειώσει αυτή η συνεργασία αν θα την κρατήσεις σαν φυλακτό. Και θα τον «καρφώσω» λίγο, γιατί εκείνος μου είπε ότι στο πρόσωπό σου έχει βρει ένα φίλο, παρότι – όπως ο ίδιος είπε – ηλικιακά σας χωρίζει μιάμιση γενιά. 

Θα σου πω αυτό που είπα κάποια στιγμή σε πολύ δικό μου άνθρωπο, άσχετο με το χώρο της μουσικής, που μου έλεγε να κρατάω κάποιες αποστάσεις. Για μένα, τα τραγούδια θα φύγουν από μένα. Αυτό που θα μείνει στο τέλος, μετά από όλη αυτή τη διαδρομή με τη μουσική, είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Και τη συγκεκριμένη σχέση εγώ θέλω να την κρατήσω για πάντα.