«Οταν ένα πολιτικός επισκέπτεται ένα site γνωριμιών (…)κάνοντας στη συνέχεια πράγματα τα οποία η αισθητική και η ευπρέπεια δεν μας επιτρέπουν να περιγράψουμε, αυτό εμείς οφείλουμε να το εκλάβουμε ως προσωπικό δεδομένο; Να δεχτούμε ότι είναι ένα υπεύθυνο και ικανό άτομο με αρχές και ήθος για να υπηρετεί τους πολίτες και να επιλύει τα προβλήματα της καθημερινότητάς τους;» («Ζούγκλα», Ιούνιος 2014).

 

Όσοι αναγνωρίζουν τα αποσπάσματα και κυρίως τα πρόσωπα στα οποία αναφέρονται ίσως θα αναρωτηθούν τι σχέση έχει το ένα με το άλλο. Πριν απ' όλα τα άλλα αποκτούν μία παράδοξη και υπόγεια σχέση λόγω της χρονικής στιγμής. Διότι την ίδια ώρα που την Κυριακή π.χ. η 20η επέτειος από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι ανέσυρε σε ορισμένα αφιερώματα μεταξύ άλλων και την θλιβερή ιστορία της «Αυριανής» όταν τον έβριζε «χαμερπή ομοφυλόφιλο» και «κίναιδο ολκής», όσο ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας και μερικοί από τους γνωστότερους φίλους του πολιτικούς του προοδευτικού χώρου σιωπούσαν ή τηρούσαν διακριτικές αποστάσεις, αφήνοντάς τον απροστάτευτο στη λαίλαπα της χυδαιότητας... Την ίδια ώρα που το Σάββατο βράδυ το Gay pride γιόρταζε στην Αθήνα το ερωτικό ανυπόκριτο, το δικαίωμα της σεξουαλικής αυτοδιάθεσης και της απόλαυσης του κορμιού και της ψυχής με τον τρόπο που επιλέγει κάθε ενήλικος (τον ελεύθερο τρόπο από τον οποίο κάθε σώφρων νους θα εξαιρούσε κι είναι αυτονόητο την παιδεραστία, τον βιασμό και γενικώς την δια της βίας σεξουαλική επιβολή)…Την ίδια ώρα κάπου αλλού στην Αθήνα έκανε πάρτυ η υποκρισία, ο ιησουιτισμός και μία άκρως επικίνδυνη νοοτροπία που επιμένει να χρήζει δημοσιογραφικό καθήκον την παράνομη εισβολή στην ερωτική ζωή ενός ενηλίκου και δημοσιογραφική αρετή τον εδώ κι ένα μήνα συνεχή, υπόγειο εκβιασμό...

‘Όταν πρωτοέσκασε η ιστορία προεκλογικά μ΄ένα κείμενο που «αποκάλυπτε» την ύπαρξη ενός βίντεο στο οποίο ένας νεαρός πολιτικός ο οποίος δεν κατονομαζόταν αλλά «φωτογραφιζόταν», φερόταν να έχει κάνει πριν από μερικά χρόνια cyber sex με κάποιες φοιτήτριες με σεξουαλικό βοήθημα ένα καρότο, όσοι ήταν ψύχραιμοι και μυημένοι στον κόσμο των ΜΜΕ δεν έδωσαν και πολλή σημασία. Παρά την -«πατρίς, θρησκεία, οικογένεια»- φιλολογία του δημοσιογράφου που έβγαζε κατά μια συνήθη πρακτική του στο δημόσιο βίο «αποκαλύψεις» βασισμένες κατά τα λεγόμενά του σε ένα βίντεο, συνεπώς σ΄ ένα προϊόν υποκλοπής, η υπόθεση αφορούσε αυτή τη φορά ενηλίκους. Η φημολογία για την «έκλυτη» ερωτική ζωή δημοσίων προσώπων, συμπεριλαμβανομένων πολιτικών αλλά και δημοσιογράφων, δεν εξέλιπε ποτέ. Πικάντικες ή ανατριχιαστικές σεξουαλικού τύπου περιγραφές και φήμες έχουν κυκλοφορήσει σε «συντεχνιακές» παρέες από όλους και για όλους. ΚΙ είναι βέβαιο ότι αν η τελευταία «αποκάλυψη» δεν φωτογράφιζε τόσο τον πρωταγωνιστή και τις λεπτομέρειες, θα βρίσκονταν πολλοί να αναρωτηθούν «μήπως ήμουν εγώ (Κύριε)»; Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω που λέει κι ένα άλλο άκρως δημοκρατικό ρητό της Βίβλου…
 

Αλλά όχι. Σ΄αυτή την περίπτωση πολλοί διεκδίκησαν την ιδιότητα του αναμάρτητου και συσπειρώθηκαν αμφισβητώντας ένα αυτονόητο. Η κεκλεισμένων των θυρών σεξουαλική ζωή ενός δημοσίου προσώπου δεν μας αφορά-εφόσον είναι ενήλικος και δεν ασκεί βία. Σύντομα άλλοι έβαλαν μπροστά τα συντηρητικά αντανακλαστικά τους και άλλοι (συμπεριλαμβανομένης της Χρυσής Αυγής) έτριψαν χαρούμενοι τα χέρια τους για το «εύρημα». Ο συντηρητισμός πολώθηκε. Και ουδείς, μας απάντησε πού και πώς βρέθηκε ένα τέτοιο βίντεο, αν πράγματι υφίσταται, αν μπορεί να αποδειχτεί ότι δεν είναι προϊόν μοντάζ και σ΄ άλλα τέτοια ερωτήματα βασικά για την ομαλή λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτεύματος - εν αντιθέσει με την ερωτική βραδιά ενός πολιτικού που όπως έχει αποδείξει η Ιστορία μπορεί να είναι υπερσεξουαλικός, ακόμα κι ακραίος στο κρεβάτι του και ταυτόχρονα εξαιρετικός στα δημόσια καθήκοντά του.
 

Την ίδια στιγμή όμως έχω την αίσθηση ότι και ο ευρύτερος προοδευτικός χώρος εμφανίστηκε ανέτοιμος, διχασμένος, ενοχοποιημένος. Στις παρέες οι σχετικές συζητήσεις κορυφώθηκαν. Επικράτησε όμως μία σιωπηλή «ομερτά». Κι εν τω μεταξύ άρχισαν να πυκνώνουν κι άλλο οι (μη διασταυρωμένες) φήμες για το ψυχολογικό πλήγμα που έχει δεχτεί ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, για την ψυχική του κατάρρευση, για την ακύρωσή του, για έναν ενδοκομματικό διχασμό. Κι η κατάσταση επιδεινώθηκε: Όσο διάφοροι αυτόκλητοι προστάτες των σεξουαλικών μας ηθών βυσσοδομούν και λασπολογούν στο διαδίκτυο, τόσο η άλλη πλευρά στέκει επισήμως αμήχανη επιτρέποντας να διακυβεύεται το δικαίωμα στην προσωπική ζωή και να αλώνονται τα προσωπικά δεδομένα. Είναι κι αυτή μία μάλλον συντηρητική αντιμετώπιση, αρκετά ενοχική και αμήχανη που έστω κι ακουσίως κλείνει λίγο το μάτι στους συντηρητικότερους ψηφοφόρους. 


 

Και πώς θα μπορούσε να αντιδράσει κανείς; Κατά την ταπεινή μου άποψη υπήρχαν τρόποι. Ο ένας είναι, αν κι εφόσον τα όσα καταμαρτυρούνται ισχύουν, ο πραγματικά προοδευτικός χώρος να συσπειρωθεί γύρω από αυτόν που πλήττεται κάνοντας μία ασπίδα όσο αυτός θα δηλώσει ότι «ναι αυτός ήταν και ότι η ερωτική ζωή ενός ενηλίκου δεν ποινικοποιείται στις σύγχρονες δημοκρατίες». Ρίσκο; Θα ήταν ωστόσο η απόδειξη ενός τοις πράγματι αριστερού ριζοσπαστισμού που δεν θα βοηθούσε μόνον τον ψυχισμό του πληττόμενου αλλά και την διαφύλαξη της προσωπικής ζωής όλων μας, ακόμα τέλος-τέλος και την υπενθύμιση του τι σημαίνει αριστερή προοδευτικότητα. Να τελειώνουμε δηλαδή με την χυδαιότητα και την υποκρισία και τις κάμερες μέσα στα κρεβάτια και κάτω από τα βρακιά μας.    
  

Την άλλη μέθοδο αντιμετώπισης την έχει διδάξει ο Λαζόπουλος με το περίφημο «ήμουν κι εγώ στο σκάφος» που απαντούσε με δηλητηριώδες χιούμορ και απόλυτη δημοσιοποίηση στις σκοτεινές φήμες εναντίον του, καθώς και τα «τρολ». Μεγαλύτερο ρίσκο σ΄έναν «πόλεμο» χαρακωμάτων αλλά θα λειτουργούσε ως μία απόλυτα αριστοφανική μούντζα στον νέο-φασισμό.
 

Προσωπικά πάντως δηλώνω ότι δεν με ενδιαφέρει τι έκανε ο τάδε ή ο δείνα ενήλικος στο τάδε δήθεν βίντεο, στην κρεβατοκάμαρά του ή στο μπάνιο του. Δεν με ενδιαφέρει ούτε το ιδεολογικό πρόσημο του πληττόμενου ή του καταγγέλοντος. Ο πρώτος έχει ούτως ή άλλως την αμέριστη μη διαπραγματεύσιμη συστράτευσή μου και ο άλλος ούτως ή άλλως την απόλυτη περιφρόνησή μου. Κι ύστερα σκέφτομαι ότι χρειάζεται να θυμώσουμε λίγο όλοι μαζί (και) γι αυτό το επιπλέον που μας συνέβη, την ώρα δηλαδή που διακυβεύονται τα πάντα (υγεία, παιδεία, κοινωνικός ιστός κ.ά.) να ρισκάρουμε και την μεσαιωνική διαπόμπευση της ιδιωτικότητάς μας. Ναι έχουμε οι περισσότεροι ερωτικά «άπλυτα», αλλά ποιος έχει δικαίωμα να τα κρίνει ως τέτοια; Κανείς γιατί έχουμε και sex pride. Απλώς μερικές φορές έρχεται η ώρα να αποδείξουμε ότι έχουμε και «αρχίδια»..