Ακολουθήστε μας στο Google news
Τι κι αν δεν μας απηύθυνε το λόγο σε καμία φάση της βραδιάς; Τι κι αν δεν έπαιξε τα πασίγνωστα τραγούδια του, εκείνα που τον «εκτόξευσαν» στην κορυφή της παγκόσμιας τραγουδοποιίας κι εκείνα που θα περίμενε ο πολύς κόσμος (έκανε encore, πάντως, με το «All along the watchtower» και ξεκίνησε με το οσκαρικό «Things have changed»); Τι κι αν κράτησε χαμηλά τους τόνους; Τι κι αν αποχώρησε δίχως καληνύχτα; Μιλάμε για το Bob Dylan. Που, όπως θα έλεγε και η φίλη μου η Βίβιαν, είμαστε τυχεροί που ζήσαμε την ίδια εποχή μαζί του πάνω στον πλανήτη. Που δεχτήκαμε τα «δώρα» του. Κι ο Μαραντόνα δεν υπήρξε υπόδειγμα καλής συμπεριφοράς και εύκολης συναναστροφής, αλλά όλοι απολαμβάνουμε, ακόμα και σήμερα σε βίντεο, τις «καλλιτεχνικές» ποδοσφαιρικές στιγμές που μας χάρισε. Το ίδιο ισχύει και για το Dylan. Και αν εκείνος έχει επιλέξει «δύσκολα» τραγούδια για τις εμφανίσεις του, «διώχνοντας» τον πολύ κόσμο για άλλους «προορισμούς», έχει καταφέρει τουλάχιστον να απολαμβάνει ένα κοινό φανατικών «ακολούθων». Ένα κοινό, σαν το χθεσινό, που ήξερε όλα εκείνα τα τραγούδια που δεν γνώριζα εγώ, όντας ένας από τους πολλούς και επιφανειακούς (ίσως) γνώστες του έργου του ανθρώπου που όρισε τον όρο «τραγουδοποιός» παγκόσμια.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδιαίτερη γνώση γύρω από το έργο του Bob Dylan. Τον παρακολουθώ διακριτικά όλα αυτά τα χρόνια, δίχως να είναι ο αγαπημένος μου. Δεν θα έφτανα, όμως, ποτέ στο σημείο να τον παραμερίσω. Να αγνοήσω την παρουσία του στην πόλη μου. Να μην πάω να τον δω από κοντά για να έχω να διηγούμαι στα ανίψια μου ότι κάποτε κατάφερα να τον δω live, ακόμα και στα 73 του. Στην περιβόητη «Never Ending Tour» που ξεκίνησε στις 7 Ιουνίου 1988 και συνεχίζεται ακόμα.
Από χθες το βράδυ, στο μυαλό μου γυρνάνε τα λόγια του «Ballad of a thin man»: …something is happening here but you don’t know what it is, do you mr. Jones? Τραγούδι γραμμένο, όπως με πληροφόρησε χθες, την ώρα που το ακούγαμε, ο φίλος μου ο Γιάννης, για τους δημοσιογράφους, τους γραφιάδες της μουσικής. Όλους εμάς, δηλαδή. Που, όταν δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει, συνήθως, κάνουμε ότι καταλαβαίνουμε.
Δεν χρειάζεται να κατανοήσουμε, να συμπαθήσουμε ή, ακόμα και, να αγαπήσουμε το Dylan σαν άνθρωπο. Είμαστε, όμως, «υποχρεωμένοι» να σταθούμε στο ύψος της προσφοράς του και να του αποδώσουμε τον προσήκοντα σεβασμό και την απολύτως δικαιολογημένη προσοχή. Ho visto Dylan.
Παραφράζοντας το παλιό σύνθημα των οπαδών της Νάπολι (επηρεασμένος από το Μουντιάλ, προφανώς), όταν φώναζαν «ho visto Maradona» (σ.σ. έχω δει το Μαραντόνα), μετά τη χθεσινοβραδινή (23/6/2014) συναυλία του Bob Dylan στο Terra Vibe, θα πω με τη σειρά μου: ho visto Dylan.
24 Ιουνίου 2014Ναι, έχω δει και, κυρίως, έχω ακούσει το Bob Dylan από κοντά. Ζωντανά. Και αυτό είναι το πιο σημαντικό από όλα.Τι κι αν δεν μας απηύθυνε το λόγο σε καμία φάση της βραδιάς; Τι κι αν δεν έπαιξε τα πασίγνωστα τραγούδια του, εκείνα που τον «εκτόξευσαν» στην κορυφή της παγκόσμιας τραγουδοποιίας κι εκείνα που θα περίμενε ο πολύς κόσμος (έκανε encore, πάντως, με το «All along the watchtower» και ξεκίνησε με το οσκαρικό «Things have changed»); Τι κι αν κράτησε χαμηλά τους τόνους; Τι κι αν αποχώρησε δίχως καληνύχτα; Μιλάμε για το Bob Dylan. Που, όπως θα έλεγε και η φίλη μου η Βίβιαν, είμαστε τυχεροί που ζήσαμε την ίδια εποχή μαζί του πάνω στον πλανήτη. Που δεχτήκαμε τα «δώρα» του. Κι ο Μαραντόνα δεν υπήρξε υπόδειγμα καλής συμπεριφοράς και εύκολης συναναστροφής, αλλά όλοι απολαμβάνουμε, ακόμα και σήμερα σε βίντεο, τις «καλλιτεχνικές» ποδοσφαιρικές στιγμές που μας χάρισε. Το ίδιο ισχύει και για το Dylan. Και αν εκείνος έχει επιλέξει «δύσκολα» τραγούδια για τις εμφανίσεις του, «διώχνοντας» τον πολύ κόσμο για άλλους «προορισμούς», έχει καταφέρει τουλάχιστον να απολαμβάνει ένα κοινό φανατικών «ακολούθων». Ένα κοινό, σαν το χθεσινό, που ήξερε όλα εκείνα τα τραγούδια που δεν γνώριζα εγώ, όντας ένας από τους πολλούς και επιφανειακούς (ίσως) γνώστες του έργου του ανθρώπου που όρισε τον όρο «τραγουδοποιός» παγκόσμια.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδιαίτερη γνώση γύρω από το έργο του Bob Dylan. Τον παρακολουθώ διακριτικά όλα αυτά τα χρόνια, δίχως να είναι ο αγαπημένος μου. Δεν θα έφτανα, όμως, ποτέ στο σημείο να τον παραμερίσω. Να αγνοήσω την παρουσία του στην πόλη μου. Να μην πάω να τον δω από κοντά για να έχω να διηγούμαι στα ανίψια μου ότι κάποτε κατάφερα να τον δω live, ακόμα και στα 73 του. Στην περιβόητη «Never Ending Tour» που ξεκίνησε στις 7 Ιουνίου 1988 και συνεχίζεται ακόμα.
Από χθες το βράδυ, στο μυαλό μου γυρνάνε τα λόγια του «Ballad of a thin man»: …something is happening here but you don’t know what it is, do you mr. Jones? Τραγούδι γραμμένο, όπως με πληροφόρησε χθες, την ώρα που το ακούγαμε, ο φίλος μου ο Γιάννης, για τους δημοσιογράφους, τους γραφιάδες της μουσικής. Όλους εμάς, δηλαδή. Που, όταν δεν καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει, συνήθως, κάνουμε ότι καταλαβαίνουμε.
Δεν χρειάζεται να κατανοήσουμε, να συμπαθήσουμε ή, ακόμα και, να αγαπήσουμε το Dylan σαν άνθρωπο. Είμαστε, όμως, «υποχρεωμένοι» να σταθούμε στο ύψος της προσφοράς του και να του αποδώσουμε τον προσήκοντα σεβασμό και την απολύτως δικαιολογημένη προσοχή. Ho visto Dylan.
