Η οποία επικρίνει με σφοδρότητα τα αποτελέσματα μιας πολιτικής που η ίδια με μανία και φανατισμό υποστήριξε. Διαβάστε το:

«ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΖΟΥΓΚΛΑ: Ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι και ένα εκατομμύριο “αόρατοι” εργαζόμενοι των 400 ευρώ τον μήνα: το αποτέλεσμα της πρόσθεσης είναι καταθλιπτικό - αλλά και απολύτως διαφωτιστικό για την αγορά εργασίας στη χώρα μας.

• Η ελληνική εργασιακή ζούγκλα είναι μοναδική περίπτωση σε όλη την Ευρώπη: λόγω της τεράστιας ανεργίας, οι εργαζόμενοι έχουν γίνει αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης - είναι χαρακτηριστικό ότι δύο στους τρεις μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα είναι πλέον “αόρατοι” εργαζόμενοι, χωρίς δικαιώματα και με αμοιβές πείνας.

• Είναι προφανές ότι η κατάσταση αυτή υπονομεύει τις προϋποθέσεις για την έξοδο από την κρίση - και δεν μπορεί να γίνεται ανεκτή από την πολιτεία. Το πρόβλημα δεν είναι μόνον η μαύρη εργασία - αλλά και η νομιμοφανής εκμετάλλευση!».

 

Είναι να μένει κανείς με το στόμα ανοιχτό, εκτός κι αν είναι λωτοφάγος ή λοβοτομημένος.

Πρόκειται περί θράσους; περί υποκρισίας; αμοραλισμού; πονηρίας; όλων μαζί; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό. Κάποτε θα πρέπει να απαντηθεί. Και θα πρέπει να απαντηθεί από όλους εκείνους τους δημοσιογράφους που χρόνια τώρα υποστήριξαν όλες εκείνες τις πολιτικές που εξαθλίωσαν τον ελληνικό λαό.

Δημοσιογράφοι διακριτοί, και ορισμένοι επιφανείς, που ανέλαβαν την ευθύνη να «περάσουν» στον ελληνικό λαό μια πολιτική που χωρίς τη βοήθεια της πλειονότητας των ΜΜΕ δεν θα μπορούσε να περάσει ούτε με πραξικόπημα, ούτε με τη συνεπικουρία ξένου στρατεύματος κατοχής.
 

Οι δημοσιογράφοι που ανέλαβαν αυτόν τον ρόλο (σε μείζονα κλίμακα ήδη απ’ την εποχή Σημίτη) είναι τριών ειδών: οι αφ’ εαυτών τους ορμώμενοι εξ επιλογής και προαιρέσεως, οι υπήκοοι στα κελεύσματα του αφεντικού τους και οι τυχοδιώκτες, εκείνοι που επωφελούνται από πάσα κατάσταση. Και τα τρία είδη, χωρίς να αποτελούν την πλειοψηφία του κλάδου, έκαναν, από θέσεις-κλειδιά, θόρυβο μεγατόνων, άσκησαν ιδεολογική τρομοκρατία, εξαπέλυσαν θηριώδη προπαγάνδα κι έκαναν ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους για να βάλουν οι Δυνατοί στο χέρι τους πάντες και τα πάντα οριστικώς και αμετακλήτως.
 

Στη χώρα έγινε πόλεμος, η Ελλάδα υπέστη επίθεση εκ των έσω και απ’ έξω, με τους δημοσιογράφους αυτούς να ’ναι οι «αργυρές λόγχες» μιας πέμπτης φάλαγγας αργυρώνητων χρυσοκανθάρων χωρίς προηγούμενο.

Δεν άφησαν εργαζόμενη τάξη χωρίς να τη συκοφαντήσουν κατά συρροή, δεν άφησαν πολίτη χωρίς να προσπαθούν να τον τρομοκρατήσουν συστηματικώς, μονίμως και επιμόνως, δεν άφησαν ψέμα χωρίς να το πουν, ώσπου να μη μείνει τίποτα όρθιο και η χώρα να σέρνεται σαν κυνηγημένο αγρίμι από δόκανο σε δόκανο και από χωσιά σε χωσιά.

 

Απόσπασμα από το σημερινό άρθρο του Στάθη στο enikos.gr