Είναι από τις φορές που αναρωτιέσαι «καλά, ρε ‘συ, πώς πέρασε έτσι ένας χρόνος, κιόλας;». Αυτό ακριβώς συμβαίνει και μένα: Πέρασε ένας χρόνος που έχω να γράψω εδώ στο e-tetRadio και να βγει κάτι δικό μου “on air” – δεν υπολογίζονται τα prive μέιλ που ανταλλάξαμε με τον Κανελλό!   

 

Ένας χρόνος γεμάτος, ένας χρόνος κατά τον οποίο έκλεισε ένας κύκλος συνεχούς παρουσίας εδώ στο site. Προσπαθώ να κάνω τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε (Ιούλιος 2013 – Ιούλιος 2014) και «κολλάω». Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις; Νιώθω σαν πιτσιρικάς που είναι (παν)έτοιμος για την πρώτη του εκπομπή στο ραδιόφωνο και όλη η σιγουριά και η άνεσή του εκπνέει όταν ανάβει το κόκκινο λαμπάκι του «Είμαστε στον αέρα».  

 

Μετράω πόσα πράγματα έγιναν στην μπάντα των FM αυτές τις τριακόσιες εξήντα τόσες ημέρες που έχουν διαβεί από τις ζωές μας: Εκείνος έφυγε από εκεί, εκείνος ανέλαβε εκεί, σε εκείνον τον σταθμό όλα θυμίζουν χύτρα που βράζει και είναι έτοιμη να εκραγεί, είχαμε μετακινήσεις, απώλειες, τραγούδια που διακόπηκαν στον αέρα για να μεταδοθεί «μια σημαντική είδηση, κυρίες και κύριοι», pc που «κόλλησαν» στον αέρα επί ώρες, τσαμπουκάδες με την Bari Focus και την κα Ξένια Κούρτογλου, ραδιομαραθώνιους, ζωντανές συνδέσεις, πολλή μουσική, πολύς λόγος - πολύ κακό για το τίποτα, ίσως.

 

Ανάβω τσιγάρο και γελάω μόνος μου, συνειδητοποιώντας ότι κάθε χρόνο τα ίδια έχουμε στους σταθμούς, η μέρα της Μαρμότας κρατάει χρόνια στα ερτζιανά, όχι μόνο 24 ώρες. Το ραδιόφωνο παραμένει ίδιο επειδή οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτό είναι οι ίδιοι. Φυσικά, παρά το γεγονός αυτό, εννοείται ότι υπάρχουν αρκετές φωτεινές εξαιρέσεις που «τρέχουν» τις συχνότητες που έχουν αναλάβει πάρα πολύ καλά, με προσωπικό κόστος και τρελό κόπο και πολύ ψάξιμο. Με τρελά ξενύχτια, βυθισμένοι στις σκέψεις. Ευτυχώς, δηλαδή. Έχω γνωρίσει αρκετούς από αυτούς – ευτυχώς, ξανά. Από την άλλη, υπάρχουν τα web radios που κάνουν εξαιρετική δουλειά -άλλα περισσότερο, άλλα λιγότερο- αλλά όλα δείχνουν ότι οι σταθμοί μέσω internet είναι έτοιμοι να περάσουν στην επόμενη εποχή της ακρόασης.  

 

Αυτόν τον χρόνο που πέρασε, πολλά άλλαξαν στο αγαπημένο μας μέσο. Βασικά, οι άνθρωποι που εργάζονται για αυτό έμειναν λιγότεροι, φωνές απολυμένες που ενώθηκαν με άλλους άνεργους, στην Ελλάδα που βιώνει την κρίση στο peak της. Άγνωστο είναι το πότε θα δουλέψουν ξανά, πότε θα κάνουν ξανά εκπομπές, ανάμεσά τους και πολλοί ηχολήπτες ικανοί, «υπεύθυνοι για τον ήχο που φτάνει στα αυτιά σας».

 

Αυτός ο χρόνος που πέρασε χωρίς να γράφω εδώ, όπως αντιλαμβάνεσαι, δεν με έκανε στιγμή να μην ασχολούμαι με το ραδιόφωνο, με κάθε τρόπο. Από εκπομπές, μέχρι παρέες με ραδιοανθρώπους, με τύπους αγαπημένους που θα είμαστε για πάντα συνάδελφοι, όπου κι αν δουλεύουμε. Το ραδιόφωνο θα πρέπει να θεωρηθεί ως το πιο δυνατό ναρκωτικό, αν μια φορά έχει καρφωθεί μέσα σου η πρέζα της εκπομπής, δεν θα αποτοξινωθείς ποτέ από αυτό και ό,τι αυτό συνεπάγεται, με ό,τι πάει πακέτο – sorry, ρε μαν, την «πάτησες».

 

Στο ραδιόφωνό μου βαράει το γνωστό τραγούδι που έχει μετατραπεί σε ένα από τα πιο λατρεμένα κλισέ του καλοκαιριού, με δείκτη προστασίας ανάλογα με τη συχνότητα του κάθε σταθμού που το μεταδίδει - και τα κέφια του εκφωνητή-παραγωγού, βέβαια. «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ / κι αυτό το καλοκαίρι...».

Όταν αγαπάς το ραδιόφωνο δεν το εγκαταλείπεις ποτέ, με κανέναν τρόπο, ίσα-ίσα που ψάχνεις αφορμή να κάνεις περισσότερη παρέα μαζί του, να μάθεις νέα από αυτό, να μιλήσεις με αυτό και για αυτό. Υπό μία άλλη έννοια, όσο και να θες, αδερφέ, δεν σε εγκαταλείπει εκείνο. Είμαι ακόμα εδώ, λοιπόν, κολλημένος με το ραδιόφωνο, ακόμα και με τη μυρωδιά που έχει το αντιανέμιο του μικροφώνου. Είμαστε ακόμα μαζί του, για την ακρίβεια. Μπροστά ή πίσω από το μικρόφωνο – όπως το πάρει κανείς.

 

Αu révoir*, παλιά μου αγάπη...  

*Εις το επανιδείν