Η συμφωνία έγινε με τους ίδιους τους καλλιτέχνες μέσω των δισκογραφικών τους εταιριών. Οι περισσότεροι δέχτηκαν με... βαριά καρδιά (ιατρικό υπονοούμενο, το «πιάσατε»;) πως θα πεθάνουν μετά από ένα χρονικό διάστημα, μεγαλύτερο ή μικρότερο δεν έχει και τόση σημασία, οπότε και είναι προς όφελός τους να υπογράψουν ένα τέτοιο, ολίγον μακάβριο είναι η αλήθεια βέβαια, συμβόλαιο. Έπεσαν και οι πρώτες προκαταβολές με το ύψος τους να καθορίζεται αναλόγως την ηλικία του... μελλοθάνατου. Όσο πιο νεαρός ο καλλιτέχνης τόσα λιγότερα και τα χρήματα που επενδύονται από την καλή εφημερίδα, όσο πιο μεγάλος, από -ήντα και πάνω, αυξάνεται και το ποσό. Μην σας πούμε για κάποιους που είναι ήδη ηλικιωμένοι (παππούδες και γιαγιάδες) κι έχουν κι επιβαρυμένη υγεία επιπλέον; Έκαναν την τύχη τους αν και σύντομα... άτυχοι. Πραγματική δημοσιογραφία. 

 

Στη συμφωνία μπήκαν κάποιοι συγκεκριμένοι όροι οι οποίοι πρέπει να τηρηθούν απαρέγκλιτα και θα ελέγχονται από τους νόμιμους κληρονόμους: Να είναι διπλή η κασετίνα, να περιέχει όλες τις μεγάλες (φυσικά) επιτυχίες του εκλιπόντος, να διαφημίζονται από την τηλεόραση με πλάνα από την κηδεία με τους χαροκαμένους συγγενείς και, το σημαντικότερο, να προσφέρεται αυτό το διπλό cd ως δώρο στους καταναλωτές της εφημερίδας την 1η Κυριακή μετά το θάνατο αν αυτός, ο θάνατος, (πρόλαβε κι) επήλθε μέχρι το μεσημέρι της Τετάρτης στις 12 ακριβώς. Συμφέρει δηλαδή κάποιον καλλιτέχνη να πεθάνει στις αρχές της εβδομάδας.