«Έχουμε ζήτημα με τον Εν Λευκώ, δεν βγάζουμε άκρη, ο κάθε παραγωγός παίζει τα δικά του τραγούδια. είναι ένα "αναρχικό" ραδιόφωνο» μου έλεγε, απηυδισμένος, φίλος από μεγάλη δισκογραφική εταιρία. Πάντοτε είναι ενδιαφέρουσα μία συζήτηση με φίλους και γνωστούς από την ελληνική δισκογραφία. Και μία ανάλογη που είχαμε προ ημερών (ή για να είμαι πιο ακριβής, προ κάποιων νυχτών) στάθηκε πολύ αποκαλυπτική. Όχι πως δεν τα γνωρίζουμε οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, αλλά κάθε φορά που τα βάζουμε κάτω μιλώντας για μουσικές και ραδιόφωνα, τα βρίσκουμε μπροστά μας. Άλλωστε τι νομίζετε, ένα μικρό χωριό είμαστε...

 

«Δηλαδή, τι θέλετε στις δισκογραφικές, τι ζητάτε;» έκανα εγώ το συνήγορο του διαβόλου, το συνήγορο του ραδιοφώνου θα έλεγα καλύτερα. «Να έχουμε έναν άνθρωπο να μπορούμε να συνεννοηθούμε» μου απάντησε, «να περνάμε τα τραγούδια μας». Δεν το έλεγε με άσχημο τρόπο και ας ακούγεται κάπως αρνητικά. Επαγγελματικά μίλαγε. «Μου θύμισε τις παλιές εποχές του Best 92.6» παρενέβη στην κουβέντα μας ένα άλλο στέλεχος δισκογραφικής εταιρίας. «Υπήρχαν περιπτώσεις που οι παραγωγοί δεν έπαιζαν καν τα cd στα οποία ήταν χορηγός ο σταθμός». Να σας πως πως δεν μου άρεσαν όσα άκουγα πιο πριν, ψέματα θα είναι... Τους το τόνισα μάλιστα. Αλλά αυτοί μιλούσαν από άλλη σκοπιά, τη δική τους. 

 

Η συνέχεια της συζήτησης αφορούσε τον Μιχάλη Τσαουσόπουλο και τον «DeeJay 95.2». Αλλά για αυτό, θα σας πω αύριο.