Εμφανίστηκε καινούρια φυλή θεατών στις ελληνικές συναυλίες. Μέχρι τώρα, μας τις έβγαζαν ξυνές αυτοί που μιλούν αδιάκοπα μπούρου-μπούρου, ιδίως στα χαμηλόφωνα τραγούδια που τους φαίνονται βαρετά. «Ξέρω, ξέρω, είπατε να πάμε απόψε στον Αλκίνοο να τα πούμε», συνηθίζει να λέει, με το καταπληκτικό χιούμορ του, ο σεμνός τραγουδοποιός.

 

Υπάρχουν και εκείνοι που «τραγουδούν» γκαρίζοντας μέσα στα αυτιά σου, λες και προσπαθούν να ξεπεράσουν τα ντεσιμπέλ των μεγαφώνων. «Σ’αναζητώωωωω στη Σαλονίκηηηηηη ξημερώματαααααααααααα». Και δεν λέει να ξημερώσει, να ησυχάσουμε.

Ο Κήπος του Μεγάρου Μουσικής γέννησε τη φυλή των «καθίστε-κάτω-ρε-μ@λ@κες». Είναι μία μικρή, δροσερή αλάνα με γρασίδι ο ακάλυπτος κήπος, ό,τι πρέπει για πικνίκ μετά μουσικής. Στις συναυλίες, οι πιο προνοητικοί πιάνουν θέση νωρίς και θρονιάζονται στο γκαζόν με ψάθες, σεζ-λονγκ, καρέκλες παραλίας, μπύρες και ίσως κεφτεδάκια.

 

Αλλοι όμως πιάνουν θέση ορθοστασία μπροστά στη σκηνή, όπως αρμόζει σε συναυλία, ιδίως ροκ. Όταν πια αρχίζει η μουσική, οι κεφτεδάκηδες βάζουν τις φωνές στους ορθίους. «Καθίστε κάτω επί τέλους να βλέπουμε, παρτάκηδες».

Όσο οι παρτάκηδες κωφεύουν, ο ψαθάκιας αγριεύει. «Ρε μ@λ@κισμέν@, θα έρθω μπροστά να σας γ@μήσω». Δεν έρχεται, όμως, γιατί βαριέται να σηκωθεί και φοβάται μη του πιάσουν και τη θέση στο γκαζόν.

«Ρε παιδιά, μη τσακώνεστε από το πρώτο τραγούδι κιόλας», παρακάλεσε με χιούμορ ο Μίλτος Πασχαλίδης. «Υπάρχουν άλλα τραγούδια για να τσακωθείτε»!

Νίκησαν, τελικά, οι όρθιοι. Θυμάμαι ότι το ίδιο είχε συμβεί, σε πολύ μικρότερη κλίμακα, στη συναυλία του Roger Waters στη Μαλακάσα. Μόλις βγήκε ο καλλιτέχνης, οι πολλοί σηκώθηκαν, αλλά οι καλομαθημένοι από τα μπουζούκια κι από τα γκαζόν, στα πλάγια ορεινά, έβαλαν τις φωνές. «Καθίστε κάτω, γ@μώ το φελέκι σας». Ποτέ δεν έμαθα τι είναι το φελέκι. Πάντως είδα τη συναυλία όρθιος.

 

Ο φίλτατος Μιλτιάδης ήταν καταπληκτικός, καλύτερος από κάθε άλλη φορά (οι φωτογραφίες από το facebook και το φαν κλαμπ του Μίλτου). Έφτιαξε ένα μοναδικό πρόγραμμα, ελπίζω όχι μίας χρήσεως, αφιερωμένο στους «Φίλους Που Μου Λείπουν Πιο Πολύ».

Δεν λείπουν μόνο στον Μίλτο αλλά και σε όλους μας, ο Μάνος Ξυδούς, ο Άλκης Αλκαίος, ο Μάριος Τόκας, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Σάκης Μπουλάς. «Σαν πολλοί μαζευτήκατε εκεί πάνω», είπε κάποια στιγμή. Ο Ξυλούρης πήγε πρώτος και κέρασε τις ρακές.

Οι γρασιδάτοι πωρώθηκαν και βάλθηκαν να λικνίζονται όταν άκουσαν το μπουζούκι του Γιάννη Σινάνη, αλλά οι ρέκτες εκστασιάστηκαν με κάποιες σπάνιες εκτελέσεις, όπως το προ 20ετίας «Νανούρισμα» και το «Σαράκι του Ρεμπώ» του του Αλκαίου ή με τις γκεστ εμφανίσεις του Νότη Μαυρουδή και του Κώστα Θωμαϊδη. 

Στο «Εσύ Εκεί», είμαι βέβαιος ότι ο Ξυδούς θα χαμογελούσε από ψηλά. Αυτό θα ήταν η δική μου παραγγελιά. Ο Μάνος έδινε όλο του το είναι, όταν το ερμήνευε.

Και επειδή δεν αντέχω να μη το πω, σημειώστε και κάτι τελευταίο και πείτε με ιερόσυλο αν αυτό τραβάει η καρδιά σας: τα τραγούδια του Μητροπάνου, ο Πασχαλίδης τα λέει καλύτερα από τον Μητροπάνο.