Ήταν δύσκολο να «πιάσει» βέβαια όταν είχε να ανταγωνιστεί venues με πολλά χρόνια ιστορίας, όπως το Gagarin και το Fuzz. Ίσως και να φάνταζε υπερβολική κίνηση το στήσιμο ενός τρίτου αντίστοιχου χώρου (με σαφώς μεγαλύτερη χωρητικότητα βέβαια) αυτή την εποχή που οι ξένες συναυλίες του είδους είναι λιγοστές, μετρημένες στα δάχτυλα των δύο χεριών. Και μην ξεχνάμε και τα πιο μικρά club όπως το Αν, το Κύτταρο, το Six Dogs που κι αυτά διεκδικούν μερίδιο στην πίτα. Και, ακόμα περισσότερο, προσθέστε στον κατάλογο και μαγαζιά όπως το Gazi Live που μπορεί συνήθως να φιλοξενούν λαϊκά ονόματα, συχνά-πυκνά όμως έχουν και καλές ξένες συναυλίες. Να μην αναφέρουμε δε και τα μαγαζιά τύπου Gazarte ή Half Note που έχουν το δικό τους στυλ και ύφος (πάντα στο ξένο τραγούδι αναφερόμαστε). 

Δύσκολο μου φαίνεται επομένως «ροκ» χώροι όπως το «Stage Volume 1» να διαγράψουν επιτυχημένη τροχιά. Ειδικά όταν τα έξοδα ήταν πολλά και δεν έβγαιναν. Τουλάχιστον για κάποια χρόνια ακόμα.  

Η αλήθεια είναι πως (πρόλαβαν και) πραγματοποιήθηκαν κάποιες πολύ επιτυχημένες συναυλίες στο χώρο με εκείνες του Sivert Hoyem (στα ξένα) και του Λεωνίδα Μπαλάφα (στα ελληνικά) να ρίχνουν -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- την αυλαία. 
Πάντοτε όταν κλείνει ένα ροκ club μας πιάνει μία θλίψη. Ακόμα κι αν δεν είχαμε προλάβει να «δεθούμε» μαζί του.