Αφού κατέλαβαν με λύσσα θέσεις εξουσίας παντού, αφού έκαναν πηγαδάκια και παρεούλες «μασονικής» αλληλοϋποστήριξης, αφού έζησαν άνετα και τακτοποίησαν επιμελώς τον εαυτούλη τους, τα παιδάκια τους (με έτοιμες συστατικές «επιστολές» επαγγελματικής αποκατάστασης) και κάθε είδους κλώνους τους γενικώς, τώρα ανατριχιάζουν με τους φοιτητές και τους μαθητές που διεκδικούν το δικαίωμα να υπάρχουν. Και επιχαίρουν για κάθε μέθοδο καταστολής και της παραμικρής αντίδρασης. 

 

Το χειρότερο; Δεν το κάνουν καν από ιδεολογία. Η τραγική τους συντήρηση κινητοποιείται από ωμή, κυνική ιδιοτέλεια και, τυφλωμένοι, αυτήν ψάχνουν να βρουν και στα κίνητρα όλων των άλλων. Το 'χε προβλέψει ο Σαββόπουλος κι ας μην το απέφυγε και ο ίδιος: «την συντήρηση ως πάθος θα υψώσεις όσο πάει και πιο ακραία θα κινείσαι…». Απέναντι στους «μικρούς μονομάχους» και στα «ξυπόλητα τάγματα» και στους «16ρηδες που σας γαμούν τα λύκεια», είναι όλοι αυτοί που γερνάνε στις καρέκλες τους μόνοι, αποξηραμένοι, θλιβεροί, λίγοι και τραγικά αποξενωμένοι από τον νεώτερο εαυτό τους. Γι' αυτό ανατριχιάζουν και με τους φοιτητές αλλά και με όσους συνομηλίκους τους διατηρούν τα αριστερά τους αντανακλαστικά. Τους θυμίζουν ό,τι θέλουν να ξεχνάνε για να αντέχουν τον εαυτό τους.