Η Γεωργία Νταγάκη, που αύριο Πέμπτη 8 Ιανουαρίου εμφανίζεται στη νέα μουσική σκηνή Laμπουάτ, Λ. Συγγρού 338 (ρεύμα προς Πειραιά, ύψος Αμφιθέας), έχει στις αποσκευές της καινούργιο δίσκο, έχει στο «οπλοστάσιό» της καλά τραγούδια και μας περιμένει. 

 

Τι περιλαμβάνει το πρόγραμμα στο LaΜπουάτ και πως διαφοροποιείται (αν διαφοροποείται) από άλλα παλαιότερα;
Διαφοροποιείται από  τα νέα μου τραγούδια τα οποία παρουσιάζω για πρώτη φορά ζωντανά καθώς και από τη νέα μου εκρηκτική μπάντα. Όλοι μαζί διασκευάσαμε υπέροχες μουσικές και τραγούδια από το χώρο της παράδοσης έως το χώρο της Rock. Για το τι ακριβώς περιλαμβάνει, επίτρεψέ μου να μεταφέρω μια πρόσφατη παρουσίαση από έναν πολύ αξιόλογο άνθρωπο, τον εκδότη και διευθυντή του Jazz &Τζαζ,  Γιώργου Χαρωνίτη :

«…νιώσαμε (στην παράσταση )τραγούδια και μουσικές όμορφες, δικά της αλλά και υπέροχες διασκευές, που μας άγγιζαν και μας μιλούσαν, που μας έφερναν δάκρυ και χαμόγελο, ένα πρόγραμμα ζωντανό, χωρίς κανένα κενό, με αισθητική / συγκινησιακή κλιμάκωση, με ουσιώδη θετική και χαρούμενη διάθεση, με κόσμο που το χαιρόταν από καρδιάς. Που μας έκαναν να είμαστε ωραία. Κι αυτή η ζέστη κράτησε πολύ. Και ακόμα κρατάει...». Αυτό θέλω και εγώ!

 

Πότε και με ποιο τρόπο ήρθατε για πρώτη φορά σε επαφή με τη μουσική; 

Θυμάμαι ότι ήταν Χριστούγεννα και είχα ζητήσει για δώρο από τους γονείς μου ένα αρμόνιο. Πολύ μικρή σε ηλικία λοιπόν, όταν το πήρα τελικά στα χέρια μου, άρχισα να βγάζω τραγούδια που είχα ακούσει ή σκάρωνα δικές μου μελωδίες - αυτοσχεδιασμούς. Χωρίς παρτιτούρες, χωρίς δάσκαλο, απλά με το αυτί, όπως λένε, έπαιζα ό,τι τραγούδι άκουγα και μου άρεσε. Το γεγονός αυτό εντυπωσίασε τους γονείς μου και ευτυχώς για μένα θέλησαν να στηρίξουν αυτή μου τη κλίση, καταρχάς με κλασικές σπουδές στο Ωδείο Αθηνών αλλά και με μαθήματα κρητικής λύρας, τα οποία ξεκίνησα σε ηλικία δώδεκα χρονών με δασκάλους τον Μάνο Πυροβολάκη και τον Ζαχάρη Σπυριδάκη.

Πως προέκυψε η αγάπη για τη λύρα και με ποιους τρόπους μάθατε να παίζετε;
Η αγάπη μου για την κρητική λύρα ήταν και είναι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων. Κάποια από αυτά είναι ότι ο ήχος της με φέρνει πιο κοντά σε όλα αυτά που μου λείπουν, στις μυρωδιές του νησιού, στα παιδικά μου χρόνια στην Κρήτη, στα τραγούδια που μ’ έχουν σημαδέψει σαν άνθρωπο σε όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές.

 

Η τραγουδοποιία στη χώρα μας, για κάποιο(υς) λόγο(υς), εκπροσωπείται περισσότερο από άνδρες δημιουργούς. Λίγες είναι οι γυναίκες δημιουργοί. Αντίθετα, οι τραγουδίστριες είναι όσες και οι τραγουδιστές. Εσείς έχετε κάποια εξήγηση για αυτό το γεγονός;

Όπως στην εργασία, στην πολιτική αλλά και αλλού, έτσι και στην μουσική το δικαίωμα της γυναίκας, όχι να πρωταγωνιστήσει, αλλά να  συμμετάσχει απλώς, άργησε. Στην Κρήτη βέβαια ακόμα αργεί (γέλια). Αν στα επόμενα πενήντα χρόνια δεν το ισορροπήσουμε τότε κάτι φταίει. Ίσως πάλι, επειδή  εμείς οι γυναίκες έχουμε την ευτυχία να γεννάμε «ζωή», θέλαμε πάντα να αφήνουμε τους άνδρες να γεννάνε και αυτοί κάτι (γέλια). Σοβαρά τώρα, δεν γνωρίζω την απάντηση.

 

Θυμόσαστε πότε ακούσατε για πρώτη φορά ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο; 

Θυμάμαι ότι ήταν το 2009 και το τραγούδι «Πανσέληνος», του Νίκου Ζούδιαρη, από ένα άλμπουμ που κάναμε με διασκευές κυρίως για μια εταιρεία του εξωτερικού. Είναι πραγματικά πολύ όμορφο το συναίσθημα που νιώθει κανείς βλέποντας ότι η μουσική και τα τραγούδια του μπορούν να ταξιδέψουν και να ανταμώσουν ανθρώπους και ακροατές που μπορεί να βρίσκονται ακόμη και στην άλλη μεριά της γης. 
 

Ακούτε ραδιόφωνο σήμερα;

Ακούω ραδιόφωνο αλλά πλέον με εκνευρίζει γιατί είναι πολύ προβλέψιμο, εκτός κάποιων παραγωγών, μετρημένων πλέον στα δάκτυλα, που κοντράρονται με τα play-list. Δυστυχώς ενώ θεωρώ ότι το ραδιόφωνο ακόμη και σήμερα διαθέτει μία ιδιαίτερη γοητεία και δύναμη, αισθάνομαι ότι έχει χάσει τον «καλό ακροατή» ακολουθώντας τη λογική «κολακείας» του μέσου ακροατή, ο οποίος φυσικά και τους επιβραβεύει με ακροαματικότητες.  Αλλά που νέος Χατζιδάκις!

 

Παλαιότερα, οι δημιουργοί σχημάτιζαν ντουέτα και κάνανε έναν ολοκληρωμένο δίσκο με έναν ερμηνευτή ή και περισσότερους. Πλέον, αυτό έχει αντιστραφεί. Ο ερμηνευτής είναι ένας και οι δημιουργοί περισσότεροι. Που οφείλεται αυτό κατά την άποψή σας; Στον τελευταίο σας δίσκο έχετε επιλέξει το δεύτερο μοντέλο με σημαντικές, μάλιστα, υπογραφές. Πως συλλέξατε όλα αυτά τα τραγούδια;

Όντως,  τα παλαιότερα χρόνια οι συνθέτες αναζητούσαν τους ερμηνευτές, όμως στην πορεία πρέπει να ένιωσαν  αδικημένοι καθώς οι ερμηνευτές έπαιρναν όλη την δόξα και αποκτούσανε περιουσίες σε αντίθεση με τους αυτούς. Η ίδια η ζωή, οι ευκολίες, ο νεοπλουτισμός,  ακόμα και ο εγωισμός  συνέβαλλαν στη  στέρηση έμπνευσης. Γράφονται όμως ακόμη πανέμορφα τραγούδια και είναι ευθύνη πολλών που δεν φτάνουν στον κόσμο. Προσωπικά, όσον αφορά στον δίσκο μου, επέλεξα τραγούδια που με συμπληρώνουν και με ολοκληρώνουν. Το κάθε τραγούδι έχει την δική του αλήθεια, και νιώθω ευτυχής γιατί όλα μου δόθηκαν απλόχερα και με πολύ αγάπη και σεβασμό από τους δημιουργούς τους. Νιώθω περήφανη για όλη αυτή την εργασία και τους ευχαριστώ ιδιαιτέρως πολύ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν.

 

Επιλέξατε να κυκλοφορήσετε έναν δίσκο με μια ξένη δισκογραφική εταιρεία. Τι σας οδήγησε σε αυτή την επιλογή;

Μετά από πολλές συναυλίες - εμφανίσεις σε πόλεις της Ευρώπης και ειδικότερα της Γερμανίας,  αυτό προέκυψε σαν φυσική συνέχεια. Ήρθαμε σε επαφή με τους ανθρώπους της δισκογραφίας εκεί και όλα πήραν τον δρόμο τους. Η επιλογή αυτή επίσης έγκειται στο γεγονός ότι στην Ελλάδα ακόμη και οι εναπομείνασες εταιρείες προσπαθούν να «σώσουν» την δισκογραφία με στερεότυπα που «έφερε» η κρίση. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν με κάνει να αισθάνομαι ασφάλεια γιατί πραγματικά δεν θέλω να δω το άλμπουμ μου στα περίπτερα ή στα περιοδικά μαζί με κραγιόν και aftershave σαν μοναδική λύση κυκλοφορίας του. Προτιμώ να σταθώ έξω από έναν σταθμό του Μετρό και να το μοιράσω μόνη μου. Το δώρο πρέπει να μείνει δώρο και η πνευματική εργασία έχει «αξία» όχι μόνο τιμή, κάτι που σεβάστηκε η νέα ελληνική δισκογραφική εταιρεία M.L.K. του εξαίρετου κυρίου Δημήτρη Κάππου που ανέλαβε την εισαγωγή και διανομή του δίσκου μου στην Ελλάδα. Θέλω, επίσης, να ευχαριστήσω τον παραγωγό Δημήτρη Μίχαλο και την δισκογραφική μου εταιρεία Meisel Musik  που εδρεύει στο Βερολίνο, με την οποία έχουμε κάνει ήδη συμφωνία για δεύτερο δίσκο, για την εμπιστοσύνη τους και την πολύ καλή παραγωγή. Ελπίζω να τους το ανταποδώσω.
 

Ποιος είναι ο ρόλος της τέχνης, και του τραγουδιού, ειδικότερα, σε εποχές κρίσης;

Να «είναι με τον κόσμο» όχι μόνο να τα παίρνει από τον κόσμο...
 

Με ποιο τραγούδι – ελληνικό ή ξένο – έχετε «κολλήσει» αυτό τον καιρό; Θα το       συμπεριλάβετε στο playlist των συναυλιών σας; 

Μ' ένα τραγούδι του Λεωνίδα Μπαλάφα. «Ότι αισθάνεσαι να λες». Μπορεί να το συμπεριλάβω, ναι!
 

Τραγουδάτε στον προσωπικό χρόνο, στο σπίτι, στο αυτοκίνητο κλπ; Αν ναι, σε ποιες περιστάσεις; Αν, πάλι, όχι, γιατί;

Τραγουδώ ασυναίσθητα καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. Είναι κάτι που με αποφορτίζει από την πίεση της καθημερινότητας, των δυσκολιών, των προβλημάτων. Σας  προτείνω να το δοκιμάσετε!