Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια θα μου πείτε. Κι όμως, για όσους/ες μετά το βίαιο και ξαφνικό θάνατο της ΕΡΤ τον Ιούνιο του 13, συμμετείχαμε στην... επόμενη μέρα, σήμερα ήταν μια σημαντική στιγμή.

Όταν ανέλαβα την ευθύνη της ραδιοφωνίας αποφασίσαμε -σ' αντίθεση μ' όσα υποστήριζαν ορισμένοι εκτός ραδιοφωνίας κουφιοκεφαλάκηδες- πως στο «ξαναστήσιμό» της θάπρεπε να πιάσουμε το νήμα με τις καλύτερες στιγμές της ιστορίας της. Ν' αντλήσουμε έμπνευση από το παρελθόν, ανανεώνοντάς το αλλά και υπερβαίνοντάς το.

 

Η κατεύθυνση αυτή έπρεπε να εφαρμοσθεί σε, τουλάχιστον, τρεις περιπτώσεις:

α) Τα ιστορικά ονόματα των ραδιοφωνικών προγραμμάτων (που πλην του Kosmos, άλλωστε, προϋπήρχαν της ΕΡΤ) έπρεπε να επιστρέψουν και τα προγράμματα να εκπέμψουν. Δεν ήταν εύκολο ούτε το ένα ούτε το άλλο, καθώς ακούστηκαν ουρανομήκεις ανοησίες, όπως να μην υπάρχει Δεύτερο (!), το Τρίτο να μετονομαστεί σε εν Τρίτω (!!) ενώ, όσον αφορά την εκπομπή, διαρκώς έμπαιναν τρικλοποδιές και σημειώνονταν αναίτιες καθυστερήσεις. Τελικά, όμως, εξέπεμψαν και το Πρώτο και το Δεύτερο (μεθαύριο και με ζωντανό πρόγραμμα) και το Τρίτο και ο Kosmos και, μάλιστα, με νέα σήματα, λογότυπα και περιεχόμενο σημαντικά βελτιωμένο, τουλάχιστον, σε σχέση με τα τελευταία χρόνια.

β) Έπρεπε να αξιοποιηθεί ένας θησαυρός που κατείχαμε' το πιο ιστορικό, κλασικό και αγαπημένο σήμα της ελληνικής ραδιοφωνίας, ο Τσοπανάκος. Κι έπρεπε ν' αξιοποιηθεί όχι με παρελθοντολογική καθήλωση αλλά με «μεταφορά» του στο σήμερα. Απευθυνθήκαμε στο μεγάλο συνθέτη και άνθρωπο της οικογένειας της δημόσιας ραδιοφωνίας σ' όλες της τις περιόδους, Μίμη Πλέσσα και σήμερα έχουμε 4 ολοκαίνουρια ηχητικά σήματα για τα τέσσερα ραδιόφωνα. Σήματα που «πατάνε» στη μελωδική γραμμή του Τσοπανάκου, μεταφέροντάς τον, όμως στα ηχοχρώματα του σήμερα και στην ιδιαίτερη ταυτότητα του κάθε σταθμού.

γ) Έπρεπε να υπενθυμίσουμε «αναστηλώνοντάς» το ένα από τα πιο ποιοτικά, σημαντικά αλλά και δημοφιλή «προϊόντα» της δημόσιας ραδιοφωνίας μεταπολιτευτικά, τη Λιλιπούπολη. Όχι μόνο για λόγους νοσταλγίας, γνώσης, απόκτησης νέου κοινού ή για να «εκμεταλλευθούμε» ένα περιουσιακό μας στοιχείο αλλά και για να βάλουμε τον πήχυ τον οποίο πρέπει μελλοντικά να ξεπεράσει η ελληνική ραδιοφωνία. Την προσπάθεια της «αναστήλωσης», βέβαια, δε θα μπορούσαμε καν να την αποπειραθούμε χωρίς το Σιδερή Πρίντεζη, ο οποίος ήταν ο μοναδικός που θα μπορούσε να τη φέρει σε πέρας.

 

Αυτά τα λόγια αυτές τις ώρες, λοιπόν. Σημαντικά για μας αλλά που προσφέρονται και για ευρύτερες σκέψεις. Μια άλλη φορά, όμως.
 

Ανάρτηση από τη σελίδα του Θανάση Γεωργακόπουλου στο facebook, με αφορμή την επανεκπομπή της Λιλιπούπολης από το Πρώτο.