Του Νίκου Παπαδογιάννη

Tι διάβολο είναι αυτά τα Χάπια και ποιος γιατρός τα συνταγογραφεί; Μια ξανθιά κουκλάρα από το Ερεμπρο της Σουηδίας, να ποιος. Η Ελιν Λάρσον, που στη Θεσσαλονίκη εμφανίστηκε με κόκκινα και στην Αθήνα με πράσινα. Οπτασία, με φωνή που ο διπλανός μου παραλλήρισε με της Τζάνις Τζόπλιν. Τον επαίνεσα που πρόσεξε κάτι άλλο εκτός από τα κάλλη της Ελίν και έσπευσα να συμφωνήσω μαζί του. 

 

Η μις Λάρσον μπορεί να έχει εμφάνιση για Γιουροβίζιον, αλλά τραγουδάει τα (βαριά και ασήκωτα) μπλουζ της με πάθος και με λαρύγγι που τρυπάει τα τύμπανα. Πίσω της, στα τύμπανα, είναι ο δεύτερος Σουηδός της μπάντας, αριστερά της ο μοναδικός Αμερικανός και δεξιά της ένας τινέιτζερ Γάλλος ονόματι Ντοριάν Σορό, που κεντάει στην κιθάρα με τα μακριά του δάχτυλα. 

 

«Δυσκολεύομαι να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι μία παρέα Ευρωπαίων μπορεί να αισθανθεί τα μπλουζ», είπα σε έναν φίλο. Αλλά ο ήχος που ξεχείλιζε από τα ηχεία με διέψευδε πανηγυρικώς. Το κοινό που γέμισε το Gagarin (και την προηγούμενη μέρα το Principal) έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης και έβγαλε τους Blues Pills αυτοδύναμους. 

 

Προσοχή, δεν μιλάμε για αργόσυρτα δωδεκάμετρα μπλουζ του δέλτα, αλλά για δυναμίτες στο μονοπάτι του Jack White ή των Black Keys ή και των φρέσκων Royal Blood: έντονη εσάνς από δεκαετία του ’70, stoner rock που λένε και οι ειδικοί, αλλά εκσυγχρονισμένο, με τα δύο πόδια καρφωμένα στον σωστό αιώνα. 

 

Όλα αυτά, στην τρυφερή τιμή των 20 ευρώ. Δεν ήταν λίγα, αλλά χαλάλι μέχρι τελευταίας δεκάρας. Πάνω απ' όλα, είδαμε μία σπουδαία μπάντα (έστω κι αν αυτή η σπουδαιότητα ακόμη εκκολάπτεται) τη στιγμή που συμβαίνει. Ή και λίγο πιο πριν.

 

Εφυγα σιγοτραγουδώντας το Devil Man, όπως και πολλοί άλλοι γύρω μου. Ογδόντα λεπτά κράτησε η εμφάνισή τους, αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού το υλικό τους είναι ακόμη περιορισμένο. Η Ελίν μας ευχήθηκε καλή ψήφο και χάθηκε στα σκοτάδια. «Θα σας ξαναδώ πολύ πολύ πολύ σύντομα», υποσχέθηκε. 

 

Ωραία ήταν, αν και όχι σπέσιαλ. Μου άρεσαν και οι Ελληνες Big Nose Attack που προηγήθηκαν (λίγο πολύ στο ίδιο μουσικό ύφος, αλλά ντουέτο κιθάρα-ντραμς), αλλά και οι Soundtruck που άνοιξαν το πρόγραμμα «με ροκ για φορτηγά».