Της Ναταλί Χατζηαντωνίου

Λίγο life style αισθητική του 90, λίγο αισθητική διαφημιστικής καμπάνιας άλλων εποχών, λίγο κιτς και τελικά ένα αποτέλεσμα γλυκερά ειδυλλιακό, το οποίο, σαν να έχει επίτηδες πρωταγωνιστές τη Μπάρμπι και τον Τζον-Τζον σε μία ωραία ταράτσα νεοκλασικού της Αθήνας, αδικεί κατάφωρα την προσωπικότητα και των δύο, χωρίς καν να καταφέρνει να μεταδώσει ως αυθεντικό το μήνυμα που μεταφέρει: Αυτό της κανονικότητας ενός ζεύγους που ζει αρμονικά, φωτεινά και φυσιολογικά κάπου στη μεγάλη μας σκοτεινή πόλη.

 

Στις φωτογραφίες του ζεύγους του Γιάννη Βαρουφάκη (συγγνώμη αλλά εγώ έχω τουλάχιστον πέντε διαφορετικούς λόγους να εξακολουθήσω να γράφω το «Γιάννης» με δύο «ν») και της Δανάης Στράτου στο Paris Match αναφέρομαι. Τις φωτογραφίες που καταφέρνοντας να παραδοθούν πλήρως και άνευ όρων στο σύνηθες «περιβάλλον» του γνωστού γαλλικού περιοδικού όταν φλερτάρει με την προβλέψιμη κοσμικότητα και το διεθνές τζετ-σετ… Που καταφέρνοντας να παραδοθούν πλήρως και άνευ όρων σε μία ανέμπνευστη άποψη ανθρώπων του marketing για διαφημίσεις περασμένων ετών…  κατάφεραν επιπλέον να ισοπεδώσουν την υπόσταση  δύο ανθρώπων που έχουν προσωπικότητα. 

 

Εκείνη εξ όσων γνωρίζω από το πολιτιστικό ρεπορτάζ δεν είναι καθόλου  μία Μπάρμπι μ΄ένα πράσινο φόρεμα και ξεκάλτσωτες μαύρες γόβες η οποία κρέμεται στο λαιμό του αγαπημένου της. Είναι μία αυθύπαρκτη εικαστικός που συνήθως φοράει τζην και μποτάκια και όταν χρειάστηκε ταξίδεψε μ΄ένα σάκο στον ώμο στις πληγείσες περιοχές του κόσμου στο πλαίσιο της δουλειάς της. Εκείνος πάλι δεν χρειάζεται άλλες συστάσεις. Τις έχει δώσει μόνος του όχι μόνον τώρα που ως υπουργός Οικονομικών έχει κάνει δεκάδες δεκάδων συνεντεύξεις, αλλά και παλαιότερα.

 

Δεν ξέρω αν είναι η «θεωρία των παιγνίων» ή και των παιδίων (παίζει) αυτή η ποπ συμπεριφορά που κόμισε ο Γιάννης Βαρουφάκης στην πολιτική επιλέγοντας να είναι λίγο ο εαυτός του και πολύ περισσότερο ένας ρόλος - με άλλους όρους κάτι ανάλογο κάνει νομίζω κι ο Κώστας Ζουράρις. Θυμάμαι άλλωστε ότι από τότε που ο Βαρουφάκης πρωτοεμφανίστηκε στον ελληνικό Τύπο είχε την ικανότητα να είναι πολύ-συμμετοχικός, πανταχού παρών στα ΜΜΕ και κάποτε συνειδητά «προκλητικός»- πράγμα καθόλου κακό αν στοχεύεις στη διάδοση των μηνυμάτων σου. Όμως ο σκοπός δεν αγιάζει πάντα τα μέσα, πολλώ δε μάλλον τα Μέσα. 

Συνεπώς αναρωτιέμαι: αυτή η φωτογράφιση «λίγο κρασί, λίγο Ακρόπολη και το αγόρι μου» τί κόμισε σ΄ εκείνους; Όχι τί κόμισε στην Ελλάδα. Προσωπικά θεωρώ γελοία την απαίτηση οι πολιτικοί να εμφανίζονται με μία (υποκριτική) μιζέρια και ένα σύννεφο μελαγχολίας στο βλέμμα ως απόδειξη συμμετοχής στα ελληνικά δεινά. Το ίδιο γελοία μου φάνηκαν τα σχόλια όσων «ζούμαραν» στο φωτογραφημένο από το «Paris Match» τραπέζι του ζευγαριού και εξανέστησαν διότι-λέει-το χταπόδι, τα ψάρια, το λευκό κρασί δεν είναι ένδειξη λιτού βίου. Ούτε και το να κατεβάζεις τον πήχυ των μικρών σου απαιτήσεων από τη ζωή είναι ένδειξη υγείας, όπως δεν είναι και το χταπόδι απόδειξη μεγίστης πολυτέλειας. Εκτός κι αν αποδεχόμαστε αμαχητί τη μοίρα και τη μιζέρια μας.

 

Δεν είναι το χταπόδι και το κρασί το θέμα. Το θέμα είναι αυτή η δια της πίσω πόρτας επιστροφή του life style στην πολιτική με διαφημιστικούς όρους περασμένων και ξεχασμένων ετών, πράγμα που έως τώρα καθόλου δεν ωφέλησε τον ίδιο το Βαρουφάκη. Φαντάζομαι πώς ούτε την Δανάη Στράτου θα ωφελήσει. Διότι όταν πείθεις τα Μέσα ότι είσαι ένα είδος ποπ σταρ (ή κατά περίσταση και ενός πιο ζόρικου, ροκ σταρ), έρχεται γρήγορα ο καιρός που τα Μέσα σε αντιμετωπίζουν ως αναλώσιμο προϊόν. Είναι τότε που ξεσκίζουν το περιτύλιγμά σου και σε κάνουν μία χαψιά, αλέθοντας στην ίδια μπουκιά μαζί με το χταπόδι και τις ιδέες και τα επιχειρήματά σου. Κρίμα δεν είναι;