Της Ναταλί Χατζηαντωνίου

 

Αυτό το ερώτημα έχει δυστυχώς απαντηθεί θετικά, εδώ και μία δεκαπενταετία τουλάχιστον, όταν ακόμα και η πιο εκλεκτή δισκογραφία, αποκτώντας στενές σχέσεις με τις εφημερίδες, ξοδεύτηκε εφήμερα και κατέληξε όχι μέσον διαπαιδαγώγησης, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις  αδιάφορο cdάκι σε κάποιο σκονισμένο αλλά περίοπτο ράφι ή και…σουβέρ όπως προέβλεψε ο Αλκίνοος. Ακόμα χειρότερα σε άλλες περιπτώσεις το ταλέντο, ο κόπος και η δημιουργία κρεμάστηκαν από ένα καρφί κι έγιναν «σκιάχτρο» για τα περιστέρια! Ε ναι είναι γνωστό. Όλοι τείνουμε να απαξιώσουμε ό,τι μας δίνεται τζάμπα ή έναντι ελαχίστου αντιτίμου.

 

Έχει δικαίωμα μία εφημερίδα που σκοπεύει να προσφέρει ένα πολύτιμο έργο Τέχνης στους αναγνώστες της, οργανώνοντας μία εκδήλωση (δείτε ΕΔΩ τις φωτογραφίες) για να διαφημίσει την προσφορά της, ουσιαστικά να υπαινιχθεί με την επιλογή των επίσημων προσκεκλημένων της ότι αυτοί είναι καταρχάς οι εκλεκτοί τους οποίους αφορά πρωτίστως το έργο; Προφανώς έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει από τη στιγμή μάλιστα που θα έδωσε κι ένα σκασμό λεφτά στον κάτοχο ή στον κληρονόμο του έργου Τέχνης προκειμένου να εξασφαλίσει τα δικαιώματα. Όμως το (χυδαία με τους νόμους της αγοράς) νόμιμο, δεν είναι ηθικό. Και το να διοργανώνεις μία εκδήλωση για το έργο του Μάνου Χατζιδάκι, όπως έκανε η εφημερίδα «Επένδυση» χρήζοντας δια της…προσκλήσεως καθ΄ύλην αρμοδίους και εκλεκτούς μύστες του χατζιδακικού πνεύματος τον Αδωνι Γεωργιάδη, το Μάκη Βορίδη, τον Αντρέα Λοβέρδο, το Γιάννο Παπαντωνίου, τη Ντόρα Μπακογιάννη, το Νίκο Νικολόπουλο, τη Σοφία Βούλτεψη, τον Βασίλη Κικίλια, το Γρηγόρη Ψαριανό το θεωρώ αισχρό. Εξίσου αισχρό θα θεωρούσα να χρησιμοποιείς τον Χατζιδάκι για να πετύχεις οποιαδήποτε πολιτική συνάθροιση ανεξαρτήτως ιδεολογικού προσήμου και να κάνεις δουλίτσες και δημόσιες σχέσεις. 

 

Δεν ξέρω βέβαια. Μπορεί ο Αδωνις να ξημεροβραδιάζεται με την «Εποχή της Μελισσάνθης» - αν και κάτι θα χε καταλάβει αν πράγματι το έκανε. Κι ο Βορίδης με το «Sweet Movie». Όλοι μαζί όμως αυτοί σε λαμπερά ενσταντανέ απ΄όπου απουσιάζει χαρακτηριστικά ο κόσμος του Χατζιδάκι (οι φίλοι κι οι συνεργάτες του, οι καλλιτέχνες, οι ποιητές, οι απλοί άνθρωποι) δεν είναι μόνο κιτς. Είναι ιεροσυλία απέναντι στο πνεύμα του. Είναι καταπάτηση ενός από τα λίγα σταθερά ιερά και όσια που έχουμε διαφυλάξει μέσα μας αυτό τον καιρό που όλα είναι κινούμενη άμμος. Είναι απόπειρα διάψευσης του Μύθου του Χατζιδάκι - το γεγονός ότι πέθανε νωρίς κληροδοτώντας μας όχι μόνο ένα μεγάλο έργο αλλά και μία σειρά από «αιρετικά» υγιείς αντιεξουσιαστικές απόψεις για την δόξα και το Κράτος, για την εξουσία και τους φορείς της, έχει κάνει ακόμα πιο λαμπερό και αναγκαίο αυτόν τον Μύθο στον οποίο καταφεύγουμε ιαματικά. Είναι τελικά  ντροπή.

 

Ντράπηκαν και κάποιοι από τους ομιλητές της εκδήλωσης. Διότι απ΄ ό,τι μάθαμε δεν γνώριζαν τη «σύσταση» του κοινού. Κι ενώ είχαν ετοιμαστεί για μία γνήσια εκδήλωση γι αυτόν που αγάπησαν, βρέθηκαν να είναι παρά τη θέλησή τους «παραφερνάλια» σ ένα κακόγουστο κοσμικό φωτογραφικό στιγμιότυπο…Και ερήμην τους καταπατητές του χατζιδακικού νοήματος και μίας στάσης ζωής που έλεγε, «αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ». Γι αυτό και έκαναν τις ομιλίες τους κι ύστερα έφυγαν βιαστικά αποφεύγοντας τις χειραψίες και το φακό. Την πάτησαν κι εκείνοι…

 

Ναι η δόξα που καθορίζει τέτοια πλαίσια είναι αποπνικτική. Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους αποπνιχτικό κι απαράδεκτο είναι τα συμφέροντα ενός εκδότη (σ.σ. ο κύριος Κουρτάκης εξακολουθεί να αρνείται ότι στην «Επένδυση» εμπλέκεται ο Βαγγέλης Μαρινάκης) να καθορίζουν τα πλαίσια της δόξας του Χατζιδάκι.