Δεν θυμάμαι να έχω δει ποτέ ξανά το Ρομάντσο με τόσο κόσμο όσο χθες το βράδυ για τη συναυλία της Σtella. Sold out από την προπώληση, μέσα δεν μπορούσες να μπεις, η ουρά έφτανε μέχρι την άλλη γωνία απ' έξω. Περίμεναν υπομονετικά, κάποιοι έφυγαν απογοητευμένοι, μου μετέφεραν πως μερικοί, ενώ είχαν εισιτήρια ήδη από το Viva, έπρεπε να περάσουν από το ταμείο πρώτα. Δεν το ξέρω, η αλήθεια είναι πως δεν είδα και δεν άκουσα παράπονα. 

 

Τεράστιο hype η Σtella, μου θύμισε τις παλιές εποχές της Lifo, αλλά και του 01. Τότε που ανέβαζαν ονόματα και γίνονταν, δικαίως ή αδίκως, talk of the town. Έτσι και Πέμπτη βράδυ στο Ρομάντσο, όλη η χιπστεροΑθήνα βρέθηκε εκεί, cool φάτσες αλλά και πολλές δήθεν, στον κόσμο τους ορισμένοι, έπιναν το ποτό τους χαλαροί (και ωραίοι;). Η μουσική ως παράπλευρη απώλεια και αυτό δεν ξέρω αν είναι απαραιτήτως καλό. Ή, κακό. 

 

Όσο για τη Σtella, δεν θέλω να την αδικήσω. Με τόσο τραγικό ήχο και να ήθελε (ή και να μπορούσε) δεν θα ήταν δυνατόν να παρουσιάσει κάτι καλύτερο. Γι αυτό και δεν μου άρεσε, θέλει αρκετή δουλειά ακόμα, το cd της ήταν/είναι ανώτερο από το άνευρο live της - το cd κυκλοφορεί από την Inner Ear, αναζητήστε το, αγοράστε το, αξίζει. Στο εξωτερικό τα ονόματα «ψήνονται» από νωρίς στις συναυλίες, παίζουν παντού και διαρκώς, πρώτα κάνουν βήματα επί... σκηνής και μετά περνούν στη δισκογραφία. Δεν «έπιασα» κάτι πάντως για τη Σtella, αλλά δεν βγάζω συμπέρασμα από αυτό το live. 

 

Ακολούθησε και πάρτι μετά, δίπλα, έπαιξαν ο Ντέιβιντ του Εν Λευκώ και ο Δημήτρης-Κορμοράνος-Ρόκκος. Ολοκληρωμένη βραδιά και με πολύ φθηνό εισιτήριο. Συναυλία, dj's, ποτά, μία ιδανική Πέμπτη πριν τη Σταύρωση, τον... επιτάφιο και την ανάσταση. 

Η «κουνημένη» φωτογραφία είναι της ίδιας της Σtella(ς) και πολύ μου αρέσει. Άποψη...