Του Νίκου Μωραϊτη 

 

1. Επειδή ακούω «πώς το επέτρεψε ο Μίκης» και «γελοιοποιείται το έργο», η άποψή μου είναι ότι κανένα έργο δεν κινδυνεύει από μία κακή χρήση. Τα τραγούδια είναι ελεύθερα πουλιά. Όταν κυκλοφορούν, φεύγουν από τα χέρια του δημιουργού τους. Και συναντούν διαμάντια και σκουπίδια στη διαδρομή τους, χωρίς να πάθουν ούτε γρατζουνιά. Μία απλή ιστορική υπενθύμιση: Όταν η Βουγιουκλάκη έπαιξε Αντιγόνη, δεν έγινε ρεζίλι ούτε το έργο ούτε ο Σοφοκλής. Μόνο εκείνη.

 

2. Οι γνωστοί αυτόκλητοι υπερασπιστές του τραγουδιού λένε ότι ο Σάκης δεν νομιμοποιείται να πει Άξιον Εστί. Νομιμοποιείται και παρα-νομιμοποιείται είναι η γνώμη μου. Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα να τραγουδήσει ό,τι θέλει. Και να γίνει ρεζίλι, αφού το επιθυμεί.

 

Με «απαγορεύεται» δουλειά δεν γίνεται. Ο καλλιτέχνης πρέπει να σέβεται τα όριά του. Το να τραγουδήσει ο Ρουβάς το «Άξιον Εστί» είναι τόσο γελοίο όσο γελοίο θα ήταν το να τραγουδήσει η Μαρία Φαραντούρη το «Σ´ έχω ερωτευτεί». Διαλέγω ως παράδειγμα το ωραιότερο τραγούδι που έχει πει ο δημοφιλής ποπ καλλιτέχνης, γιατί δεν χρειάζεται να χρησιμοποιηθούν τα «μακαρόνια με κιμά για να φας» για να γίνει η σύγκριση. Τα πράγματα είναι απλά. Καθένας στο είδος του. Κι αν ο Ρουβάς θέλει να αναβαθμιστεί, όπως συχνά επιθυμούν πολλά νεανικά είδωλα όταν περνούν τα σαράντα, αυτό θα το κάνει διαλέγοντας καλύτερα τραγούδια στο προσωπικό του ρεπερτόριο, όχι πέφτοντας πάνω στα βράχια του Άξιον Εστί.