Πάνος Παπαϊωάννου – Χρυσόστομος Καραντωνίου – Δημήτρης Παπαχαραλάμπους: Χορός για τρεις.

Πάνος Παπαϊωάννου – Χρυσόστομος Καραντωνίου – Δημήτρης Παπαχαραλάμπους: Χορός για τρεις.
Ακολουθήστε μας στο Google news

Οι τρεις συνομιλητές μου στην κουβέντα που θα διαβάσετε παρακάτω είναι υπεύθυνοι για έναν πολύ καλό δίσκο που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, αφήνοντάς μου τις καλύτερες εντυπώσεις συνολικά. Μιλώ για το «Χορό των ημερών» των Χρυσόστομου Καραντωνίου και Δημήτρη Παπαχαραλάμπους σε ερμηνεία Πάνου Παπαϊωάννου. 

28 Απριλίου 2015
Του Γιώργου Μυζάλη
 
Από την ημέρα που πρωτάκουσα το δίσκο αυτό (που περιλαμβάνει και τα «Μεροκάματα», το τραγούδι που κυρίευσε τα ραδιόφωνα στο πρόσφατο παρελθόν), ήθελα να κάνω μια συζήτηση με τους τρεις αυτούς ανθρώπους, που – κατά την άποψή μου – φέρνουν έναν νέο αέρα στο κομμάτι της τραγουδοποιίας στο εγχώριο μουσικό τοπίο. Να, λοιπόν, που δόθηκε η ευκαιρία με την αφορμή της επικείμενης εμφάνισής τους την Πρωτομαγιά στο Ρυθμός Stage. 
 
Τι θα περιλαμβάνει η εμφάνισή σας στο Ρυθμό την πρωτομαγιά;
Χ.Κ.
Καταρχάς να πούμε ότι η πρωτομαγιά είναι μια ειδική ημερομηνία. Είναι μια μέρα μνήμης, μια μέρα αγώνα, μια μέρα πόνου και χαράς ταυτόχρονα. Εμείς κόντρα στις «σειρήνες» του τριημέρου, θα μαζευτούμε στον Ρυθμό και θα περάσουμε όσο πιο όμορφα μπορούμε την μέρα αυτή, παρέα με όλο τον κόσμο που θα έρθει για να ακούσει τον «Χορό των ημερών» και «πειραγμένες» διασκευές αγαπημένων μας κομματιών.
 
 
Πολλές διασκευές παλαιοτέρων τραγουδιών εμφανίζονται εσχάτως στην ελληνική μουσική παραγωγή. Για ποιο λόγο, λέτε, συμβαίνει αυτό; 
Π.Π.
Ζούμε σε ένα τόπο με την πλουσιότερη μουσική κληρονομιά. Ασφαλώς και όταν ακούς την πρώτη εκτέλεση της «Φραγκοσυριανής» μεθάς από το γλυκόπιοτο άρωμά της, αλλά και μια νέα ματιά στα πράματα, με νέο ήχο, που αγγίζει ενδεχομένως κάποιο συγκεκριμένο ακροατήριο,αλλά δεν προσβάλλει την ιστορία και το βάρος του τραγουδιού, είναι αποδεκτή. Σίγουρα αυτό αποτελεί επιθυμία ή γούστο του συγκροτήματος ή του καλλιτέχνη που «πειράζει» κάποιο παλαιότερο και «δοκιμασμένο» τραγούδι με την δική του ματιά. Προσωπικά ξεχώρισα την διασκευή των Mikroστο «Να με θυμάσαι και να μ’ αγαπάς» του Σταύρου Ξαρχάκου. «Υποφώσκει» πάντα και η αντίληψη των δισκογραφικών που χρειάζονται το κάτι «διαφορετικό»,. Είναι και η ανάγκη του ακροατή να ακούει το διαφορετικό. Εγώ δεν είμαι εύκολος ακροατής αλλά δεν ενοχλούμαι και από τα πειράγματα. Προτιμώ βέβαια τα πρωτόλεια άσματα! Έχω παρακολουθήσει συναυλία των ImamBaildiκαι είναι υπέροχοι αλλά όταν θα πάω στο ταβερνάκι με τους φίλους μου, θέλω να τα ακούω καθαρά και αγνά, σαν το κρασί που θα τα συνοδεύει.
Χ.Κ. Νομίζω ότι είναι μια μόδα η οποία δημιουργήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι απαραίτητα κακή. Υπάρχουν διασκευές πολύ προσεγμένες και προσεκτικές που έχουν λόγο ύπαρξης και θυμίζουν στους παλιούς άλλα και μαθαίνουν στους νέους, κάποια τραγούδια, πολλά από αυτά ξεχασμένα. Βέβαια υπάρχουν και άλλες διασκευές που δεν έχουν  κάτι να προσφέρουν, άλλα αυτό συμβαίνει με τις μόδες. Από την άλλη υπάρχει και η άποψη που λέει ότι πια έχει στερέψει η «δεξαμενή του Ελληνικού τραγουδιού» με την έλλειψη νέων δημιουργών, που εν μέρει την ενστερνίζομαι άλλα θεωρώ ότι με την κατάσταση που επικράτησε την τελευταία 15ετια και που συνεχίζει να επικρατεί στην δισκογραφία και γενικότερα, είναι απολύτως φυσιολογικό.
 
Αντιθέτως, εσείς συμπεριλάβατε αποκλειστικά πρωτογενές υλικό στο δίσκο σας, μολονότι στα live διασκευάζετε και παλαιότερα τραγούδια. Ωστόσο, έχετε μια ωραία διασκευή στο “Leventnousportera” των NoirDesire. Σκέφτεστε να την κυκλοφορήσετε; 
Π.Π.
Την απόδοση στα ελληνικά του «Leventnousportera» την έκανε ο Δημήτρης (Παπαχαραλάμπους) μέσα σε ένα απόγευμα. Είναι ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι εδώ και χρόνια και μακάρι κάποια στιγμή να το συμπεριλάβουμε σε κάποια μουσική εργασία. Στις ζωντανές μας εμφανίσεις σίγουρα θα το ακούτε πλέον! Όπως και άλλα αγαπημένα τραγούδια. Όσο αφορά στο δίσκο, δεν είχαμε κανένα λόγο να βάλουμε άλλο υλικό πέραν αυτών των τραγουδιών. Να σκεφτείς ότι αφήσαμε και 3 τραγούδια απ’ έξω κι έχουμε και άλλα 10 έτοιμα και να είμαστε καλά να ξαναμπούμε στο στούντιο!!! Άλλωστε για μένα αυτός ήταν και ο βασικός λόγος για να ξεκινήσουμε παρέα οι τρεις μας να χτίζουμε αυτόν τον δίσκο. Υπήρχε τόσο πολύ υλικό που δεν μας πέρασε από το μυαλό ένα τέτοιο εγχείρημα, να πειράξουμε δηλαδή κάποιο άλλο, ήδη γνωστό αν και με τον Χρυσόστομο στις ζωντανές μας εμφανίσεις πάντα έχουμε ένα μέρος όπου θα παίξουμε π.χ. τον «Γκρεμό» του Χατζιδάκι, ή το «Μισή πίστη» του Μάλαμα διασκευασμένα όμως για κλασική κιθάρα και φωνή.
Χ.Κ. Πιστεύω ο δημιουργός είναι υποχρεωμένος αυτά που γραφεί να τα δίνει στον κόσμο. Στην δική μας περίπτωση, διαβάζοντας τους στίχους του Δημήτρη για πρώτη φορά, ένιωσα διπλά αυτή την υποχρέωση. Ειδικά στις μέρες μας, το πρωτογενές τραγούδι το έχει ανάγκη ο κόσμος, όπως και φρέσκιες φωνές να το ερμηνεύουν. Την διασκευή στο «Leventnousportera» θέλουμε να την κυκλοφορήσουμε και πιστεύω θα γίνει σύντομα.
 
Ακολουθήσατε την πάλαι ποτέ επιτυχημένη συνταγή (ένας συνθέτης, ένας στιχουργός, ένας ερμηνευτής) που είχε εγκαταλειφθεί στο πρόσφατο παρελθόν και φαίνεται να επανακάμπτει στις μέρες μας. Πόσο καιρό δουλέψατε το υλικό; Θα συνεχίσετε να δουλεύετε ως... τριανδρία;
Χ.Κ.
Ο «Χορός των ημερών» από την γέννησή του, μέχρι την ολοκλήρωση του δίσκου, δουλεύτηκε περίπου ενάμιση χρόνο. Νομίζω είναι πολύ καλά, δεδομένου ότι η παραγωγή ήταν εξ’ ολοκλήρου δική μας. Η ισχύς εν τη ενώσει… Με τον Πάνο είμαστε παρέα σχεδόν τη μισή ζωή μας. Έχουμε περάσει πολλά καλά και άσχημα. «Δέσαμε», που λένε. Όταν λοιπόν μέσα σε μια τέτοια κατάσταση, έρχεται κάποιος άλλος και «δένει» τόσο φυσικά –πράγμα σπάνιο και δύσκολο-  και νιώθεις ότι τον ξέρεις χρόνια, τότε να είσαι σίγουρος ότι αυτή η παρέα έχει να δώσει ακόμα πολλά.
Π.Π. Ασφαλώς! Όπως είπα, από το αρχικό υλικό μας έχουν μείνει 3 τραγούδια και ήδη δουλεύουμε 10 ολοκαίνουρια. Είναι πάρα πολύ νωρίς για να πούμε πότε θα κυκλοφορήσουν. Οι ηχογραφήσεις για το άλμπουμ «Ο χορός των ημερών» κράτησαν 16 μήνες ακριβώς (κάναμε ένα μήνα παύση για διακοπές και για να «καθαρίσουν» τ’ αυτιά μας!!!). Θητεία κανονική! Δεν ήταν σκοπός μας να ακολουθήσουμε αυτή την συνταγή, ούτε να χαρακτηριστούμε από αυτό. Πιστεύω ότι υπήρχε μια ομοιογένεια σε όλο το υλικό. Για μένα αυτός ο δίσκος δεν είναι ξεχωριστά tracks. Υπάρχει μια συνοχή στιχουργική και μελωδικά ο Χρυσόστομος έδωσε ένα χαρακτηριστικό ύφος. Ακόμα και στο ζεϊμπέκικο με τους στίχους του Νίκου Μαμαγκάκη που δεν το θεωρούμε παράταιρο στίχο.
 
Σας «άγχωσαν» τα «Μεροκάματα» και η επιτυχία τους; Δεχτήκατε οποιοδήποτε είδος πίεσης (εξωτερικής ή εσωτερικής) για την κατεύθυνση του δίσκου ή για την ολοκλήρωσή του;
Δ.Π.
Η αποδοχή  του τραγουδιού τόσο από το κοινό, όσο και από τους μουσικούς κύκλους, ήταν μεγάλη και άμεση  σχεδόν προτού καν οι ίδιοι αντιληφθούμε τη δυναμική του. Επειδή λοιπόν η επιτυχία δεν θεωρώ ότι είναι κάτι που το ελέγχεις,  δε νιώθω κανένα άγχος παρά μόνο ικανοποίηση και εύχομαι κι άλλα μας τραγούδια να αξιωθούν μιας τέτοιας τύχης
Π.Π. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πρωτοφανής για εμάς αυτή η αποδοχή που είχε το τραγούδι. Φυσικά μας έκανε να χαιρόμαστε καθημερινά και να μας γεμίζει δύναμη κάθε φορά που μπαίναμε στο στούντιο 3 το μεσημέρι και βγαίναμε 3 τα ξημερώματα. Εμένα δεν με άγχωσε αυτό! Ήξερα βέβαια ότι με ένα τέτοιο τραγούδι ασφαλώς ο πήχης έμπαινε πολύ ψηλά για όλα τα υπόλοιπα του δίσκου αλλά νομίζω κανείς μας δεν δούλεψε με σκοπό να βγάλουμε άλλο ένα… «σουξέ». Ο δίσκος αυτός είναι μια κατάθεση 3 ανθρώπων που αγαπούν την μουσική και δουλεύουν με αγάπη κι έτσι θέλουμε να μείνει. Ξέραμε όταν ηχογραφήσαμε πρόχειρα τα «Μεροκάματα» στο σπίτι του Χρυσόστομου (για να σταλεί στους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού) τι θα συμβεί; Όχι βέβαια! Παρόλα αυτά αν ακούσεις εκείνη την ηχογράφηση, θα πεις «είναι για δίσκο». Θέλω αυτό να κρατήσουμε και να συνεχίσουμε να βγάζουμε τραγούδια που έχουν να πουν κάτι στη δική μας ψυχή πρώτα. 
Χ.Κ. Η απόφαση να ξεκινήσουμε την παραγωγή πάρθηκε πριν  από αυτή την επιτυχία. Τα τραγούδια είχαν ήδη διαλεχτεί και δεν νιώσαμε ότι έπρεπε να αλλάξουμε κάτι λόγω αυτού του γεγονότος. Σίγουρα μέσα σου ξέρεις και νιώθεις ότι οι προσδοκίες του κόσμου έπειτα από μια τέτοια επιτυχία ειδικά από νέους καλλιτέχνες είναι πολύ μεγαλύτερη, άλλα προσωπικά εγώ (μα θεωρώ και ο Πάνος και ο Δημήτρης) πίστεψα σε όλα τα τραγούδια του δίσκου και δεν αγχώθηκα στιγμή.
 
Σε μια παλαιότερη συνέντευξη που έκανα με την Έλλη Πασπαλά, μου είχε πει ότι εντοπίζει μεγάλη ένδεια καλού στίχου στις μέρες μας. Κάνοντας ένα τραγούδι διαφορετικό σε αυτό το επίπεδο, συμφωνείτε με αυτή την άποψη; 
Χ.Κ.
Θα συμφωνήσω και θα διαφωνήσω. Έλλειψη καλού στίχου μπορεί να υπάρχει, όπως και έλλειψη καλής μουσικής και γενικά καλών τραγουδιών. Αυτό όμως οφείλεται που; Μήπως στο ότι δεν υπάρχουν καλοί στιχουργοί πια; Φυσικά και όχι! Οφείλεται κατά τη γνώμη μου σε ένα «σύστημα» που συνεχώς ρουφάει και όλο ρουφάει, άλλα από τα ίδια πρόσωπα. Δεν είναι απολύτως λογικό αυτά τα πρόσωπα να στερέψουνκάποτε; Εδώ είναι που διαφωνώ. Πιστεύω ότι υπάρχει μεγάλος πλούτος στιχουργικά (το ζω άλλωστε τον τελευταίο καιρό με άτομα που μου εμπιστεύονται στίχους τους), μόνο που για να ανακαλυφθεί και να αποκαλυφθεί, χρειάζεται μια επανεκκίνηση. Ένα «restart»στο «σύστημα».
Π.Π.Την εκτιμώ την Έλλη Πασπαλά. Ίσως να εννοεί πως δεν γράφονται δυνατοί στίχοι από νέους στιχουργούς γιατί φέτος ακούσαμε δουλειές με υπέροχους στίχους. Το «Ότι θυμάσαι δεν πεθαίνει» είναι από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς, οι «Πρώτες λέξεις» κ.α. Το τοπίο έχει αφυδατώσει πλέον τις πηγές αλλά δεν δίνονται πλέον και εύκολα δυνατότητες σε νέους ανθρώπους να αναδείξουν, ενδεχομένως, ένα καλό στίχο! Άνθρωποι που υπηρετούν χρόνια το ελληνικό τραγούδι κάνουν προσπάθειες ατομικές για να ανακαλύψουν νέους ανθρώπους αλλά είναι μεγάλη η έρημος πια, απέραντη και με μεγάλη δυσκολία θα βρεθεί καλός στίχος. 
Δ.Π. Νομίζω ότι αντιθέτως σήμερα το ελληνικό τραγούδι διανύει μια στιχουργικά «πλούσια» περίοδο.  Έχουμε πολλές «φωνές», νέες και παλιές,  στιχουργών ή τραγουδοποιών που γράφουν οι ίδιοι τα λόγια στα τραγούδια τους, από τον Μάνο Ελευθερίου που βρίσκεται ακόμη στην πρώτη γραμμή ως τον Οδυσσέα Ιωάννου και την Ελένη Φωτάκη που η στιχουργική της ωριμότητα ξαφνιάζει στο πολύ πρόσφατο «Είδα του τρελού τα κλάματα», κι από τον Γιάννη Αγγελάκα και τον Μανώλη Φάμελλο ως τον Σταμάτη Μορφονιό. Αυτός μάλιστα ο στιχουργικός πλούτος, τόσο του παρελθόντος, όσο και του παρόντος, νιώθω ότι δίνει ώθηση και στη δική μου προσπάθεια.
 
Πολλοί παρομοιάζουν τους καλλιτέχνες με προφήτες. Ένας τέτοιος χαρακτηρισμός ίσως είναι υπερβολικός, οπότε δεν θα σας ρωτήσω τι προβλέπετε να γίνει στη χώρα με το νέο πολιτικό σκηνικό, αλλά θα σας ρωτήσω τι θα θέλατε να γίνει;
Π.Π.
Θέλω να γίνουν όλα όπως πριν. Που πάλι δεν είχαμε φράγκο στη τσέπη κι όμως η ζωή ήταν ωραία. Δεν υπήρχε φόβος στα μάτια των ανθρώπων. Η νέα κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τον οικονομικό πόλεμο σε διεθνές πεδίο αλλά και ένα εγχώριο θηρίο που ονομάζεται διαπλοκή και τα τελευταία 20 χρόνια έχει απλώσει ρίζες τόσο βαθιά που κοντεύει να φτάσει… στην Κίνα! Πρέπει να παλέψει με σθένος και αποφασιστικότητα για να θεραπεύσει βαθιές πληγές του παρελθόντος για να μπορέσουμε να δούμε το μέλλον μας με ελπίδα όπως μας λένε… και ας ματώσει. Η κοινωνία μας έχει ματώσει και παρ’ όλα αυτά παλεύει ο καθένας μόνος αλλά και συλλογικά! Είμαι βέβαιος ότι κάποιες από τις πληγές αυτές δεν θα κλείσουν ποτέ αλλά όπως θα έλεγε και ο Λόρκα στο Ντουέντε του, από την «προσπάθεια της επούλωσης αυτών των πληγών θα αναδείξουμε ότι πιο θαυμαστό και γνήσιο κρύβει το ανθρώπινο έργο». Να μην γυρίσουμε ποτέ ξανά σε εκείνο το παραμύθι που μας θέλει βολεμένους και χαζοχαρούμενους. 
Χ.Κ. Αυτό που σίγουρα δεν θα ήθελα ποτέ να γίνει και που δυστυχώς το θέλει αρκετά μεγάλο μέρος του κόσμου, είναι να ξαναγυρίσουμε όπως ήμαστε, με όλες τις παθογένειες και τις δυσλειτουργίες των παλιών «καλών» καιρών. Αυτό που θα ήθελα να γίνει, είναι τουλάχιστον το νέο αυτό πολίτικο σκηνικό να μην «βρωμίσει» τα χέρια των εκπροσώπων του.
Δ.Π. Μάλλον είναι δύσκολο ακόμα και για «έμπειρους» πολιτικούς αναλυτές να προβλέψουν τι θα γίνει. Οι περισσότεροι από μας περίμεναν να μπει ένας φραγμός στην  λαίλαπα των τελευταίων ετών. Απομένει να δούμε σε ποιο βαθμό και με ποιο τρόπο θα συμβεί κάτι τέτοιο και το κυριότερο τι είδους αλλαγές θα επιφέρει. Δεν έτρεφα και δεν τρέφω ούτε και τώρα μεγάλες ελπίδες και αυτό  πολλές φορές με προστατεύει από μεγάλες απογοητεύσεις, αλλά και μου επιτρέπει να παίρνω ικανοποίηση κι από τα μικρά θετικά στοιχεία που βλέπω γύρω μου. Έχω την αίσθηση ότι μπαίνουμε σε μια μακρά βασανιστική περίοδο, η κατάληξη της οποίας θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από αυτά που εμείς θα διεκδικήσουμε ή θα αντέξουμε.
 
Στις δύσκολες αυτές εποχές που διανύουμε, όπου όλα τα επαγγέλματα και μαζί με αυτά και η μουσική βιομηχανία αντιμετωπίζουν την κρίση, ποιος είναι ο ρόλος των καλλιτεχνών; Πρέπει να παίρνουν θέση; Και επίσης, πως αντιμετωπίζετε εσείς τις δυσκολίες του επαγγέλματός σας;
Χ.Κ.
Οι καλλιτέχνες οφείλουμε να παίρνουμε θέση με όποιον τρόπο μπορούμε, είτε αυτό είναι μια δημόσια εμφάνιση, μια συνέντευξη, συμμετοχή στα κοινά κτλ, είτε -ακόμα καλύτερα- μέσω του έργου μας. Οι δυσκολίες πια είναι πολλές και τα εμπόδια αμέτρητα. Η επιβίωση, ίσως είναι το σημαντικότερο εξ’ αυτών. Θέλει «τρέλα» για να κάνεις αυτή την δουλειά (εκτός αν έχεις χορηγούς). Θέλει πολλή «τρέλα»… Θέλει καταρχήν αγάπη και αφοσίωση. Είναι δυσάρεστο να λες ότι η κρίση έκανε καλό… μα στην δουλειά μας έτσι είναι. Έγινε και γίνεται το «ξεσκαρτάρισμα» που λένε… μένουν οι «τρελοί»… λακίζουν οι «λογικοί»…
Δ.Π. Έχω την τάση να αντιδρώ στη διαφοροποίηση των « καλλιτεχνών» από τα υπόλοιπα επαγγέλματα ή λειτουργήματα.  Ο καθένας πιστεύω πρέπει να παίρνει τη θέση που ανταποκρίνεται πρωτίστως στη δική του αλήθεια.  Από την άλλη πλευρά σε μία τόσο έντονη περίοδο, που απαιτεί δύσκολες και γρήγορες απαντήσεις, ακόμα κι η αποχή ή η άρνηση τοποθέτησης αποτελεί μία «θέση». Οι εξελίξεις συνδέονται άμεσα τόσο με τη φωνή μας , όσο και με τη σιωπή μας και με  αυτή την ευθύνη έχουμε  να αναμετρηθούμε όλοι μας, καλλιτέχνες και μη.
Π.Π. Ασφαλώς και πρέπει να παίρνουμε θέση. Και να τα κάνουμε και πράξη. Μέσα από τη δράση της καθημερινότητάς μας εκφράζουμε τον εαυτό μας, τις αντιλήψεις μας και όχι μόνο με το να γράφουμε στο Facebookότι μας ενοχλεί. Όχι ότι είναι κακό, αλλά Okκαι μετά τι κάνεις; Τι γίνεται μετά; Τι αλλάζει; Εμείς πάντα αντιμετωπίζαμε δυσκολίες στο επάγγελμά μας και τελικά έχω την εντύπωση ότι ποτέ τα πράματα δεν ήταν εύκολα. Απλά τώρα έχουμε στρώσει στον πάτο και κοιμόμαστε… Τα αντιμετωπίζω όπως πάντα. Με δύναμη κι επιμονή. Και κάπου πολύ βαθιά κρυμμένη, για να μην την βρίσκουν κι εύκολα, την αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω. Την ανιδιοτελή αγάπη. Δεν έχω παρατήσει ποτέ τίποτα στη μέση. Έχω βγει νικητής και χαμένος από πολλά, αλλά ποτέ δεν παράτησα τίποτα. Μέχρι τέλος!
 
Ακούσατε κάτι ενδιαφέρον από νέες κυκλοφορίες και νέες παραγωγές στο έτος που πέρασε; «Ζηλέψατε» κάτι;
Χ.Κ.
Όταν μιλάμε για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου το ενδιαφέρον είναι κάτι παραπάνω από αρκετό. Η «Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου» στην κυριολεξία με «τσίτωσε». Εκπληκτική επίσης η δουλειά του Αλκίνοου Ιωαννίδηη«Μικρή Βαλίτσα». Αυτό που πραγματικά «ζήλεψα» όμως ήταν η «μυσταγωγική» συνεργασία του Σωκράτη Μάλαμα και της Νατάσσας Μποφίλιουστις “Πρώτες Λέξεις”των Θέμη Καραμουρατίδηκαι Οδυσσέα Ιωάννου.
Δ. Π. Προσωπικά ξεχώρισα  το Πέρα από τα σύνορα με Χαΐνηδες,  ModePlagal και Ψαραντώνη. Μου άρεσαν πολύ η Μικρή Βαλίτσα του Αλκίνοου Ιωαννίδη, η  Ανηφοριά του ΛεωνίδαΜπαλάφα,  οι Τεφλόν, οι VillagersofIoanninaCity, η Δανάη Παναγιωτοπούλου με το Αντίπυρα, οι Πρώτες Λέξεις των Θέμη Καραμουρατίδη/Οδυσσέα Ιωάννου. Από τον τελευταίο δίσκο «ζήλεψα»  το Ποτάμι που λένε μαζί ο Σωκράτης Μάλαμας και η ΝατάσαΜποφίλιου, όχι μόνο γιατί είναι ένα πολύ όμορφο τραγούδι ιδανικά ερμηνευμένο, αλλά και γιατί νιώθω ότι  οι στίχοι του Ιωάννου με εκφράζουν απολύτως.
Π.Π. Lolek«Ουρανός Μολύβι», Μικρούτσικος – Ιωάννου – Κότσιρας «Ότι θυμάσαι δεν πεθαίνει», Καραμουρατίδης - Ιωάννου- Μάλαμας – Μποφίλιου «Πρώτες λέξεις» και το βινύλιο της Μαρίας Παπαγεωργίου το «ζήλεψα» πολύ!!! 
 
Πόσο εύκολο ήταν να εξασφαλίσετε τις συμμετοχές που είχατε στο δίσκο σας; Εξαρχής αυτές οι φωνές «ηχούσαν» στο μυαλό σας για τα τραγούδια που επιλέχθηκαν τελικώς; Πως ήταν η συνεργασία με τους ανθρώπους αυτούς;
Π.Π. 
Αρχικά απευθυνθήκαμε σε ανθρώπους που είναι δίπλα μας πολλά χρόνια ως φίλοι και συνεργάτες. Για δικούς τους καλλιτεχνικούς λόγους και χωρίς παρεξηγήσεις φυσικά δεν ήταν «της στιγμής» να συμμετέχουν σε αυτή τη δουλειά και είναι απόλυτα σεβαστό αυτό. Θα έρθει ο χρόνος και θα ανταμώσουμε και δισκογραφικά. Η περίπτωση του Παντελή Θαλασσινού όμως είναι ιδιαίτερη γιατί όταν τον πήρα τηλέφωνο και άρχισα να του εξηγώ τι κάνουμε, πριν ολοκληρώσω με διέκοψε και μου λέει «ό,τι θέλεις»! Η Λαμπρινή Καρακώστα επίσης που ήρθε με πολύ χαρά και δουλέψαμε το τραγούδι της στο στούντιο και το είπε εξαιρετικά. Η συμμετοχή της Δήμητρας Γαλάνη ήταν σα να αλλάξαμε ξαφνικά πορεία! Δεν το περιμέναμε και ήταν το πιο αναπάντεχο δώρο που μπορούσαμε να λάβουμε. Βοήθησε πολύ η εταιρία μας σε αυτό. Εγώ τις ώρες που δουλέψαμε στο studioSierraκαι μαζί με τον ηχολήπτη Γιώργο Καρυώτη θεωρώ πως ήταν από τα σημαντικότερα μαθήματα που έχω πάρει στη ζωή μου.
Χ.Κ. Το ενδιαφέρον που έδειξαν και οι τρεις από την πρώτη επαφή και η άμεση αποδοχή της πρόσκλησης για να συμμετέχουν στον δίσκο, με συγκίνησε πραγματικά. Για τον Παντελή Θαλασσινό μπορώ να πω ότι «άκουγα την φωνή του» όταν έγραφα το «μ’ έναν σχισμένο χάρτη». Το τραγούδι «20 αιώνες» μας δυσκόλεψε πολύ στην επιλογή, άλλα πιστεύω ότι δεν υπήρχε καλύτερη επιλογή από αυτή της Δήμητρας Γαλάνηπου μας μάγεψε πραγματικά. Την Λαμπρινή Καρακώστα, την άκουσα μια φορά και πραγματικά μου έκανε τρομερή εντύπωση το πόσο κοντά ήταν στην φωνή που ονειρευόμουν για τον «χορό». Χωρίς υπερβολές η συνεργασία μας ήταν άψογη και «καθαρή».
 
Στις μέρες μας, που η δισκογραφία πνέει τα λοίσθια, και το βασικό μέσο διάδοσης της μουσικής είναι πλέον το διαδίκτυο, τι είναι αυτό που οδηγεί τρεις νέους ανθρώπους να εκδίδουν ένα cd; Δεν είναι ξεπερασμένη τακτική αυτή; Ή είναι ακόμα νωρίς για την εγκατάλειψή της;
Χ.Κ.
Ο δίσκος για εμένα δεν έπρεπε να φύγει από το βινύλιο. Από τότε, πήρε την κάτω βόλτα και φτάνουμε πια στο σημείο να θεωρούμε τον δίσκο ξεπερασμένη τακτική. Με θλίβει πραγματικά. Η επιβράβευση του δημιουργού, του ερμηνευτή, του μουσικού, είναι ο δίσκος. Είναι ανάσα, είναι χαρά, είναι τιμή να πιάνεις στα χέρια σου την δουλειά σου. Πιστεύω όχι μόνο νωρίς δεν είναι για την εγκατάλειψη του «χειροπιαστού» δίσκου, μα προβλέπω (ίσως όντας ρομαντικός) σε επιστροφή στο αγαπημένο μας βινύλιο. 
Π.Π. Μην το εγκαταλείψουμε Γιώργο το cd. Γνωρίζεις πολύ καλά τι σημαίνει να έχεις ΔΙΣΚΟΘΗΚΗ στο σπίτι και όχι στο iPhone! Σίγουρα είναι ο βραχνάς των δισκογραφικών αλλά για τους καλλιτέχνες είναι σαν να τους λες «θα κάνεις παιδί, αλλά δεν θα το κρατήσεις ποτέ αγκαλιά». Επίσης βλέπεις ότι το βινύλιο αποκτά ξανά το κοινό του. Πρόσφατα διάβασα ότι έχει πιάσει το 56% των πωλήσεων παγκοσμίως. Το cd το ξεφτίλισαν εντελώς! Ούτε στις εφημερίδες πια δεν «πουλάς». Εμάς δεν μας νοιάζει καθόλου γιατί δεν πάμε να πουλήσουμε. Θέλω να μοιράζομαι τη χαρά της κυκλοφορίας του καινούριου μας cdμαζί με τον φίλο ακροατή που θα μου στείλει μήνυμα στο facebookότι κοσμεί πλέον την υπόλοιπη δισκοθήκη του δωματίου του…

(φωτογραφία: Γιάννης Μαργετουσάκης)