Της Ναταλί Χατζηαντωνίου

 

Όχι δεν τρόμαξα με τις αιτιάσεις π.χ. της Ολγας Κεφαλογιάννη και του Χαράλαμπου Αθανασίου. Δεν περίμενα καλύτερο. Πολλώ δε μάλλον με την παρουσία και τις δηλώσεις του Μιχαήλ Αρβανίτη αφού εξέφρασε ούτως ή άλλως με ανατριχιαστική συνέπεια μία τρομαχτική εκδοχή της πολιτικής λειτουργίας.

Όμως με μερικούς απ’ όσους εκφράζουν την κυβερνώσα Αριστερά, αυτήν στην οποία πολλοί έχουμε εναποθέσεις τις ελπίδες μας για-αν μη τι άλλο-«αξιοπρέπεια» (αυτή δεν ήταν η λέξη που πολλούς μας κινητοποίησε και που την ειρωνεύονταν λυσσαλέα οι «εκσυγχρονιστές»;), τρόμαξα. 
 

Ναι είναι θεμιτό να μην εγκρίνεις τον Λάμπη Ταγματάρχη για τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου στην ΕΡΤ. Επειδή ήταν εκεί κι επί άλλων «καθεστώτων»; Επειδή οι φήμες που τον συνόδευσαν κατά καιρούς σε κάνουν επιφυλακτικό; Επειδή τον θεωρείς φορέα μίας παλαιάς και συστημικής άποψης για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση;  Επειδή δεν τον θεωρείς άμοιρο ευθυνών της κατάστασης των εργαζομένων; Επειδή τέλος-τέλος δεν τον γουστάρεις;  Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις οφείλεις όμως εκ της θέσεώς σου να τηρείς τους κανόνες μίας ευπρόσωπης αντιπαράθεσης.
 

Εκτός κι αν έχεις στοιχεία εναντίον του… Είναι αυτονόητο ότι αν συμβαίνει αυτό, τότε ειδικά σε μία τέτοια καθ΄ ύλην αρμόδια Επιτροπή οφείλεις να τα προσκομίσεις. Διότι διαφορετικά  η μέθοδος των υπαινιγμών και της ειρωνείας, του πείσματος και της εμμονής είναι απωθητική και άδικη. Ο,τι κι αν έχεις εναντίον του Λάμπη Ταγματάρχη ή άλλων μελών του δ.σ. οφείλεις να το πεις ανοιχτά να το μάθουμε κι εμείς από επίσημα χείλη κι όχι από διαρροές φημών σε φίλιες ιστοσελίδες. Ήταν ο Ταγματάρχης υπέρ του «μαύρου» και εναντίον των εργαζομένων στην ΕΡΤ; Πείτε το κυρία Ραχήλ Μακρή ευθέως κι αποδείξτε το, με τρόπο σαφέστερο, όμως, από την απομόνωση μιας παραγράφου σ΄ ένα  παλαιό του κείμενο στο οποίο έγραφε ό,τι έλεγε κατά κανόνα ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και ό,τι έχουν γράψει πλείστοι άλλοι δημοσιογράφοι: Ότι για την παθογένεια της παλαιάς ΕΡΤ έφταιγαν όλοι (όχι βέβαια με την ίδια «ποσόστωση») από τους κυβερνώντες, τα κόμματα και την εκάστοτε διοίκησή της μέχρι όσους συνδικαλιστές κι εργαζομένους έκαναν τα στραβά μάτια ή και έπαιξαν στραβά παιχνίδια… Πείτε το κυρία Μακρή ευθέως αν έχετε στοιχεία για  τη συγγενική ή την οικογενειακή του σχέση με μέλος του δ.σ. (Ελλη Παπακωνσταντίνου). 
 

Με δυο λόγια αντί των ειρωνειών και των υπαινιγμών θα προτιμούσα ως τηλεθεατής και πολίτης μία ευθεία κατηγορία που και θα με διαφώτιζε και θα νομιμοποιούσε το αντιπαθητικό εισαγγελικό ύφος. Μόνο που αυτή βεβαίως θα προϋπέθετε εκτός της παρουσίασης αποδείξεων και μία επιπλέον ευθύνη. Να διαφωνήσει ανοιχτά κανείς με την επιλογή του υπουργού Επικρατείας και την πολλαπλώς εκπεφρασμένη σύμφωνη γνώμη του πρωθυπουργού για τον διορισμό του συγκεκριμένου προσώπου.
 

Η διαδικασία κατέληξε νωρίς στην αρνητική ψήφο της κυρίας Μακρή η οποία δικαιολογήθηκε με βάση υπαινιγμούς που σε κάποιες στιγμές γειτνίαζαν με αυτό που λέμε «δίκην προθέσεων» (όταν π.χ. εκείνη επέμενε ότι στο δημοσίευμά του ο Ταγματάρχης εννοούσε το τάδε και όχι το δείνα). Είχε προηγηθεί αλλά και ακολούθησε μία άνευ προηγουμένου εξευτελιστική διαδικασία. Η απόλυτη ταπείνωση. Εισαγγελικό ύφος και κατηγορίες και κλήση σε απολογία. Μία διαδικασία απόλυτης αναξιοπρέπειας. Ναι, μπορεί να θεωρείς τον Ταγματάρχη κακή περίπτωση. Εχεις όμως δικαίωμα να εξευτελίζεις μία επαγγελματική υπόσταση και μία πορεία χρόνων κατ΄ αυτό τον τρόπο; Προσθέτω κι εγώ την ψήφο μου σε όσους απορούν γιατί ο Ταγματάρχης δεν έφυγε. Το κάνω κι ας  οσμίζομαι την απάντηση (προφανώς έχοντας εξασφαλισμένη τη στήριξη του πρωθυπουργού έκανε τα πικρά-γλυκά). 
 

Η στάση της κυρίας Κωνσταντοπούλου και της κυρίας Μακρή χθες έδωσε δυστυχώς ένα πολύ κακό μάθημα. Ότι όταν είσαι υψηλόβαθμο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, ότι όταν κατέχεις θέση εξουσίας, έχεις τη δυνατότητα να κάνεις επίδειξη ισχύος και να ταπεινώνεις ακόμα και αυτόν  στον οποίον επέλεξε η κυβέρνηση να αναθέσει ό,τι οραματίζεται για την δημιουργία μίας πλουραλιστικής, δημοκρατικής ΕΡΤ. Αν αναγκάζεις αυτόν να σκύβει έτσι το κεφάλι, να ψελλίζει και να απολογείται επί 10ωρο μπροστά στις κάμερες καθώς ξεσκίζεις από το πέτο του Ταγματάρχη τα (όποια επαγγελματικά) παράσημα και τον μετατρέπεις σε κακομοίρη φαντάρο, «στραβάδι» υποκείμενο σε καψόνια, πόσο μεγαλύτερη, ψυχολογική αν μη τι άλλο,  εξουσία μπορείς να του ασκήσεις κεκλεισμένων των θυρών; Αυτό θέλουμε; Έναν πειθήνιο, ταπεινωμένο, κακομοίρη διευθύνοντα σύμβουλο;  Σ΄έναν τέτοιον θέλετε να αναθέσετε την ελεύθερη ΕΡΤ;
 

Στον αντίποδα ήταν η τοποθέτηση του Νίκου Φίλη: Διαυγής, ξεκάθαρη στο στόχο της, ευσύνοπτη, χωρίς μασημένα λόγια και υπαινιγμούς, αυστηρή, πολύ σκληρή και προειδοποιητική. Και το καλύτερο;   Εντός των επιβεβλημένων ορίων του αμοιβαίου σεβασμού (που δεν είναι καθόλου απαραίτητο να κρύβει τις επιφυλάξεις) και της ευγένειας.