Από τη μία η νέα κυβέρνηση, αν αναλογιστούμε ότι στο περυσινό φεστιβάλ ο Τσίπρας μιλούσε στους χιλιάδες συγκεντρωμένους που προσδοκούσαμε μια αλλαγή και φέτος διατελεί πρωθυπουργός της χώρας. Από την άλλη το γεγονός ότι έχουν όντως αλλάξει πολλά, ακόμα κι αν μοιάζει να μην υπάρχει διαφορά. Aκόμα κι αν αυτή εντοπίζεται στο να έχει ο καθένας τη δύναμη της γνώμης του, είτε είναι υπέρ είτε κατά των νέων δραστηριοτήτων, που όσο κι αν τη θεωρούμε δεδομένη –δημοκρατία γαρ- ποτέ δεν την είχαμε όλοι όπως τους τελευταίους μήνες. Μέσα σε αυτή την ελευθερία άποψης και δράσης, λοιπόν, ξεκίνησε το Resistance με πολύ κόσμο, πολλές συζητήσεις, πολλή μουσική.

Εμείς, ως χορηγοί για δεύτερη χρονιά, αλλά και ανέκαθεν υποστηρικτές, σας μεταφέρουμε:
1) Οι πρώτες ομιλίες, αν και δεν τις προλάβαμε ολόκληρες, είχαν το δικό τους μοναδικό χαρακτήρα, αυτόν της πολύ-πολιτισμικότητας μακριά από παγκοσμιοποιητικές τακτικές. Καθένας έχει άποψη να μοιραστεί, ιστορία να μάθει, αγώνες να παλέψει, και κυβερνήσεις που του φάγαν –και/ή του τρώνε- το μεδούλι.
2) Ο Βενεζολάνος  Γκαρσία, ο Βολιβιανός Λινέρα και η παλιά καραβάνα, ας μου επιτραπεί η έκφραση, Ρούντι, μίλησαν για το «ελληνικό ζήτημα» και άνοιξαν έτσι την 8η Διεθνή Συνάντηση Κινημάτων. 

Στην κεντρική σκηνή είχε πολύ κόσμο από την αρχή των εμφανίσεων με τους alternative country Dustbowl επί σκηνής, οι οποίοι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό και είχαν και τη μοναδική κυρία στη χθεσινή κεντρική σκηνή. Ακολούθησαν οι Beggars που ήταν πραγματικά απολαυστικοί. Αν και νέοι, σχετικά, στο χώρο, γέμισαν τη σκηνή με ωραία κλασσική ροκιά και ήταν και το καλύτερο warm up για να υποδεχτούμε τους Nightstalker. Και ο κόσμος όλο και πλήθαινε… Κατά τις 12μιση μας καλησπέρισε και ο αγαπημένος μας Argy, ως ρομαντικός Superfreak! Τι να πούμε, το δίωρο live ήταν όπως κάθε φορά η ίδια εικόνα. Κόσμος από 15 ως ..5, που τους ενώνουν ίδιοι ήχοι. Και νομίζω ό,τι καταλληλότερο για την αρχή ενός φεστιβάλ που ούτως ή άλλως σκοπό έχει να αναδεικνύει πράγματα που αμβλύνουν τα χάσματα τα ηλικιακά, τα διαφυλικά, τα κομπλεξικά. 
 

Μετά το τέλος της συναυλίας, κάναμε και μια βόλτα από τη λαϊκή σκηνή και ρίξαμε κι έναν αιγαιοπελαγίτικο χορό, μαζί με πολύ κόσμο που ήταν εκεί έως και μετά τις 3 το πρωί, γιατί εκτός από... ροκάδες είμαστε και... γλεντζέδες!
 

Συγκεντρώνοντας τα ενσταντανέ της χθεσινής βραδιάς και αναμένοντας τη σημερινή (ΕΔΩ το πρόγραμμα) να είναι ακόμα καλύτερη θα πούμε ότι: Είμαστε όλοι παιδιά του ήλιου, λάμπουμε με... μαστούρα και... αγάπη και παλεύουμε γιατί –σίγουρα- ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός!

Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού