Του Παναγιώτη Καλατζόπουλου

 

Τις ώρες αυτές που κάποιοι ξεχνάνε πως η ελευθερία μετράει πάνω από τα χρήματα –- έχω αυτά να πω.   

 

Μπροστά στο δίλημμα του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ πέρα από το δημοψηφικό ερώτημα ο καθένας έχει να πάρει μία απόφαση για το πώς θέλει να ζήσει: σαν σκλάβος είλωτας ή σαν ελεύθερος πολίτης. Εκείνοι που θα πούνε ΝΑΙ από φόβο για την ανατροπή της καθημερινότητάς τους ή για το κούρεμα των καταθέσεων ή για την πείνα που μας απειλεί ή για τα καύσιμα που θα μας λείψουν ή για τις συντάξεις που κινδυνεύουν ή από φόβο για τα αντίποινα των εκδικητικών εταίρων, ας σκεφτούν τα εξής: Αν στο παρελθόν όλοι αυτοί οι φόβοι είχαν υπερισχύσει τότε ούτε τα τραίνα θα ξεκινούσαν από τον Σταθμό Λαρίσης το 40 με τους πατεράδες μας για την Αλβανία, ούτε θα άφηναν πίσω, γυναίκες και παιδιά έναν χρόνο μετά για να ανέβουν στα βουνό τον καιρό της Αντίστασης. Αν όλα τα αυτά είχαν υπερισχύσει ο Καραϊσκάκης και ο Μακρυγιάννης θα ήταν σήμερα ονόματα κενά χωρίς καμία σημασία. Αν όλα τα αυτά είχαν υπερισχύσει δεν θα υπήρχε ούτε έθνος ούτε εθνικός Ύμνος, ο μόνος στον κόσμο που δεν αναφέρει ούτε βασιλιά, ούτε πρόεδρο, ούτε Ελλάδα, αναφέρει μόνον Ελευθερία.   

 

Εκτός αν τελικά είμαστε Έλληνες απλώς κατ’ όνομα. Δειλοί και φοβισμένοι, διατεθειμένοι σε αντάλλαγμα της θλιβερής καθημερινότητας του «αγοράζουμε κοσμήματα και χρυσό» του Ριχάρδου να δεχτούμε πως μπορεί στο μέλλον να κυκλοφορούμε στον δρόμο με έναν κίτρινο σταυρό στο πέτο αντί για το άστρο του Δαυίδ. Όταν έρθει εκείνη η φοβερή στιγμή όπου οι εταίροι θα μας θυμίζουν πως συμφωνήσαμε «για να ολοκληρωθεί το πρόγραμμα» και θα μας δείχνουν το ΝΑΙ που μας έφερε στον εφιάλτη; τότε ίσως θυμηθούμε τις αυτάρεσκες εκφράσεις των εταίρων που χαμογελούσαν ενώ μας έλεγαν δεχθείτε «την γενναιόδωρη πρότασή μας να σωθείτε»; 

 

Επειδή υπάρχει ευτυχώς και η μνήμη. Ρωτώ. Πόσα χρυσά δόντια υπάρχουνε σήμερα λιωμένα μέσα στις ράβδους χρυσού της deutsche bank?  Οι προπάτορές μας ποιους πολέμησαν τους Ναζί ή τους Γερμανούς;  Τη σφαγή του Διστόμου ποιοι την έκαναν τα Ες Ες ή ο τακτικός στρατός της Γερμανίας η Βέρμαχτ; Το ΚΚΕ διαλέγει για άλλη μια φορά τον ρόλο του ιδιόρρυθμου, γνωρίζοντας κατά βάθος ότι ο τίτλος «ευγενικός χορηγός του ΝΑΙ Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας» είναι μία άκρως συμφέρουσα επιταγή που μπορεί να την εξαργυρώσει πολλαπλά από το σύστημα του Μαύρου Μετώπου.   

 

Η Εκκλησία της Ελλάδος στην μακραίωνη σοφά ουδέτερη στάση της λυπάμαι που διάλεξε αυτήν την διχαστική θέση του ρίψασπι αναρωτιέμαι αν θα στριφογυρίζουν στον τάφο τους τόσοι και τόσοι μάρτυρες ιερείς και ιεράρχες. Άφες αυτοίς… Τις ύστατες αυτές ώρες να μην ολιγοψυχίσουμε, η υπέρβαση του φόβου είναι η Νίκη. Όλοι ξέρουμε πως το ΟΧΙ κοστίζει, πως θέλει σθένος η Ελευθερία.  

Στους συνέλληνες που ίσως διαβάσουν αυτές τις γραμμές εδώ ο Ύμνος στην Μεγάλη Άρνηση του Κ. Π. Καβάφη «Che fece .... il gran rifiuto». 

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

 

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό —  εις όλην την ζωή του.