Είχε πολλούς καλλιτέχνες βέβαια στη σκηνή, κανονικούς, αλλά ο σταρ ήταν ένας. Ο Αλέξης Τσίπρας. Εντάξει ήταν πολιτική η συγκέντρωση κυρίως και λογικό ο κόσμος να επικεντρώνεται σε αυτόν, αλλά η λάμψη του Τσίπρα είναι μοναδική, μου θυμίζει κάτι τραγουδιστές συγκροτημάτων που τραβούν πάνω τους όλα τα φώτα.

 

Ήταν μία μεγάλη γιορτή η συγκέντρωση αυτή. Σαν τις παλιές εκείνες που μας έβρισκε στους δρόμους. Κι όχι μόνο επειδή ήταν τεράστια. Είχε συγκίνηση, είχε δάκρυα, είχε αγαπημένους καλλιτέχνες (έλειπαν ο Σάκης Ρουβάς και ο Νίκος Πορτοκάλογλου, είχαν αλλού δουλειές). Και ήταν γεμάτη υπερηφάνεια. 

 

Ο Σωκράτης Μάλαμας δωρικός όπως πάντα. Ο Αλκίνοος φυσικά. Οι Electric Litany που ήρθαν ειδικά από την Αγγλία. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου (ναι!). Η Ρίτα Αντωνοπούλου με τα δάχτυλα της νίκης υψωμένα. Η Ελένη Βιτάλη με το μικρόφωνο στο ένα χέρι και την ελληνική σημαία στο άλλο. Ο Δημήτρης Αποστολάκης και οι Χαϊνηδες. Όλος ο καλός κόσμος. Μόνο η Δέσποινα Βανδή απουσίαζε.    

 

Και αμιγώς καλλιτεχνικά να το δεις η διαφορά είναι χαώδης. Ποιοι τραγουδοποιοί είναι με το ΟΧΙ και ποιοι με το ΝΑΙ. Όλη η παραλιακή με τα πανεράκια γαρίφαλα και τις σαμπάνιες μας βγήκε ξαφνικά φιλοευρωπαϊκή. Κι εμείς που νομίζαμε πως ερχότανε από τα βάθη της Ανατολής. 

Το γιορτάσαμε το ΟΧΙ χθες, το χαρήκαμε, συγκινηθήκαμε και γεμίσαμε με αγκαλιές. Μια αγκαλιά όλοι. Μια τεράστια αγκαλιά. Ο ένας μέσα στον άλλον. Γιατί έχουμε ο ένας τον άλλον.

 

Και όπως έλεγε και ο Κώστας Βάρναλης, γιατί οι ποιητές πάντα ήταν εκεί, «αλίμονο στον αυτόδουλο πολίτη που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς παραδίνεται για να σωθεί… στο έλεος του Θεού και στους νόμους των Κλεφτών».