«Ο Κλεωνάκος δεν τρομάζει πια ούτε από δραχμή ούτε από λιμό, ούτε από σεισμό»

«Ο Κλεωνάκος δεν τρομάζει πια ούτε από δραχμή ούτε από λιμό, ούτε από σεισμό»
Ακολουθήστε μας στο Google news

Ο Κλέων Γρηγοριάδης είναι ο νέος μας ήρωας. Μετά το «να φύγει η χούντα της ιδιωτικής τηλεόρασης» που είπε κατάμουτρα στη Μαρία Σαράφογλου, έγινε ο ήρωας πολύ κόσμου. 

09 Ιουλίου 2015
Έπρεπε να τον βλέπατε μόλις έφτασε στη μεγάλη γιορτή του ΟΧΙ στο Σύνταγμα, τον σήκωσε κυριολεκτικά στα χέρια ο κόσμος. Τόση αγάπη. Σήμερα λοιπόν δίνει μία (συγκλονιστική) συνέντευξη στην Έφη Μαρίνου, στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Κι εκεί μιλάει και για τη viral συνέντευξη στο Mega που πήγε από αυτί σε αυτί, από στόμα σε στόμα, από μάτι σε μάτι, από μυαλό σε μυαλό, από ψυχή σε ψυχή. O (ένας αλλά) Κλέων δέχτηκε πάνω από 25 χιλιάδες τηλεφωνήματα και... 6.800 γραπτά μηνύματα που σε όλα απάντησε προσωπικά ευχαριστώντας για τη στήριξη. Να διαβάσετε τη συνέντευξη, αναζητήστε την εφημερίδα,είναι ανάταση ψυχής. Χρειάζεται αυτό το διάστημα. 


 
«Δεν φοβηθήκατε λιγάκι;» τον ρωτάει η Έφη. Και ιδού τι απάντησε:

«Πολύ αργότερα, ομολογώ ότι ένιωσα έναν φόβο απροσδιόριστο, αλλά για λίγο. Δεν είμαι πια ο ίδιος. Δεν θα νοιαστώ ποτέ για χρήματα -όχι ότι με ενδιέφεραν ιδιαίτερα-, ούτε για τα γεράματά μου ούτε μήπως δεν προικίσω την κόρη μου ούτε μήπως δεν έχει να σπουδάσει. Οχι, μετά από αυτό που είδαν τα μάτια μου: φτωχούς, καταφρονεμένους να ψηφίζουν ελευθερία κι όχι την αγωνία για τις λιγοστές καταθέσεις τους. Αυτοί με έκαναν να μη φοβάμαι. Ναι, ο Κλεωνάκος δεν τρομάζει πια ούτε από δραχμή ούτε από λιμό ούτε από σεισμό. Το σημαντικότερο όλων είναι οι άνθρωποι, εκεί αξίζει να επενδύεις. Καθώς ωριμάζουμε συνειδητοποιούμε το ανύπαρκτο μέγεθος της ατομικότητας και ότι είμαστε αναπόσπαστο μέρος μιας ολότητας. 
Ολοι μαζί μπορούμε να κουνήσουμε τη γη από τη θέση της. Τώρα πια δεν γίνεται να κάνουμε πως δεν το ξέρουμε. Μην το ξεχάσουμε, μην επιστρέψουμε στις ψευτοασφάλειές μας. Ο λαός σ' αυτό που ζούμε απέδειξε ότι είναι πιο άξιος από τους πνευματικούς ηγέτες του, τους σοβαρούς, εγνωσμένης αξίας, καθολικής αποδοχής, που αποδείχτηκαν κραυγαλέα απόντες. Σαν τη σκηνή που μου είχε διηγηθεί ο πατέρας μου: τον πραξικοπηματία Παπαδόπουλο να μιλάει στη σύγκλητο και τους πρυτάνεις να τον χειροκροτούν...»