Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

 

Μια συναυλία για εκείνον, μια συναυλία-επανασύνδεση ενός συγκροτήματος που λατρεύτηκε, μια συναυλία για όλους εκείνους που συναντήθηκαν στο γνωστό προαύλιο στο Γκάζι και σίγουρα κοιτάχτηκαν με τη σκέψη, «τώρα μπορώ να θυμηθώ που σε είχα ξαναδεί». Για τους.. true του ελληνικού ροκ, όταν αυτό μιλούσε για χαμένα όνειρα, μάταιους έρωτες και τη μελαγχολία για καθετί που ανασαίνει και  ζητάει να δοθεί.
 

Τα σκοτεινά Διάφανα Κρίνα, εμφανίσθηκαν όπως παλιά, με αφορμή την αστείρευτη επιθυμία για ζωή, τη φιλία που μας κρατά πάντα το χέρι, την αλληλεγγύη ως αναπόσπαστο κομμάτι της αξιοπρέπειας που όλοι δικαιούμαστε. Κόσμος που ήρθε απ’ όλη την Ελλάδα για ένα πραγματικά συγκινητικό sold out. Οι περισσότεροι γύρω στα 35, οι παλιοί θαυμαστές των Κρίνων. Κι εκεί, ανάμεσα σε δάκρυα, φωτοβολίδες, ποτά και πιώματα, αναμνήσεις, στίχοι και μουσική, ενωθήκαμε όλοι σε αγκαλιές τραγουδώντας δυνατά «δε θέλω να `μαι ναυαγός στα ψέματά μου και η ζωή του όπως παλιά, ζωή δικιά μου». 


 

Ένα live με φίλους επί σκηνής, τους Last Drive, τον Γιάννη Αγγελάκα και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη αλλά και πολλούς περισσότερους κάτω από αυτή.  Κλόουν την Τετάρτη την Κυριακή νεκρός, Αν το βρεις, Μέρες αργίας, Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά, Μπλε χειμώνας με την ευχή του Θάνου για «έναν γαμάτο χειμώνα», Τα χρόνια μου ναυάγησαν στις ξέρες σου, Κυριακή των Βαΐων, μέχρι και Μουχλαλούδα! Οι διάφανοι, ο Ροδόστογλου και ο Ανεστόπουλος, για παραπάνω από τρεις ώρες, ξύπνησαν μνήμες, μοιράστηκαν στιγμές και μέσα από το σκοτάδι όσων «μ’ ένα άδειο ποτήρι στο χέρι θα μένουν γιατί να ζούνε μονάχα υπομένουν», έριξαν φως τραγουδώντας πως «η αγάπη πάντα θα καλεί».

Είναι η ζωή που τρέχει ή ο θάνατος που την κυνηγά, η κινητήρια δύναμη για να προχωρήσουμε μπροστά; Κι όταν το σκιάχτρο πάρει φωτιά τι είναι αυτό που μένει; Ποια εικόνα θες να κρατήσεις όταν η πραγματικότητα δεν σου αρκεί; Και τι είναι αυτό που σε σπρώχνει πάντα μπροστά όταν ξέρεις ότι ο χρόνος δεν είναι όλος δικός σου; Μια συναυλία που μας γέμισε συναισθήματα και θύμιζε τη ζωή μας στην οποία η χαρά και η λύπη είναι αλληλένδετες και συγκρουόμενες και συνυπάρχουσες, σαν ρόδα που όσο γυρνά τόσο περισσότερο θες να τη σπρώξεις. 

«Βάλτε να πιούμε ζωή, βάλτε να πιούμε έρωτα, βάλτε να πιούμε δημιουργία»! Θάνος Ανεστόπουλος!