Οι Last Drive, το μεγαλύτερο αγγλόφωνο συγκρότημά μας να παίζει πρώτο-πρώτο στις 8 το βράδυ όπως οι μπάντες που δεν έχουν βγάλει καν δίσκο. Και μετά ο Αγγελάκας, δεύτερο support, επίσης νωρίς. Αυτό σημαίνει ήθος. Όχι πως δεν το γνωρίζαμε αλλά καλό είναι να επιβεβαιώνονται μερικά πράγματα. 

 

Γεμάτη η Τεχνόπολη φυσικά, ασφυκτικά. Έφτασα γύρω στις 9, πήγα λίγο backstage και είδα τον Θάνο Ανεστόπουλο να μιλάει με κόσμο και να έχει ριγμένο πάνω του ένα μπουφάν. Κι ας έκανε ζέστη. Δεν έδειχνε καταβεβλημένος, δεν θα το έλεγα. 

 

Λοιπόν, η δύναμη της μουσικής είναι απίστευτη. Μας μεταμόρφωσε όλους χθες το βράδυ. Και τον ίδιο τον Θάνο που έμοιαζε αγέρωχος on stage αλλά κι εμάς τους θεατές που ήμασταν από κάτω. Γρήγορα η θλίψη μας έγινε γιορτή. Παρασύρεσαι με τη μουσική, ξεχνιέσαι, δεν υπάρχει καλύτερο αντίδοτο από μία συναυλία.Τελεία και παύλα.
 

«Βάλτε να πιούμε ζωή»

 

Εξαιρετικά φυσικά τα Διάφανα Κρίνα, μας θύμισαν λίγο τα παλιά. Ταξιδέψαμε στο παρελθόν. Και η φωνή του Ανεστόπουλου θεϊκή, όπως πάντα. Έπαιξαν δύο ώρες και αν αναρωτιέστε για τις αντοχές του Θάνου, μην αμφιβάλλετε διόλου: ήταν μια χαρά δυνατός. Μέχρι και το τέλος. Να δούμε και απόψε πως θα τα πάει. Για λίγο έπαιξε μαζί του και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, υποκλίθηκε και αυτός φυσικά. Μια βαθιά υπόκλιση από όλους μας.  

 

Αλήθεια, τι κάνεις όταν έχεις καρκίνο; Μπαίνεις σε χημειοθεραπείες ή όχι; Το τερματίζεις όπως ζούσες πάντα ή αλλάζεις; Θα ήθελα πάντως -προσωπικά- να πέθαινα μέσα σε μία συναυλία. Καλύτερο θάνατο δεν θα μπορούσα να σκεφτώ. 

Αλλά εδώ μιλάμε για ζωή, για χαμόγελα, για κάθε μέρα, για κάθε νύχτα, για αγκαλιές, για έρωτες, για τους φίλους μας. Ειδικά τους φίλους μας.