Της Ζωής Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

 

Όσοι παρευρεθήκαμε χορέψαμε με την καρδιά μας με τα κομμάτια που τον έκαναν από τις πρώτες μας επιλογές για ξεφάντωμα. Παρ' όλα αυτά, η διάθεση ήταν εμφανώς αλλαγμένη από τις προηγούμενες συναυλίες του, όπως τότε στο θέατρο Βράχων που γλεντούσαμε χωρίς δεύτερες σκέψεις. Αρκετά από το καινούριο του άλμπουμ αξίζουν όσο και οι πρώτες του επιτυχίες. Στο «Δύση και Ανατολή», με την Αρετή Κετιμέ στο σαντούρι, ήταν μια από τις καλύτερες στιγμές του live, ομολογουμένως. Ήταν εκεί, μαζί του και οι Imam Baildi, συμμετείχαν και αυτοί όπως και στο δίσκο του άλλωστε. Όμως- είχε δίκιο ο Δημήτρης Κανελλόπουλος- το λαϊκό στοιχείο ήταν τόσο κυρίαρχο κάποιες στιγμές, που όντως νιώθαμε «σαν να είμαστε σε κάποια πίστα της παραλιακής».

 

Ήταν ένα από τα live που δεν περιμένεις να ζήσεις, όταν οικοδεσπότης είναι ένας έμπειρος dj. Δεν το λέμε τόσο για τις καινούριες του δημιουργίες. Άλλωστε ο κάθε καλλιτέχνης δημιουργεί με καινούριες ανησυχίες κάθε φορά. Η προσδοκία είναι όμως σίγουρα μια αρμονική εναλλαγή κομματιών- τουλάχιστον. Για να μπορεί να αντέξει το αυτί και να ακολουθήσει και το σώμα. 

Και μια τελευταία σημείωση: η οικονομική κρίση και η δυσβάσταχτη πραγματικότητα στην οποία περιήλθαμε εξ αιτίας της είναι γεγονός. Και σίγουρα χαιρόμαστε όταν καλλιτέχνες από το εξωτερικό έρχονται να παίξουν για εμάς αναγνωρίζοντας σε τι δύσκολη φάση είμαστε. Και θέλουν να μας στηρίξουν. Ωστόσο αυτός δεν είναι σε καμία περίπτωση λόγος για να εκμαιεύει κανείς, όσο κι αν αγαπάει την Ελλάδα, το κέφι και την καλοπέραση δίχως διόλου προβληματισμό. Όταν το εισιτήριο κοστίζει σχεδόν 20 ευρώ και δεν εμπεριέχει την κατανάλωση ποτού, είναι αρκετά οξύμωρο να μιλά κανείς για «στήριξη». Όχι;