Άκουσα τα τραγούδια του με προσοχή. Υπήρχε -πάντα υπάρχει- λόγος. Αποκρυπτογραφώντας τα διακρίνεις όλη την Ελλάδα από τη δεκαετία του 80 μέχρι και σήμερα. Σαν να ήθελε να κάνει έναν απολογισμό ο Δεληβοριάς, να βρίσκεται και αυτός σε ένα μεταίχμιο όπως όλοι μας, σαν να σκέφτηκε να συγκεντρώσει τα απομεινάρια μίας προηγούμενης εποχής.  Τα συναισθήματα, τις χαρές και τις λύπες, τις μνήμες που (δεν;) υποχωρούν. Μίας εποχής από το χθες (μόλις) και η οποία φαντάζει τόσο μα τόσο μακρινή. 

 

Και έφτιαξε ένα handmade δισκάκι, από εκείνα που σπάνια κυκλοφορούν πια. Ένα άλμπουμ που θα μπορούσε να στο διηγηθεί ο ίδιος ο Φοίβος πίνοντας μαζί σου ένα ποτήρι κρασί σε μία παρέα. Οι αναμνήσεις μας είναι το παρελθόν μας και η καταφυγή σε αυτό ίσως και να αποτελεί τη λύση για πολύ κόσμο (μια και μέλλον δεν φαίνεται να έχει;). Προσωπικά πάντως με το παρελθόν δεν θέλω να έχω την παραμικρή σχέση.



Μου άρεσε και για έναν ακόμα λόγο: το «Καλλιθέα» σε αιχμαλωτίζει σιγά-σιγά, λεπτό προς λεπτό, τραγούδι με τραγούδι. Εντάξει, τι να λέμε, ο Φοίβος έβγαλε δίσκο που... λιώνεις να ακούς (κι εσύ και ο δίσκος).