Του Γιώργου Μυζάλη

 

Συχνά συζητώ τέτοια θέματα με τους «κοντινούς» μου, που με καταλαβαίνουν και (θέλω να ελπίζω ότι) τους καταλαβαίνω κι εγώ. Υπάρχει μια θεωρία (που τα τελευταία χρόνια κερδίζει έδαφος και στη δική μου συνείδηση) που υποστηρίζει ότι τις καλές μας πράξεις τις κάνουμε για τον εαυτό μας πρωτίστως, αν όχι μόνο. Προκειμένου, δηλαδή, να συντηρήσουμε ή να οικοδομήσουμε μια ελκυστική εικόνα. Με άλλα λόγια, η καλοσύνη, η εξυπηρέτηση και η ευγένεια, που σπάνια συναντάμε πια, έχουν βασική αφετηρία την αυταρέσκεια, την ιδιοτέλεια και την προσωπική ολοκλήρωση και σε δεύτερη ανάλυση εκπορεύονται της προσφοράς, της αλληλεγγύης και της φιλανθρωπίας. Κάποιος θα πει: και τι σημασία έχει; Ας είμαστε καλοί και ευγενικοί με τους ανθρώπους γύρω μας κι ας είναι κι από υστεροβουλία. Κάποιος άλλος θα αναρωτηθεί: μα καλά, σε τι site έχω μπει; Τι είναι ετούτο;

 

Εξηγούμαι λοιπόν: αυτές μου οι σκέψεις, μαζί με άλλες πολλές ήρθαν και πάλι στην επιφάνεια μέσα από μια θεατρική παράσταση. Πιο συγκεκριμένα, πυροδοτήθηκαν το περασμένο Σάββατο (19/12) όταν και παρακολούθησα το Dogville του Lars Von Trier στο Θέατρο Ακροπόλ. Δεν ήξερα την ιστορία της Grace, δεν είχα δει την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία του 2003 με τη Nicole Kidman στον πρωταγωνιστικό ρόλο, οπότε έφτασα στο θέατρο ανίδεος. Όσες φορές μου έχει συμβεί αυτό – αυτή η άγνοια που συνοδεύεται και από παντελή έλλειψη προσδοκιών και μέτρου σύγκρισης – οφείλω να ομολογήσω ότι έχει λειτουργήσει τόσο καλά που, τελικά με κάνει μα πιστεύω και ότι είναι ο ιδανικός τρόπος προσέγγισης κάθε έργου τέχνης. Κάθε έργο τέχνης, από τη μεριά του, οφείλει να εγείρει προβληματισμούς και ανησυχίες αντίστοιχες με αυτές που περιγράφονται στην πρώτη παράγραφο του παρόντος και μέσα από συναισθηματικές εναλλαγές να οδηγεί σε εκείνο που μαθαίναμε παλιά στο σχολείο σαν ορισμό της τραγωδίας: στην κάθαρση.

 

Αυτό μου συνέβη το Σάββατο στο Ακροπόλ: «Χάθηκα» μέσα στην πλοκή, εντυπωσιάστηκα από τις ερμηνείες των ηθοποιών, εξεπλάγην ευχάριστα με το λιτό, λειτουργικό σκηνικό και τα σκηνοθετικά ευρήματα, ενώ αγχώθηκα και ξαφνιάστηκα από την απροσδόκητη εξέλιξη και κατάληξη της ιστορίας. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, πήρα και «δουλειά για το σπίτι». Κάπως έτσι γράφτηκε η (φαινομενικά άσχετη) εισαγωγή του σημειώματος, ενώ και άλλες σκέψεις – που δεν έχουν τόση σημασία γιατί καμία παράσταση δεν «προκαλεί» με τον ίδιο τρόπο κάθε θεατή –εκίνησαν με την ίδια αφορμή.Δεν είμαι ο καταλληλότερος να μιλήσω για τεχνικά ερμηνευτικά θέματα, αλλά δεν μπορώ να μην σταθώ στην συγκλονιστική πρωταγωνίστρια της παράστασης Γιούλικα Σκαφιδά, που καθηλώνει με την ερμηνεία της σε όλα τα επίπεδα, αλλά και στους υπόλοιπους ηθοποιούς της παράστασης που επίσης διακρίθηκαν: Ευθύμης Ζησάκης, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Ρομάννα Λόμπατς, Γιώργο Νούση, Δημήτρη Πασσά και Πηνελόπη Τσιλίκα. Όλοι τους απέδωσαν εξαιρετικά τους ρόλους τους κάτω από τη σκηνοθετική μπαγκέτα της Έφης Γούση που κατόρθωσε με απλούς τρόπους να «φωτίσει» την πλοκή σε ένα απέριττο, αλλά ταιριαστό σκηνικό (της Ήρας Σπαγαδώρου). Εντυπωσιακή και η χορογραφία της σκηνής της «γιορτής», τόσο σε επίπεδο έμπνευσης (του Βαγγέλη Τελώνη), όσο και σε επίπεδο εκτέλεσης (από πλευράς ηθοποιών).

 

Δεν θέλω να αποκαλύψω καμία λεπτομέρεια της παράστασης γιατί αυτό μπορεί να κάνει τον αναγνώστη να υποψιαστεί ή να συγκρίνει με την κινηματογραφική εκδοχή. Για μένα –  το ανέφερα και νωρίτερα – τόσο εν προκειμένω, όσο και γενικότερα, η άγνοια στην πρόσληψη της τέχνης είναι ευλογία. Θέλω όμως να προτρέψω τους αναγνώστες του παρόντος κειμένου να επισκεφτούν την παράσταση του Dogville. Και για τον επιπρόσθετο λόγο της στήριξης μιας αξιόλογης προσπάθειας νέων ανθρώπων που προσπαθούν να «σπάσουν» τις νόρμες, ξεφεύγοντας ίσως από την ευκολία και την πεπατημένη.

 

---

Μέρες και ώρες παραστάσεων: Δευτ.Τριτ: 21:30, Παρ.Σαβ: (μεταμεσονύχτιες) 0.00