Του Γιώργου Μυζάλη

 

Έτσι, διάλεξα να πάρω τις αποστάσεις μου. Όλα αυτά, όμως, μέχρι προχθές (8/1), που κατόπιν προτροπής του παιδικού μου φίλου Γιάννη (με τον οποίο πάντοτε πηγαίναμε στα live του), βρέθηκα στο Gagarin 205 για να  παρακολουθήσω το Τζίμη Πανούση, με τις Μουσικές Ταξιαρχίες (στο πρώτο μέρος) και την παράσταση με τίτλο «Masturnation Hellass».

 

Πολύ θα ήθελα να γράψω ότι η συγκεκριμένη παράσταση ήταν κάτι ξεχωριστό ή κάτι καινούργιο, κάτι που με εξέπληξε ευχάριστα ή κάτι που δεν περίμενα. Δεν θα το κάνω, όμως. Και τούτο γιατί, παρότι η επικαιρότητα τροφοδότησε τη σάτιρα του Πανούση με πολλά νέα στοιχεία και παρότι υπήρχε ένα μικρό κομμάτι νέων κειμένων, η επανάληψη και πάλι χαρακτήρισε τις περισσότερες χιουμοριστικές αφηγήσεις της βραδιάς. Πολλά από τα βίντεο που προβλήθηκαν ήσαν παλαιότερα, ενώ και ολόκληρα κομμάτια από τις ενδιάμεσες των τραγουδιών παρλάτες ήταν γνωστά στους φανατικούς. Ωστόσο, υπήρχε ένα ξάφνιασμα από το άκουσμα κάποιων τραγουδιών, που δεν είχαμε συνηθίσει να πολυακούμε στα προγράμματα του Πανούση. Μιλώ κυρίως για τραγούδια από την εποχή των Μουσικών Ταξιαρχιών, που ακούστηκαν στο πρώτο μέρος με τις δυο κιθάρες των Σπύρου Πάζιου και Γιάννη Δρόλαπα να προκαλούν την ανάμνηση και τη συγκίνηση των πιο μυημένων (ειδικά το σόλο του Πάζιου στο «Ερωτικό», στο τέλος του πρώτου μέρους, αν και παλαιοροκ, «πήρε κεφάλια»).

 

Στο δεύτερο μέρος, τα πράγματα επανήλθαν στο συνηθισμένο τέμπο των εμφανίσεων του Πανούση, με τη μπάντα να αλλάζει (αποχώρησαν οι Μουσικές Ταξιαρχίες) και τον ήχο να βαραίνει (με βασικό υπεύθυνο αυτής της αλλαγής τον – κατά τα άλλα – εξαιρετικό Στέλιο Φράγκο στην κιθάρα, ο οποίος όμως μάλλον χάνει το μέτρο μερικές φορές παίζοντας αρκετά πιο δυνατά από όσο «σηκώνει» το μέσο αυτί και ιδιαιτέρως επιδεικτικά). 

 

Στο Gagarin, επιπλέον, συντελείται και ένας παράξενος «διαχωρισμός» – με ενδεχόμενη και πιθανή, ωστόσο, την αστοχία της διαπίστωσης: το κοινό του Πανούση, πια, χωρίζεται σε δύο γενικές κατηγορίες. Σε εκείνους που πηγαίνουν για να ακούσουν τα τραγούδια του (και στέκονται όρθιοι στον εξώστη τραγουδώντας κάθε στίχο και κάνοντας και «παραγγελιές») και σε εκείνους που πηγαίνουν για να ακούσουν τη σάτιρα και την πρόζα του (που κάθονται συνήθως στα τραπέζια και γνωρίζουν μόνο το «Νεοέλληνα» και το «Κάγκελα παντού»). Προφανώς και υπάρχουν ενδιάμεσες κατηγορίες που εκτιμούν και γνωρίζουν και τα δύο.

Ωστόσο, για μένα, ο Πανούσης είναι πρωτίστως τραγουδοποιός και εν συνεχεία stand up καλλιτέχνης. Και την θέση μου αυτή στηρίζουν τραγούδια σαν το «Γυφτάκι», την «Ανακωχή», το «Ένα τραγούδι για το χειμώνα» και το «Ερωτικό». Αυτά τα τραγούδια με κάνανε να σωπάσω προχθές το βράδυ στο Gagarin και για αυτά πήγα, στην τελική.