Του Γιώργου Μυζάλη

 

Πιο συγκεκριμένα, η Μαρία Φαραντούρη και ο Γιώργος Νταλάρας ένωσαν τις δυνάμεις τους με το Λουκά Καρυτινό και τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων στο Παλλάς και σε μια παράσταση τα έσοδα της οποίας (καθώς και οι αμοιβές των ερμηνευτών) προορίζονται για το Κ.Υ.Α.Δ.Α. (Κέντρο υποδοχής και αλληλεγγύης Δήμου Αθηναίων) για την υποστήριξη προσφύγων και αστέγων.  

Ο καλός σκοπός της συναυλίας και τα σημαντικά ονόματα των συντελεστών της (προσθέστε και τους δεξιοτέχνες Μανώλη Καραντίνη – μπουζούκι, Γιώργο Παπαχριστούδη – πιάνο, Κωνσταντίνος Γεδίκης – μπουζούκι στο line up) γέμισαν για δυο βραδιές (έπαιζαν και στις 25/1) το Παλλάς. Αν σε όλα αυτά τα προαναφερθέντα συστατικά προσθέσουμε τα τραγούδια του playlist, αλλά και τον δεξιοτεχνικό τρόπο που αυτά παρουσιάστηκαν από την συμφωνική ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, εύκολα το πρόσημο των συναυλιών βγαίνει θετικό. Στα highlights της βραδιάς: «Του μικρού βοριά» (Μίκης Θεοδωράκης/Οδυσσέας Ελύτης), «Άσμα Ασμάτων»(Μίκη Θεοδωράκη/Ιάκωβου Καμπανέλλη) και «Antonio Torres Xerentia» (Μίκη Θεοδωράκη/Φ.Γ. Λόρκα/Οδυσσέα Ελύτη) από τη Μαρία Φαραντούρη και «Ο ουρανός φεύγει βαρύς» (Σταύρος Κουγιουμτζής), «Ήταν πέντε ήταν έξι» (Σταύρος Κουγιουμτζής), «Όλα καλά» (Σταύρος Κουγιουμτζής), «Elemigrante» (Manuel Pitto/Juan Valderrama) από το Γιώργο Νταλάρα.
 

Η Μαρία Φαραντούρη παραμένει μια σπουδαία ερμηνεύτρια, ιδιαιτέρως για τον ακροατή που την συναντά δια ζώσης και παρότι τα χρόνια έχουν περάσει. Έχω την εντύπωση ότι οι δίσκοι και οι ηχογραφήσεις «κρύβουν» ένα μέρος του ερμηνευτικού της μεγαλείου. Από κοντά, ο θεατής – ακροατής μπορεί να διαπιστώσει πρωτοφανείς ικανότητες και αρετές: την εξαιρετική της άρθρωση, το άψογο «κούρδισμά» της, αλλά και τη φυσικότητα με την οποία τραγουδά κάθε τραγούδι. Η Φαραντούρη τραγουδά πηγαία και έχει και απόλυτη επίγνωση των λέξεων και των συναισθημάτων που καλείται να επικοινωνήσει από μικροφώνου. 

Ο Γιώργος Νταλάρας είναι ακούραστος, αλάνθαστος και επίσης πολύ σπουδαίος, ακόμα και σε δύσκολες μέρες (χθες βράδυ στο Παλλάς φαινόταν να τον περιορίζει το μικρόφωνό του – σαν να μην ήταν και το καλύτερο δυνατό). Αυτό, ωστόσο, καθόλου δεν τον εμπόδισε να τραγουδήσει με τον τρόπο που μας έχει συνηθίσει όλα ετούτα τα χρόνια. Παράλληλα, ήταν πολύ όμορφη η εικόνα του στις latin στιγμές της βραδιάς, όταν και φαινόταν να χαίρεται σαν μικρό παιδί παίζοντας δεξιοτεχνικά την κιθάρα του μαζί με την ορχήστρα, χαμογελώντας σαν ευτυχισμένος άνθρωπος. 
 

Δύο επισημάνσεις για το κλείσιμο: στα δικά μου αυτιά δεν είναι ταιριαστά τα ηχοχρώματα των δύο ερμηνευτών. Έτσι, απόλαυσα περισσότερο τις στιγμές που τραγουδούσε ο καθένας μόνος του από εκείνες της συνύπαρξής τους. Κι επίσης, το Παλλάς, αν και είναι ένας καταπληκτικός χώρος από ιστορικής και ηχητικής πλευράς, δεν προσφέρεται για τραγούδι από πλευράς του κοινού. Λειτουργεί κάπως «αποστειρωμένα» και αποτρεπτικά για τον θεατή εκείνον που αρέσκεται να τραγουδά στις συναυλίες. Και τούτη η τελευταία επισήμανση, ίσως να είναι και η απάντηση στην ερώτηση που απηύθυνε στο κοινό χθες βράδυ ο Γιώργος Νταλάρας, ρωτώντας: «γιατί δεν τραγουδάτε;».