Της Ζωής Νικολάου

 

Κι επειδή ο κόσμος θεωρεί ευκαταφρόνητο ό, τι δε μετριέται με αριθμούς, γεννήθηκαν οι «Κατερίνες». Αυτές που χωρίς καμιά διέξοδο μίσησαν την ανάσα τους και ως αυτόχειρες έζησαν, έφυγαν και λείπουν. Γιατί η κλωστή που ενώνει το μυαλό και την υπομονή έσπασε ξαφνικά ξερνώντας πικρία για το απροσδόκητο της τρέλας και ευγνωμοσύνη στα βαρβιτουρικά. Έτσι και η Κατερίνα, η μάνα του Πέτρου, η σύζυγος του Τάσου, η άρρωστη κόρη, η άρρωστη γυναίκα, το άρρωστο μυαλό λέει την ιστορία της με απόγνωση μα και αγάπη. Κι αν αναρωτιέστε πώς συναντιούνται αυτά τα δύο, ψάξτε βαθιά στον καθρέφτη γιατί το φόντο πίσω από το είδωλο στο γυαλί, δεν ήταν και δε θα ΄ναι ποτέ αγγελικά πλασμένο.

 

Ο υπέροχος Αύγουστος Κορτώ γράφει το βιβλίο της Κατερίνας του και ο Γιώργος Νανούρης βάζει την ιδανικότερη σκηνοθετική πινελιά για το ζωντάνεμα των τόσων μορφών σε ένα μοναχά κεφάλι, με το Λόλεκ να μιλά για τον «αχινό» και την καθηλωτική Λένα Παπαληγούρα να ντύνεται Κατερίνα, να γίνεται Κατερίνα, να είναι η θεατρική Κατερίνα. Εκεί, μπροστά σου, ολοζώντανη. Και σε μια συγκλονιστική θεατρική παράσταση, μέσα από τα τόσα μάτια και χέρια βρίσκουμε κι εμείς την Κατερίνα • στη μάνα μας που μας πιλατεύει,  στο φίλο που παίρνει χάπια, στις κρίσεις πανικού που ολοένα πληθαίνουν. 

 

«Κι αν είμαι σχιζοφρενής» τραγουδά εκείνη στον κάποιον δικό της Μεφιστοφελή. Κι εμείς, θεατές μιας δεσμίδας φωτός να δείχνει χαμόγελα και δάκρυα μιας ζωής, που απλώνεται φλογερά στη σκηνή με άρωμα αναμνήσεων, ψιθυρίζοντας δειλά σαν σερενάτα: «αγάπη ολούθε».

 

Info: Aπό τις 29 Φεβρουαρίου θα παίζεται Δευτέρα και Τρίτη στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου.