Του Γιώργου Μυζάλη

 

Η Καλλιθέα του Φοίβου δεν είναι μόνο η Καλλιθέα. Είναι και το Χαλάνδρι, είναι και η Νέα Σμύρνη, πιθανώς και μια γειτονιά στη Λάρισα ή και η Κάτω Τούμπα. Δεν είναι η Δαβάκη και η Σαπφούς μόνο, αλλά και η Πλάτωνος, η Φραγκοκλησιάς, η Αριστοτέλους και πόσες άλλες. Είναι, με λίγα λόγια, όλα εκείνα που «έγραψαν» μέσα μας και που συνεχίζουν να «γράφουν» μέσα από την τραγουδοποιία του Δεληβοριά, που ουδόλως εξωραΐζει το παρελθόν, αλλά λειτουργεί κριτικά, σκωπτικά, χιουμοριστικά και, στο τέλος, νοσταλγικά.

 

Σάββατο βράδυ (27/2) στο Passport, ήταν λιγάκι διαφορετικά σε σχέση με πιο παλιά. Στα παλαιότερα προγράμματα του Φοίβου Δεληβοριά θαύμαζες την ευρηματικότητα, το χιούμορ και την εξυπνάδα του τραγουδοποιού, ο οποίος πάντοτε φρόντιζε να σε κρατάσει σε «εγρήγορση» μέσα στο τρίωρο που διαρκούσε μια παράστασή του. Για μένα, η «Κεραμειθέα», μολονότι έχει όλα τα παραπάνω στοιχεία, διαφοροποιείται. Πάει ένα βήμα παραπέρα: ναι, γελάσαμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια της βραδιάς, είτε με την προσπάθεια του Φοίβου για «διεθνή καριέρα» με το καινούργιο του τραγούδι στα ισπανικά, είτε με τον πρώτο του γάμο στην τρυφερή ηλικία των 6 ετών. Ναι, τραγουδήσαμε πολλές φορές μαζί του τα πολυαγαπημένα μας τραγούδια του. Αυτό, όμως, που έκανε τη χθεσινοβραδυνή μας βόλτα στην «Κεραμειθέα» διαφορετική από όλες τις προηγούμενες ήταν ξεκάθαρα η συγκίνηση. Και δεν μιλώ για την προφανή συγκίνηση που προκαλεί η αφιέρωση και αναφορά του Φοίβου Δεληβοριά στον πρόωρα «φευγάτο» Νίκο Ράλλη με το «Θα σε ξαναδώ». Αυτό, μας βούβανε, νότισε κάποια μάτια στο χώρο και είναι αξιοσέβαστο και αξιομνημόνευτο. Αναφέρομαι σε μια συγκίνηση που κυριαρχούσε καθόλη τη διάρκεια του προγράμματος, τόσο μέσα από τα τραγούδια, όσο και μέσα από τις επεξηγηματικές εξιστορήσεις σχετικά με τη δημιουργία τους. Έτσι, προσωπικά, «κόλλησα» με το Knight Riders και φορτίστηκα με την «Κική» και τον τρόπο που την ερμήνευσε χθες βράδυ αμέσως μετά από το «Θα σε ξαναδώ» ο Φοίβος Δεληβοριάς.

 

Τα τραγούδια της «Καλλιθέας», όπως τα αντίστοιχα κάθε δίσκου που έχει κάτι να πει, αναδεικνύονται στο live. Σε φέρνουν πιο κοντά τους. Γίνονται πιο ξεκάθαρα. Στα θετικά της χθεσινής βραδιάς, η παρουσία των φίλων του αγαπημένου «γείτονα»: ο Θέμης Καραμουρατίδης τραγούδησε το «Δίκιο» του (στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου) δίνοντας μια άλλη ερμηνευτική διάσταση στο πολυακουσμένο αυτό τραγούδι, η Μάρω Μάρκελλου ενέτεινε το συγκινητικό κλίμα με ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι της για τον πατέρα της (από τον επερχόμενο δίσκο της με τον τίτλο «Υποψήφια μάνα») και η Βικτωρία Ταγκούλη μας θύμισε τις ρίζες μας με τη «Θάλασσα πλατιά» (μουσική: Μάνος Χατζιδάκις – στίχοι: Γιώργος Ρούσσος). Στο πλευρό του Φοίβου Δεληβοριά, μια εξαιρετική τραγουδίστρια ευρέως φάσματος, η Ειρήνη Αραμπατζή. Σημαντική συνεισφορά στην επιτυχία του προγράμματος και από πλευράς μπάντας: Κωστής Χριστοδούλου (πλήκτρα), Μιχάλης Καπηλίδης (τύμπανα), Κώστας Παντέλης (κιθάρες), Γιοέλ Σότο (μπάσο). Καλαίσθητο και «εύστοχο» και το σκηνικό της γειτονιάς που επιμελήθηκαν οι: Αγγελική Μπόζου και Θάνος Κοσμίδης.

 

Κρατώ μια όμορφη ανάμνηση για το τέλος: ο Φοίβος Δεληβοριάς, μόνος με την (ξεκούρδιστη) κιθάρα του στη σκηνή ,να τραγουδάει το «Ελεφαντάκι» (μουσική – στίχοι: Γιώργος Χατζηπιερής) από τον «Τεμπέλη Δράκο» και ένα γεμάτο μαγαζί από νέους (σαν το Φοίβο) γονείς να ξέρει απέξω όλα τα λόγια και να σιγοτραγουδάει μαζί του. Είπαμε: γειτονιά η Κεραμειθέα. Ίσως και συγγένεια.