Ο λόγος είναι ότι το φαινόμενο των ψεύτικων απονομών, ενώ είχε κοπάσει, κινδυνεύει να πάρει πάλι διαστάσεις.

 

Του Νίκου Μωραϊτη 

 

1. Θεωρώ ακόμη και την κανονική απονομή πλατινένιου δίσκου κακόγουστη σε μία χώρα που ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού πεινάει και η πλειοψηφία δυσκολεύεται. Ακόμα και η λέξη «χρυσός» και «πλατίνα» ηχούν άσχημα σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Πόσω μάλλον όταν η απονομή γίνεται όχι για πωλήσεις 12.000 δίσκων (όπως είναι το επίσημο όριο του πλατινένιου) αλλά για τοποθετήσεις 1.500 κομματιών ή για τις πωλήσεις της εφημερίδας στην οποία το cd περιέχεται ως δώρο! Σε αυτές τις περιπτώσεις, πλάι στην κακογουστιά προστίθεται και η κοροϊδία.

 

2. Επειδή συζήτησα τη θέση μου «σταματήστε να κάνετε ψεύτικες απονομές» με πρόσωπα των δισκογραφικών εταιρειών, βρήκα δύο ειδών αντιδράσεις. Η μία ήταν: Έχεις χίλια δίκια, αλλά έλα που μας πιέζουν οι τραγουδιστές να κάνουμε ψεύτικες απονομές. Η άλλη ήταν: Και πώς θα διαφημίζουμε τους δίσκους μας; Η πρώτη σεβαστή, η δεύτερη ανεκδιήγητη.

 

3. Η δική μου σαφής θέση στους καλλιτέχνες με τους οποίους συνεργάζομαι είναι να μην κάνουν απονομή, ακόμα και αν ο δίσκος τους πουλάει πραγματικά πάνω από 12.000 κομμάτια. Πλάι σε τόσο ψέμα, εκφυλίζεται και μία αληθινή απονομή. Ευτυχώς, με έχουν ακούσει. Παράδειγμα, ο εμπορικότερος την τελευταία πενταετία τραγουδιστής, ο οποίος δεν έχει κάνει απονομές για τρεις δίσκους του που ξεπέρασαν το όριο της πλατίνας κατά πολύ.

 

4. Η πρότασή μου προς τους συνάδελφους δημιουργούς είναι κι αυτή σαφής: όλοι ξέρουμε, πάνω κάτω, τι πουλάνε οι δίσκοι μας. Κι αν κάποιος δεν ξέρει, τον ενημερώνω ότι για να γίνει χρυσός πια ένας δίσκος πρέπει να είναι πάνω από 25-30 εβδομάδες στο επίσημο chart της IFPI και για να γίνει πλατινένιος πάνω από 50-60 εβδομάδες. Διαφορετικά, με τον αριθμό των δισκοπωλείων που έχουν απομείνει, τα νούμερα απλώς δεν βγαίνουν (ξεχάστε το κολπάκι με τα premium των εφημερίδων, δεν μετρά το τζάμπα). Όταν λοιπόν μας καλούν να πάρουμε την κάλπικη πλατίνα μας, θα μπορούσαμε να απέχουμε από το πανηγυράκι. Ας εκτεθεί ο τραγουδιστής, δεν χρειάζεται να είμαστε κι εμείς συνένοχοι στην εξαπάτηση του κοινού. Στη διατύπωση αυτής της πρότασης με ανάρτηση μου στο Facebook πριν από λίγες εβδομάδες, ομολογώ ότι δεν βρήκα ανταπόκριση από συναδέλφους. Ξέρω, η πλατίνα μοιάζει μία καταξίωση, αλλά, αλήθεια, ποιος θέλει μία κάλπικη καταξίωση στο σπίτι του;

 

5. Προσωπικά, αναλαμβάνω δημοσίως τη δέσμευση ότι δεν πρόκειται να λάβω μέρος ποτέ σε ψεύτικη απονομή, όπως δεν το έχω κάνει μέχρι τώρα. Και κάτι ακόμα, για την Ιστορία. Σε μία επίσκεψη στο σπίτι του, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος μου είπε «έλα να σε πάω να δεις τους πλατινένιους δίσκους μου». Με πήγε λοιπόν στην αποθήκη με τα κρασιά, τα τσίπουρα και τα αμύγδαλα που του στέλνουν από όλη την Ελλάδα, και κάπου εκεί, ανάμεσα σε κούτες και σακούλες, ήταν ακουμπισμένες δεκάδες κατασκονισμένες κορνίζες αληθινών χρυσών και πλατινένιων δίσκων. Για να μην πω το άλλο: Ξέρετε πού είχε ο Μάρλον Μπράντο το Όσκαρ του για το Λιμάνι της Αγωνίας; Στην πόρτα ενός δωματίου, για να μην κλείνει απ' τον αέρα. Και ήταν Όσκαρ αληθινό, όχι ψευτοπλατίνα.