Η Ζωή Νικολάου και η Αλεξάνδρα Κατσαρού. Η πρώτη μας καταθέτει παρακάτω τις εντυπώσεις της και η δεύτερη τράβηξε τις ωραίες φωτογραφίες. Την Παρασκευή λοιπόν έπαιζαν οι Clock DVA στο Gagarin και το Σάββατο οι Sleep Party People. 

 

Συνήθως, οι συναυλίες των παλιών και κλασικών σχημάτων, κάθε μουσικού είδους, έχουν κάτι από νοσταλγία, ένα μικρό χαρμάνι αναχρονισμού και καινούργιου ρεύματος, μια γραφικότητα. Οι Clock DVA, παρόλα τα 38, παρακαλώ, έτη στην πλάτη τους, έδωσαν μια αξιοπρεπέστατη performance, λιτή, χωρίς συναισθηματισμούς (κάτι που δε θα ταίριαζε, βέβαια, ούτως ή άλλως στο «ηλεκτρονικό» τους attitude).

Περίπου 400 άτομα, βρέθηκαν στο Gagarin, ως επί των πλείστον θαμώνες του Dark Sun και της Death Disco, όπως ήταν αναμενόμενο. Και, για να είμαστε ειλικρινείς, το κατευχαριστηθήκαμε όλοι. Ο Adi Newton, ο «παλιός», με τους καινούργιους συνεργάτες στη σκηνή, χωρίς όργανα, μόνο με samples και το κλασσικό φευγάτο οπτικό υλικό να παίζει από πίσω. Κράτησαν επάξια, ψηλά τον πήχη ως πρωτεργάτες της EΒΜ, παίζοντας παλιά και νέα κομμάτια, εναλλάσσοντας... διάθεση από industrial σε πιο πειραματικά ηλεκτρονικά vibes. Μας θύμισαν κάτι από Kraftwerk στην πιο minimal εκδοχή τους.

 

Λούπες και synths για περίπου μιάμιση ώρα • αυτό ήταν και το παράπονο όλων, έπαιξαν πολύ λίγο δεδομένου του ότι εμφανίζονταν για πρώτη φορά, χωρίς support και με μισή ώρα encore. Κάπως βιαστικά ήταν τα πράγματα. Παρ' όλα αυτά απολαύσαμε καλή EBM από τον παλαιότερο δημιουργό της, μάλιστα, σε ένα μοναδικό live, μιας και λογικά δε θα τους απολαύσουμε ξανά.

 

Αποχαιρετήσαμε και δώσαμε ραντεβού για την επομένη, Σάββατο βράδυ. Σε μια dark «χώρα των θαυμάτων», ο Κούνελος δεν είναι ένας αλλά τέσσερις, ονομάζονται Sleep Party People και σκόρπισαν τα dream pop vibes τους στα περίπου 300 άτομα που μαζευτήκαμε να τους ακούσουμε. Και ήταν κάτι μοναδικό!

 

On stage ανέβηκαν πρώτα οι Θεσσαλονικείς Gioumourtzina, που είναι πραγματικά πολύ καλοί. Ηλεκτρονικοί και δυναμικοί, ωραία σύνθεση samples και κιθάρας, μας θύμισαν new wave με κάποια στοιχεία dub, προθερμαίνοντάς μας καταλλήλως για την εμφάνιση της δανέζικης front μπάντας. Και κατά τις 11, «βγήκαν τα κουνέλια»!  Ενώ στην αρχή ήταν κάπως μονότονοι και λίγο μακριά από αυτά που περιμέναμε, η συνέχεια μας αποζημείωσε και με το παραπάνω. Για μιάμιση ώρα ambient ατμόσφαιρα, με αρκετό post rock και slowcore · ό, τι πρέπει για after parties, από αυτά τα πρωινά με hangover και διάθεση για λίγο ακόμα ξεσάλωμα.

 

 Ήχοι παράξενοι, απόκοσμοι, φωνητικά που όντως μοιάζουν να μην έχουν ανθρώπινη χροιά, πιάνο που φέρνει αναμνήσεις παιδικών παραμυθιών με ένα σκοτεινό δυναμισμό. Το encore τους ήταν το κάτι άλλο, τα έσπασαν και μας άφησαν να αδημονούμε για την επόμενη επίσκεψή τους που, όταν έρθει, δεν (θα) πρέπει να χάσετε για κανένα λόγο!