Του Γιώργου Μυζάλη

 

Συνειδητά, μάλιστα, στο ίδιο διάστημα απέφευγα κάθε έκθεση σε πληροφορίες σχετικά με τα καινούργια τραγούδια. Δεν διάβαζα reviews (με μία και μοναδική εξαίρεση), δεν προσπαθούσα να μάθω τίτλους ή ύφος κ.ο.κ. Ήθελα να προσεγγίσω την παράσταση όσο πιο «καθαρός» γινόταν. Ετούτο επιτεύχθηκε σε μεγάλο βαθμό κι έτσι φτάσαμε στη χθεσινή βραδιά (2/4).

 

Αν με ρωτούσε κάποιος αν άξιζε όλη αυτή η καθυστέρηση και η αναμονή, θα απαντούσα μονολεκτικά και καταφατικά. Φαινόταν χθες βράδυ, δηλαδή, ότι τα νέα τραγούδια της χαρισματικής τριπλέτας πατάνε γερά στα πόδια τους, πλαισιωμένα - και για αυτό το λόγο «ασφαλή» - από άλλα αγαπημένα και δοκιμασμένα τραγούδια του παλαιότερου ρεπερτορίου τους. Σίγουρα, ένα νεοφερμένο τραγούδι, όσο ενδιαφέρον και να παρουσιάζει ή όσο ελκυστικό κι αν ακούγεται, δεν μπορεί να μετρηθεί με το «Εν λευκώ» (σοφά τοποθετημένο στο τέλος του προγράμματος) ή το «Σ’ έχω βρει και σε χάνω». Ωστόσο ευρισκόμενο στο πλευρό του, κερδίζει από την αίγλη του.  Στο κάτω – κάτω και το νεοφερμένο και το «μπαρουτοκαπνισμένο» τις ίδιες υπογραφές φέρουν. 

 

Σημαντικότατο επίτευγμα της παράστασης και των συντελεστών της, η δημιουργία ενός δεμένου και – συχνά – διασκεδαστικού προγράμματος που περιλαμβάνει στη συντριπτική του πλειοψηφία δικά τους τραγούδια. Ελάχιστες εξαιρέσεις παλαιότερου ρεπερτορίου παρεισφρύουν προκειμένου να συνδέουν παρόν και μέλλον με το παρελθόν του τραγουδιού και τις παλιές αγάπες, αλλά και καταβολές, των συντελεστών. Η επιτυχία του προγράμματος καθίσταται πολλαπλάσια αν παρατηρήσει κανείς το κοινό. Ένα κοινό φανατικό που γνωρίζει τα λόγια αυτού του «σκληροπυρηνικού» playlist, συμμετέχει και τραγουδά ασταμάτητα. Τραγούδια καλοφτιαγμένα, με standard ποιότητας υψηλά, που λειτουργούν και διασκεδαστικά, αν και εσωτερικά και συναισθηματικά κατά πλειοψηφία.

Φωτογραφίες: Γιάννης Μαργετουσάκης

Η Νατάσσα Μποφίλιου υπηρετεί θαυμάσια τη συνθήκη και τη συγκυρία με όλα της τα «όπλα»: εξωπραγματικές εξωστρεφείς εμφατικές ερμηνείες, δυναμική σκηνική παρουσία (με αχαλιναγώγητη κινητικότητα, ενίοτε) και άριστη επικοινωνία με τους «σκληροπυρηνικούς» του ακροατηρίου. Ο Θέμης Καραμουρατίδης γνωρίζει πολύ καλά την ερμηνεύτριά του και την «εκμεταλλεύεται» στο έπακρο μέσα από τις δημιουργίες του, αναδεικνύοντάς την στα αυτιά του ακροατή. Το αυτό επιτυγχάνει και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος που μοιάζει να έχει «συλλάβει» τις θεματικές προσδοκίες του κοινού, τις καταγράφει στο στίχο του και το επακόλουθο είναι το προφανές: κατάμεστος Βοτανικός, επιτυχημένες παραστάσεις. Και όλα αυτά σε ένα πρόγραμμα πλούσιο από όλες τις απόψεις. Μαζί και εκείνη της παραγωγής. 

 

Για τα καινούργια τραγούδια, τα τραγούδια της επερχόμενης «Βαβέλ» (αναμένεται να κυκλοφορήσει το Μάιο), δεν μπορούν να ειπωθούν πολλά. Μια και μόνη ακρόαση δεν μπορεί να οδηγήσει σε ασφαλή συμπεράσματα. Ωστόσο, μια παρατήρηση, καθαρά προσωπική, θα την αποτολμήσω: η προαναφερθείσσα επιτυχημένη επιλογή θεματικών στο στίχο δεν αποτελεί και προσωπική μου προτίμηση στο τραγούδι πια. Έτσι, πολύ περισσότερο εκτίμησα, στην πρώτη αυτή γνωριμία μας, το «Δάκρυ» από τα «Μεθύσια». Αλλά αυτό είναι προσωπική άποψη, που ενδεχομένως σχετίζεται με δική μου αδυναμία συντονισμού. Ίσως για τον ίδιο λόγο και να χαρακτήριζα κορυφαία στιγμή της βραδιάς με διαφορά, ένα τραγούδι που αισθάνομαι πιο κοντινό: «Το όνομά μου» (στίχοι: Οδυσσέα Ιωάννου).