Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Την είχα γράψει την ιστορία της Μαρίας που ήταν εξαιρετική διορθώτρια σε εφημερίδα, αλλά θα την ξαναγράψω-μέρες που ‘ναι - εν είδει… παραβολής. Η Μαρία λοιπόν που είναι Αριστερή και όχι «ντεμέκ» Αριστερή, πήρε σύνταξη. Αλλά της λείπει η εφημερίδα... Και γι αυτό όταν πιάνει το ρολόι  την 7η απογευματινή, την ώρα δηλαδή που η διόρθωση στις εφημερίδες αρχίζει να έχει φουλ-κίνηση, η Μαρία, που καταλαμβάνεται από νοσταλγία, βγαίνει και κάνει βόλτες στο κέντρο. Ζει, βλέπετε, μόνη της. Και βέβαια, αν και συνταξιούχος στη δημοσιογραφία δε σημαίνει σε καμία περίπτωση παροπλισμένος (συχνά σημαίνει το αντίθετο: έμπειρος κι ετοιμοπόλεμος), η Μαρία δεν δέχεται καμία δουλειά αν δεν βεβαιωθεί ότι δεν κόβει οργανική θέση από κάποιον από τους δεκάδες ανέργους συναδέλφους της ή ένα πολύτιμο έσοδο από κάποιον που παλεύει να επιβιώσει…

 

Πού τη θυμήθηκα τώρα τη Μαρία και μερικούς  έντιμους και σιωπηλούς σαν κι εκείνην; Εκ των υστέρων, με αφορμή την άρτι λήξασα απεργία και το περίφημο απεργοσπαστικό φύλλο της Καθημερινής που βγήκε ψηφιακά, με πρόσχημα μεν «το κενό ενημέρωσης σε μία περίοδο, κατά την οποία στη Βουλή συζητείται το ασφαλιστικό νομοσχέδιο», αλλά περιλάμβανε άπασες τις ειδήσεις από διάφορα ρεπορτάζ. Κι αυτό το φύλλο, επειδή η απεργία της ΕΣΗΕΑ είχε αντιμετωπιστεί ως κατά βάθος «φιλοκυβερνητική» (απ΄όσους επέμεναν ότι η έλλειψη ενημέρωσης θα διευκόλυνε τα κυβερνητικά σχέδια για εν κρυπτώ διαπραγματεύσεις και συμφωνίες), χαιρετίστηκε από ορισμένους ως μέγιστη «επαναστατική πράξη στο δημοσιογραφικό χώρο»! 

 

Δεν θα πω για όσους πανικόβλητους συναδέλφους αναγκάστηκαν να δώσουν κείμενα υπό το φόβο του εργοδότη τους. Θα πω όμως για όσους πανηγύρισαν δημοσίως και θεώρησαν φοβερό ηρωισμό και.. ακτιβισμό έναντι της κυβέρνησης αλλά και έναντι των συναδέλφων τους να δώσουν κείμενο και μάλιστα ενυπόγραφο (Τι παράξενο! Κάποτε οι απεργοσπάστες ήταν «μυστικοί» και, εάν αποκαλύπτονταν, δαχτυλοδειχτούμενοι και ντροπιασμένοι για πάντα!). Σ΄αυτούς θα πω ότι, όσο κάποιοι υπαινίχθηκαν ότι η απεργία ενδέχεται να εξυπηρέτησε πολιτικές σκοπιμότητες απ΄ τη μια πλευρά, άλλο τόσο η έκδοση ψηφιακού φύλλου εξυπηρέτησε ξεκάθαρα πολιτικές και εκδοτικές σκοπιμότητες απ΄την άλλη και επιπλέον ήταν σε βάρος των έντυπων εφημερίδων και όλου του κλάδου. Νόμιζα ότι και τα πλήγματα και τα αιτήματα μας αφορούν όλους, ακόμα και τους πολλούς που διαφωνήσαμε καθέτως με το timing της απεργίας, αλλά τη σεβαστήκαμε. Ή μήπως όχι; Σ΄αυτούς τους συναδέλφους εύχομαι πάντως ειλικρινά να μην βρεθούν ποτέ στη θέση να ψάχνουν τρόπο να ασφαλιστούν ή να πάρουν επίδομα ανεργίας, γιατί τότε, όπως ξέρουν πια καλά οι 2500 απολυμένοι και οι άπειροι υπο-αμοιβόμενοι δημοσιογράφοι, θα τους κοπεί και η χαρά και η μαγκιά.

 

Για ποιους άλλους θα πω; Δεν θα πω για όσους δεν εμπιστεύονται απολύτως και πάντα τα κίνητρα της ΕΣΗΕΑ: Συχνά υπήρξε η υπόνοια ότι έπαιξε με τις εξουσίες και τους εργοδότες, συχνά άφησε μετέωρους και παρά τις υποσχέσεις ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο, σταθερά δεν έλυνε σοβαρά προβλήματα όπως π.χ. το γεγονός ότι σ΄ όλο τον Τύπο η άδεια λοχείας σημαίνει κενό στα ένσημά μας και ΙΚΑ για όσο διαρκεί. Δεν θα πω για όσους δουλεύουν στις ιστοσελίδες ή δουλεύουν με μπλοκάκια και η ΕΣΗΕΑ χρόνια τώρα δεν τους αναγνωρίζει και δεν τους κατατάσσει στα μέλη της. Αυτοί και φοβισμένοι μπορεί να είναι και δικαιολογημένα μνησίκακοι απέναντι σ΄ ένα Σωματείο που κάνει ότι δεν τους «βλέπει». 

 

Θα πω όμως για ορισμένους απ΄όσους είναι ήδη συνταξιούχοι, με κατοχυρωμένα χρόνια, συνεχίζουν να εργάζονται σε οργανικές θέσεις (με 2.500 ανέργους συναδέλφους και εκατοντάδες εκτός ταμείου και χωρίς κανένα δικαίωμα, στους οποίους -για να το διευκρινίσω και αυτό μια που οι ιδιοτελείς μέσα από το φίλτρο της ιδιοτέλειας θα με διαβάσουν- δεν ανήκω ευτυχώς), έπαιξαν χρόνια τώρα παιχνίδια εξουσίας μέσα στα μούτρα μας και μέσα στα γραφεία μας, χωρίς αιδώ και τωρα πανηγυρίζουν το απεργοσπαστικό φύλλο ως επαναστατικό! Ανθρωποι που για να πάρουν μία θέση εξουσίας ή για να τη διατηρήσουν επιστράτευαν κάθε Μέσο, που έφτασαν να πάρουν σύνταξη (με τη δουλειά και τα χρόνια τους δεν αντιλέγω), που δεν θέλουν τωρα να πάνε σπίτι τους (και είναι εν μέρει κατανοητό γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη θλίψη και μοναξιά από τον παροπλισμένο δια της βίας επαγγελματία δημοσιογράφο), αλλά που τώρα υψώνουν το δάχτυλο, χαιρετίζοντας τη μικρή «επανάσταση» της απεργοσπασίας, με την πλατούλα τους στον τοίχο της σύνταξης και το κεφαλάκι τους στο σκέπαστρο της κατοχύρωσης. Ε όχι.

Αφήστε τους υπόλοιπους τουλάχιστον που είναι πιθανόν να μην πάρουν-ουμε σύνταξη ποτέ, που δουλεύουν με μπλοκάκια και τρεις κι εξήντα, που παλεύουν για τα ένσημα δουλειά-δουλειά, που πληρώνουν ασφάλιση από την τσέπη τους, να συνταχθούν πίσω από ένα-έστω και δυσφημισμένο-Σωματείο. Γιατί είναι ντροπή να παίζετε ακόμα τώρα παιχνιδάκια εξουσίας και πολιτικών κινήτρων στις, χωρίς στήριγμα, πλάτες της ελπίδας δεκάδων συναδέλφων. Της ύστατης και πιθανότατα μάταιης ελπίδας που θα πεθάνει τελευταία, αφού πρώτα θα έχουν πεθάνει οι φορείς της στην ψάθα.