Από πολύ παλιά στο συγκεκριμένο ραδιόφωνο, (σε καλές και κακές του εποχές), κρατούσε πάντοτε μία ισορροπία ανάμεσα στο ροκ, σε ένα rock attitude εννοώ κι ένα life style το οποίο, αυτό το τελευταίο, αναπόφευκτα, τον... τραβούσε στο βυθό - ήταν από τους πιο γνωστούς μπάρμεν της Αθήνας. Ποτέ ας πούμε δεν χάλασε το... μείγμα, ποτέ δεν έγειρε προς την... άλλη πλευρά, πάντοτε παρέμενε ροκ. Με το δικό του τρόπο που είναι πολύ καλύτερος από εκείνον, των άλλων, των  pure (λέμε τώρα) ροκάδων. Δύσκολο, μη νομίζετε, ειδικά όταν είσαι πιο νέος και δίπλα σου υπάρχει μία δίνη δημοσιότητας που σε ρουφάει, όταν δίπλα σου γίνεται χαμός και πανικός. Φανταχτερός πανικός που μοιάζει γοητευτικός από μακριά αλλά είναι απίστευτα άσχημος από κοντά. Εκείνο το άθλιο life style που, ευτυχώς, μάλλον, πέθανε.

 

Τον άκουγα τον Γιάννη Λεουνάκη από παλιά, ακόμα και τότε που κάποιοι επαΐοντες συνάδελφοί του σε έναν από τους κατά καιρούς Rock FM τον απαξίωναν, εμμέσως. Τι σημασία έχει, είχε; Αυτός συνέχιζε την πορεία του σταθερός χωρίς να διεκδικεί δάφνες μοναδικότητας, χωρίς να το παίζει κάπως (και... κάποιος). Με τις μουσικές του, με την αγάπη του για τη μουσική (και το ραδιόφωνο). 

 

Δεν ξέρω, μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι των ερτζιανών (και όχι μόνο). Οι χαμηλών τόνων. Άλλοι στη θέση του θα μας είχαν τσακίσει, θα ήταν μαϊντανοί από τους πλέον εκνευριστικούς. Και θα είχαν αλλάξει ρότα προ πολλού. Ή, θα ήταν από εκείνους που νομίζουν πως είναι οι κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας. Βλάπτουν και οι δύο την Συρίαν το ίδιο. 

 

Παίζει τίποτε ψαγμένες μουσικές ο Rock FM που πήγε πρώτος αυτή την εβδομάδα στις αστάθμιστες; Όχι, εντάξει. Αλλά και τι έγινε; Ας περνάμε καλά στον Sivert Hoyem, ας μεταδίδεται στα FM ροκ έστω και mainstream όπως αυτό του Rock FM και θα τα ανακαλύψουμε τα... ψαγμένα πράγματα μόνοι μας, αν θέλουμε.

 

Μου είχε τηλεφωνήσει ο Γιάννης Λεουνάκης στην αρχή της χρονιάς που είχαμε κατακρίνει (κράξει, θα έλεγα) στο e-tetRadio τον Rock 96.9 επειδή δεν άλλαξε το πρόγραμμά του ώστε να παίζει περισσότερο David Bowie. «Έλα ρε μαλάκα, τι γράφεις τώρα, είσαι πολύ ακραίος» μου είπε και, άλλα, αντίστοιχα. Μείναμε εκεί όμως. Ο καθένας μας κατάλαβε τη δουλειά που κάνει ο άλλος. Και αν είσαι εντάξει με τον εαυτό σου, πας παρακάτω. Δύσκολο πράγμα. Και στο ραδιόφωνο ακόμα δυσκολότερο.